hilarisch mydiproza: 'kbenalleen & bovenis't stil!


Een
komische variant
van Albert Camus' mythe
van Sisyfus zou de absurditeit van de mens
dan ook beter uitdrukken.
Sisyfus, gespeeld door bijvoorbeeld Charlie Chaplin
die de zware steen telkens weer opnieuw de bergwand opduwt.
En net als hij boven is, veegt hij voldaan met zijn zakdoek het zweet van zijn hoofd
terwijl achter hem de steen {alweer} naar beneden rolt.
"En nu ziet Sisyfus de steen in minder dan geen tijd in de diepte terugvallen,
waaruit hij hem weer naar de top moet rollen!"
Alleen wie lacht kan hiernaar blijven kijken.
Het lot van de mydimens om zonder iets van dit bestaan te begrijpen toch te blijven handelen
wordt pas als zijn enige bestemming gezien en geaccepteerd zodra hij erom lacht.
"Daarin bestaat nu de verzwegen vreugde van Sisyfus!"
De mens is het enige wezen dat het vermogen heeft om de wereld niet te begrijpen,
en daarom lacht.

De
vraag blijft
overeind: wat is
het verschil tussen deze
existentiele lach en de lach
van een pasgeboren kind?

Wat
is het
verschil tussen 'oefeningen
voor later' en 'later'
als echt toch nooit
ECHT
wordt.

Onvolwassen dieren spelen
als oefening op de volwassen jacht,
de mydimens speelt een leven lang.

Het dier jaagt om te overleven,
de mens speelt om te overleven.

We komen uit niets voort,
doen een tijdje alsof we ergens zijn
en verdwijnen dan weer
in het niets.

Ook myDiary
is een soort van slapstick,
en is onder andere daarin erg goed!
Wat is eigenlijk de zin van humor?
Dat lijkt een wat bizarre vraag misschien, want humor is nu juist on-zin ...
Toch wordt de komedie al sinds jaar en dag {door Aristoteles al} gedefinieerd als een genre dat ons goed oet, omdat daarin iemand iets verkeerd doet, zonder dat zijn flater 'hevige pijn of de dood veroorzaakt'.

ZO
moet het
ongeveer ontstaan zijn,
in de oertijd, toen
het leven nog een bloedlinke
bezigheid was: iemand ziet iets foutgaan
en hij ziet tegelijkertijd dat het geen kwaad kan ~
hij begint te lachen!
Van opluchting ...

Opluchting biedt vooral de boertige komedie,
die anders dan het sarcasme, de ironie of de zwarte humor niet TOCH weer terugverwijst naar de zware kanten van het leven, maar die juist doet vergeten.
DAT gebeurt bij uitstek in de onbekommerde, want vooral zichtbare en fysieke vorm van komedie:
de slapstick?

Er gebeurt van alles:
mensen glijden uit,
krijgen een plank tegen hun hoofd,
maar zonder ernstige gevolgen,
zoals de herkomst van het woord al verraadt:
"Het woord slapstick is afkomstig van een houten hulpmiddel dat eruit zag als een slaghout,
en dat bij een daarmee gegeven slag veel geluid maakt,
echter zonder dat daar veel kracht voor nodig was,
dus zonder dat de getroffenen
pijn werd gedaan ...

Deze battacio
uit de Commedia dell'Arte
wordt in het Engels slap stick!
De grootmeesters van het genre
waren dan ook filmkomieken: Laurel & Hardy,
Charlie Chaplin, Buster Keaton [en MordeChai!?]!
Het effect van dit genre komedie voor ONZE letteren
werd min of meer ontdekt door Arnon grunberg:
zijn romans brachten de slapstick de Nederlandse literatuur weer binnen.
En in "De Troost van de slapstick" zegt hij dan ook het volgende:
"Men zou geluk kunnen definieren als verdringing die geslaagd is.
En euforie als verdringing die een kort moment
verschrikkelijk goed
geslaagd is!"

De hilarische scene
als vreselijk goed geslaagde verdringing.
DAT geeft te denken over de populariteit van de hilarische roman,
van Grunberg, Giphart & Kluun.=: is de behoefte aan ontspanning en verdringing even groot
als in de gouden jaren van de stomme film, de jaren dertig,
die ook wel de crisisjaren heten?
WAT ging eraan vooraf?
Wat GEBEURDE er toen?
En wat volgde daar
TOEN op?

@


12 mrt 2007 - bewerkt op 12 mrt 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van chai
chai, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende