Hoopje ellende

Het zal vast wel aan mezelf liggen, maar ik voel me een hoop ellende.
Alsof ik het aantrek.
Ik doe dus een nieuwe studie, die te hoog gegrepen blijkt te zijn en totaal niet naar mijn zin is.
Nou goed. Dus ik wilde stoppen en instromen in een andere opleiding.
Maar ik zou Juliette niet zijn als ik pech had, kon nergens meer instromen in het vakgebied wat ik leuk vond!
Dus om in het schoolritme te blijven, maak ik dit ellendige jaar af. Oké dat moet.
En echt ik merk echt nu ik mijn school heb verteld dat ik wil stoppen maar toch nog even een jaar blijf, dat ze niks meer voor me doen.
Ik heb dan 6 weken geleden een borstverkleining gehad en het is een beetje ontstoken aan 1 kant, waardoor ik dus veel pijn heb.
Nou mijn klas kan daar heel goed in komen, en helpen me van alle kanten.
Dus ik ben een paar dagen thuis gebleven en nee ik had zoveel pijn dat ik geen zin had om al dat huiswerk (waar ik tenslotte toch geen hol van snap) te maken. Dus ik leg netjes bij de klassendocenten uit wat het probleem is. En dat ik het graag wil maken maar dat het niet gaat zonder uitleg. Krijg ik een gemene blik, hoop ellende en nog meer ellende.
En echt ik heb 2 docenten die echt tof zijn en het snappen. "Geen probleem meid, doe jij maar rustig aan!"
En de rest echt wat een arrogante mensen. Daar staat mijn school dan ook wel om bekend! Allemaal mensen uit de horeca die het niet konden maken en nu beetje hooghartig leerlingen het leven zeur maken.
En geloof me dat doen ze! Alleen mijn mentor doet nog redelijk zijn best. Naja hij laat veel toe! Hij weet dat ik het allemaal niet zo zie zitten en dat het huiswerk als een soort van tsunami over me heen komt, en dat ik zoveel aandacht eraan moet besteden.
We hebben afgesproken dat ik tot de herfstvakantie gewoon om half 4 naar huis mag, omdat ik vreselijke
uren heb, ander half uur moet reizen en pijn heb.

Dat is het dus nog niet. Mijn moeder helpt me van alle kanten, maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als ze eerst eens lekker erin wrijft dat ik een foute keuze heb gemaakt. En aangezien zij mijn studie's betaald (waar ik overigs heel dankbaar voor ben), het haar veel geld heeft gekost. God ma je moest eens weten joh. Ik wist na week 1 al dat dit niks zou worden. Maar goed moeders had veel geld neergelegd voor de gehele opleiding, dus ik ging ermee door. Maar dat was niet echt goed voor mijn humeur. Ik was chagrijnig, moe, gefrustreerd. Dus toen heb ik het maar verteld. Maar nu wrijft ze het erin en ik voel me ontzettend schuldig.
Maar goed ze trekt al langzaam bij, ik laat het maar toe.

Maar daardoor voel ik me niet een hoopje ellende.
Ik heb huil buien echt waar jongens wat is er mis met mij? Heb weer veel wisselende stemmingsbuien. En serieus alles of iedereen maakt mij boos de laatste tijd. Maar dat wil ik niet. Naderhand voel ik me nog ellendiger. En mijn broer heeft dan wel een extra baan erbij geregeld en echt lieve broer ik ben je daar ook heel dankbaar voor! Maar soms irriteer ik me al dood aan hem als die een pak melk leeg maakt en niet opruimt. En dan kan ik me opeens te keer gaan. Uit het niets. En dan denk ik achteraf: 'Waarom zo overdreven reageren?"
En soms haat ik gewoon iedereen en moet iedereen maar even uit mijn buurt blijven, maar op dat moment wil ik juist veel mensen om me heen.
En ik irriteer me zelfs aan mensen die eten, het liefst zou ik ze goed pak rammel willen geven. Niet dat ik dat doe, zo zielig ben ik niet.
En ja iedereen heeft zo zijn slechte dagen, die heb ik ook soms. Maar dit gaat al weken zo. En ik zal wel als een irritant wijf klinken, maar dat boeit me op dit moment ook niet!
En op het werk kan ik me zelfs aan klanten irriteren, of aan het feit dat mijn collega's niks opruimen! En ja het lukt me nog redelijk prima om deze gevoelens te laten zakken.
Maar je wilt nu niet met mij in 1 huis wonen. Tegen mijn familie kan ik het op rare manier niet inhouden. Misschien omdat zij mijn familie zijn?
Alles wat mijn familie doet lokt nog meer woede of verdriet uit. Nog meer dan ieder ander kan veroorzaken.
Ik probeer echt leuk te doen voor ze, want ik wil niet gezien worden als de mislukking/ vervelende dochter.
Ik zou het ook helemaal begrijpen als ze binnenkort vragen om op mezelf te gaan wonen. Echt waar snap ik. Ja misschien op dat moment niet, maar achteraf wel.
Op ene van der manier voel ik me ook zo eenzaam.
Geen idee hoe. Iedereen is weer begonnen aan een studie, voor sommige na wat langere tijd thuis zitten. Of ze werken. En mijn familie is constant weg of druk. En ik gun iedereen zijn of haar leven, maar soms heb ik ze gewoon even nodig. Gewoon iemand die luistert en zijn mond houd en geen mening meer geeft.
En ik ben soms zo bang dat ik iedereen kwijt raak.
Niet dat ze me alleen laten, want ik ken ze. Als alles dadelijk weer gewend is kom ik niet meer van ze af!
En al zal het voor mijn klas, mijn vrienden, mijn collaga's, eigenlijk buiten mijn familie tegen wie ik driftbuien heb, lijken alsof het prima met me gaat. Dat ik me wel red. Dat zeg ik ook maar. Zelfs tegen mijn familie blijf ik dat zeggen.
"Maak je geen zorgen, ik red me toch al heel mijn leven alleen dus komt goed!" Ik zeg wel letterlijk hoe ik me voel, alleen met een big-smile van hier tot en met Tokio.

En weer zit ik te huilen. Gewoon uit het niets.

Ik voel me ook echt moe. Moe van mezelf weer in de oude ik terug willen veranderen. Maar iets in mij neemt dat over en steekt daar een stokje voor. Ik doe echt me best.
Ik kook, maak schoon, naast school en werk. En dan zitten we te eten en dan word er iets gezegd wat ik niet leuk vind of ik het niet mee eens ben. En in plaatst van normaal te kunnen zeggen spring ik compleet uit mijn slof.
Ik kan zelfs boos worden als de tv niet recht staat. Waar heb ik het over?! Dat denk ik nu echt. Maar op zo'n moment kan ik me niet inhouden.
En ja ik irriteerde me altijd al aan van die mensen die hooghartig doen. Maar zelfs op het station als er een meisje heel arrogant rond loopt, zou ik het liefst haar zo hard met haar hoofd tegen de paal aan willen slaan en voor de trein gooien. En in mijn hoofd speel ik het dan ook af, ik houd me maar in.
Snap mezelf nu ook niet meer.
Als ik zo terug kijk op mezelf vind ik me een akelig persoon. Maar op zo'n moment ervaar ik zo'n intense woede of verdriet. En soms wil ik iedereen gewoon knuffelen. Ook niet lang maar oké.
Ik staar net serieus naar mijn lamp en begin WEER spontaan te huilen.

Maar goed alsof iemand mijn gezeik vandaag te dag nog wilt lezen? Maar het luchtte voor mij wel even op. En voor de mensen die de tijd/moeite hebben genomen om het wel te lezen: Dankje!