Hij liep weg, zij keek toe.
Hij liep weg, zij keek toe. Met moeite. Huilend. Zonder tranen maar met een gapend gat. Haar hart was weg. Liep weg. Toekijken was het enige wat zij kon. Ze had hem zelf weggeduwd. Terug kwam hij voorlopig niet.
Hij liep langs, verder in zijn leven. Zij was nog daar. Zag hem. Dat gezicht. Hij lachtte, vriendelijk. Afstandelijk. Zij voelde de afstand, ervoer dit als een val. Zij viel die gehele afstand naar beneden, de diepte in. Het enige wat hij kon doen was vriendelijk blijven lachen en doen alsof hij niets meer wist. Het enige wat zij kon doen was vallen, alsof zij niets meer had.
Ze lachtten, waren samen. Hun ogen smolten samen, lieten niet meer los. Gepraat werd er, zowel hardop als in stilte. Het was vertrouwd. Zij werd wakker, voelde het gat weer en huilde. Alsof zij nog nooit eerder gehuild had.
Hij liep, met zijn vriendin. Zij keek, zonder te kijken. Veel zag zij niet, haar zicht was te wazig. Zoveel vragen. Ze vroeg zich het allemaal af, maar vragen deed ze niet. In onwetendheid liep hij verder. Wazig, met zijn vriendin.
Hij loopt langs, verder in zijn leven. Zij is ook een stukje verder. Het gat jeukt, knaagt aan haar geheugen. Dat gezicht, die ogen. Hij. Zij huilt zacht van binnen, wendt zich af en loopt verder. Hopend op nieuwe herinneringen. Net zo krachtig. Net zo mooi. Net zo vertrouwd.
Hij liep langs, verder in zijn leven. Zij was nog daar. Zag hem. Dat gezicht. Hij lachtte, vriendelijk. Afstandelijk. Zij voelde de afstand, ervoer dit als een val. Zij viel die gehele afstand naar beneden, de diepte in. Het enige wat hij kon doen was vriendelijk blijven lachen en doen alsof hij niets meer wist. Het enige wat zij kon doen was vallen, alsof zij niets meer had.
Ze lachtten, waren samen. Hun ogen smolten samen, lieten niet meer los. Gepraat werd er, zowel hardop als in stilte. Het was vertrouwd. Zij werd wakker, voelde het gat weer en huilde. Alsof zij nog nooit eerder gehuild had.
Hij liep, met zijn vriendin. Zij keek, zonder te kijken. Veel zag zij niet, haar zicht was te wazig. Zoveel vragen. Ze vroeg zich het allemaal af, maar vragen deed ze niet. In onwetendheid liep hij verder. Wazig, met zijn vriendin.
Hij loopt langs, verder in zijn leven. Zij is ook een stukje verder. Het gat jeukt, knaagt aan haar geheugen. Dat gezicht, die ogen. Hij. Zij huilt zacht van binnen, wendt zich af en loopt verder. Hopend op nieuwe herinneringen. Net zo krachtig. Net zo mooi. Net zo vertrouwd.
25 jun 2011
- meld ongepast verhaal
-
Hammie
zaterdag 25 juni 2011 23:40
Misschien doet ze haar mond wel open..
-
nompie
woensdag 14 september 2011 19:01
wat mooi
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 sep 2014 Prestaties van de dag ( 1 )
- O 29 sep 2014 Toch best pittig, zo'n intake ( 1 )
- O 05 aug 2014 Gek. ( 1 )
- O 24 jul 2014 Drank ( 1 )
- O 22 jul 2014 Ga je mee? ( 1 )
- O 20 jul 2014 Inactief ( 1 )
- O 11 jul 2014 Eindelijk weer tranen
- O 07 jul 2014 Weer een afspraak ( 1 )
- O 02 jul 2014 Italië
- O 26 jun 2014 Note to myself ( 1 )
- O 16 jun 2014 Een moment van rust
- O 10 jun 2014 Haat ja
- O 02 jun 2014 Eerlijk? ( 4 )
- O 28 mei 2014 Schilderen
- O 28 mei 2014 Retour ( 1 )