Hij liep weg, zij keek toe.
Hij liep weg, zij keek toe. Met moeite. Huilend. Zonder tranen maar met een gapend gat. Haar hart was weg. Liep weg. Toekijken was het enige wat zij kon. Ze had hem zelf weggeduwd. Terug kwam hij voorlopig niet.
Hij liep langs, verder in zijn leven. Zij was nog daar. Zag hem. Dat gezicht. Hij lachtte, vriendelijk. Afstandelijk. Zij voelde de afstand, ervoer dit als een val. Zij viel die gehele afstand naar beneden, de diepte in. Het enige wat hij kon doen was vriendelijk blijven lachen en doen alsof hij niets meer wist. Het enige wat zij kon doen was vallen, alsof zij niets meer had.
Ze lachtten, waren samen. Hun ogen smolten samen, lieten niet meer los. Gepraat werd er, zowel hardop als in stilte. Het was vertrouwd. Zij werd wakker, voelde het gat weer en huilde. Alsof zij nog nooit eerder gehuild had.
Hij liep, met zijn vriendin. Zij keek, zonder te kijken. Veel zag zij niet, haar zicht was te wazig. Zoveel vragen. Ze vroeg zich het allemaal af, maar vragen deed ze niet. In onwetendheid liep hij verder. Wazig, met zijn vriendin.
Hij loopt langs, verder in zijn leven. Zij is ook een stukje verder. Het gat jeukt, knaagt aan haar geheugen. Dat gezicht, die ogen. Hij. Zij huilt zacht van binnen, wendt zich af en loopt verder. Hopend op nieuwe herinneringen. Net zo krachtig. Net zo mooi. Net zo vertrouwd.
Hij liep langs, verder in zijn leven. Zij was nog daar. Zag hem. Dat gezicht. Hij lachtte, vriendelijk. Afstandelijk. Zij voelde de afstand, ervoer dit als een val. Zij viel die gehele afstand naar beneden, de diepte in. Het enige wat hij kon doen was vriendelijk blijven lachen en doen alsof hij niets meer wist. Het enige wat zij kon doen was vallen, alsof zij niets meer had.
Ze lachtten, waren samen. Hun ogen smolten samen, lieten niet meer los. Gepraat werd er, zowel hardop als in stilte. Het was vertrouwd. Zij werd wakker, voelde het gat weer en huilde. Alsof zij nog nooit eerder gehuild had.
Hij liep, met zijn vriendin. Zij keek, zonder te kijken. Veel zag zij niet, haar zicht was te wazig. Zoveel vragen. Ze vroeg zich het allemaal af, maar vragen deed ze niet. In onwetendheid liep hij verder. Wazig, met zijn vriendin.
Hij loopt langs, verder in zijn leven. Zij is ook een stukje verder. Het gat jeukt, knaagt aan haar geheugen. Dat gezicht, die ogen. Hij. Zij huilt zacht van binnen, wendt zich af en loopt verder. Hopend op nieuwe herinneringen. Net zo krachtig. Net zo mooi. Net zo vertrouwd.
25 jun 2011
- meld ongepast verhaal
-
Hammie
zaterdag 25 juni 2011 23:40
Misschien doet ze haar mond wel open..
-
nompie
woensdag 14 september 2011 19:01
wat mooi
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 dec 2018 Afscheid ( 2 )
- O 29 okt 2018 Cirkels ( 1 )
- O 06 sep 2018 Comeback - voor een keertje ( 1 )
- O 10 feb 2015 Ritme
- O 25 jan 2015 Suikers ( 1 )
- O 04 jan 2015 Een nieuw jaar.. ( 2 )
- O 19 dec 2014 Yingyang in jezelf
- O 19 dec 2014 tjingtjing wakker blijven... ( 1 )
- O 26 nov 2014 Een klein stukje gedachten ( 2 )
- O 14 nov 2014 Deze ezel blijft zich stoten ( 3 )
- O 14 nov 2014 Al sla je me dood
- O 30 okt 2014 diva
- O 20 okt 2014 Moeite met mij ( 1 )
- O 09 okt 2014 Tweede intake..
- O 01 okt 2014 Denken en zijn