Hormonen en een man vol onbegrip.

Nog ongeveer drie weken tot de uitgerekende datum.

En mén wat begin ik me ellendig te voelen. Die buik zit enorm in de weg, de baby zit al wéken tegen mijn ribben aan waardoor ik me echt geen houding meer weet te geven. Mijn bekkeninstabiliteit zorgt er nu voor dat ik binnen 1 uur lopen/bewegen/whatever al gesloopt ben ipv dat ik het kan rekken tot minimaal 3 uur. En dan is daar mijn vriend die totaal geen zin heeft in een vrouw vol met hormonen vandaag.

We zitten samen de voice te kijken en hij pakt zijn computer er bij om iets anders te gaan doen. Wat op zich geen probleem is. Maar na een keer geprobeerd te hebben te communiceren merk ik dat het me irriteert dat hij helemaal geen zin heeft om te communiceren als hij zo druk is. Ik zeg tegen hem dat hij ook lekker gezellig is met zijn computer zo. Ik voel me een beetje alleen. Daarnaast merk ik dat er na de voice niets meer op de tv is en ik gewoon even niet meer weet waar ik het moet zoeken.

Hoe ik moet zitten/liggen, ik voel me enorm met die buik ik zweet me rot omdat het hier 25 graden is.

En ik barst in huilen uit. Ik vertel dat ik ff niet meer weten waar ik het zoeken moet en dat ik zoveel last heb van alles. Er word niet echt gereageerd. Een beetje gemompel terwijl hij ook nog even wat dingen aan het typen is. Ik zeg laat maar en ik vertrek huilend naar de badkamer, poets mijn tanden en ga huilend in bed liggen.

Als hij naar bed komt vraag ik wat er met hem aan de hand is. Hij zegt ,,niks ik ben moe''. Ik leg hem uit hoe ik me voel en waar ik last van heb en hij zegt ,,dat is wel erg veel allemaal zo opeens, je zei dat je een leuke dag hebt gehad''. Ik leg uit dat mijn dag leuk was maar dat alle ongemakkelijkheden ervoor zorgen dat ik het nu gewoon even niet meer trek.

Ik krijg geen reactie en lange tijd is het stil. Ik vraag waarom hij niet reageert en het enige wat hij zegt is: ,,ik zou niet weten wat ik moet zeggen''. Dus ik zeg dat een beetje troosten, hulp aanbieden, vragen wat hij zou kunnen doen voor me al genoeg zou zijn. En hij zegt: ,,ja dat zou kunnen ja''.

Ik weet dat het de hormonen zijn die dit zo zwaar oppakken maar ik voel me echt alsof ik huilend op de stoep sta en hij de deur in mijn gezicht dicht gooit en zegt: zoek het uit!

NUL reactie krijg ik op mijn emotionele bui. En dit is niet iets wat dagelijks gebeurt ofzo.. Een knuffel zou genoeg zijn. Zelfs een 'alles komt goed' zou nu prima zijn en dan hoef ik er geeneens een glaasje roosvice bij te krijgen.

Net komt hij in de gang staan omdat iemand beneden aan de deur belt en hij met de telefoon luistert wat de jongeren daar aan het bespreken zijn. Ik vraag wat er is en hij is zo druk dat ik er alleen maat uit krijgt: ,,goh die jongens hebben je aandacht beter dan ik'' en hij hangt op. Hij zegt dat hij last van zijn knieën heeft en dat mijn sarcastische opmerking over de computer er voor gezorgd dat hij geen zin heeft om me te troosten. Als ik hem uit probeer te leggen wat hij in mijn ogen fout heeft gedaan zegt hij: ,,ik heb hier geen zin in, hou je mond en ga slapen''.

Ik ben helemaal niet gewend dat hij zo bot doet en ik word er alleen maar heel verdrietig van. Hij ligt waarschijnlijk al heerlijk te slapen en ik kan alleen maar huilen .