Huisjesmelker

Prins Bernhard heeft het goed voor elkaar. Een échte ondernemer, die van geld méér geld weet te maken. Hij ontving geld, gesubsidieerd door het Nederlands volk, waar hij panden in Amsterdam mee kocht. En die panden verhuurt hij vervolgens voor de hoofdprijs. Ik heb even gekeken online, maar appartementjes in Amsterdam gaan vanáf 1600 euro per maand. Vaak nog veel hoger. Van de inkomsten die Prins Bernhard krijgt uit die huurwoningen, koopt hij nog meer panden in Amsterdam. En de teller staat – voor zover bekend – op ruim 100 panden.

Meneer verdient dus tenminste 160.000 euro per maand aan deze panden. Als het al niet meer is. Online heb ik wat foto’s kunnen vinden van huurhuizen die hij aanbiedt. En ik schrik ervan, als ik eerlijk ben. En het doet me denken aan het particuliere huurhuis van vrienden van me. Toen ze hun flat in kwamen, deed de portofoon voor de deurbel beneden het niet eens. Niet bepaald handig – helemaal niet als je nagaat dat ze op de zestiende verdieping wonen. En ook dingen, zoals een afgebroken zeephouder in de keuken, of een zeer ouderwets verwarmingssysteem zorgen ervoor dat ik me afvroeg of de prijs die ze voor de ruimte betalen wel eerlijk is.

Het pand waar ik laatst ging kijken was echt heel mooi, maar had een groot gat in het plafond op zolder. ‘Dit wordt zo aangeleverd, dus je moet er maar een plank ofzo aan vast maken,’ zei de makelaar. Het schilderwerk buiten was ook niet goed onderhouden.

Dit zijn zaken die een huurbaas hoort te regelen. Vind ik althans. Maar misschien ben ik wel verwend. Mijn stiefvader had eerder een boerderij, die hij omgebouwd had tot vier woonruimtes. In één van de delen woonde hij zelf, de andere drie verhuurde hij. En alles was tiptop in orde. Eens in de drie jaar werd het hele buitenwerk geschilderd. En de huur was betaalbaar, en zelfs inclusief elektriciteit. Ik heb er ook een tijdje gehuurd, het was mijn eerste huurwoning. Toen hij ouder werd, vond hij het goed geweest. Hij wilde niet meer constant aanwezig moeten zijn, mocht er iets mis gaan. Hij wilde niet meer het onderhoud regelen. Hij wilde wat meer rust. En dus verkochten mijn ouders hun huis en gingen ze ergens anders wonen.

Ik heb de indruk dat deze ondernemers niet zo veel doen aan onderhoud.

Mijn stiefvader moest altijd belasting betalen over de inkomsten uit huur. Dat geldt niet voor mensen zoals Prins Bernhard. Ondernemers die panden opkopen en verhuren voor een hoge prijs, hoeven géén belasting te betalen over het geld dat ze ontvangen.

Ik vind dat vreemd, want laten we wel zo eerlijk zijn: we betalen óveral belasting over. Zelfs over een erfenis, waar al belasting over betaald is door de persoon die reeds overleden is.
Maar, over panden die je verhuurt, hoef je helemaal niets te betalen.

Sterker nog. De gemeente Bergen heeft van de week aangekondigd dat woningeigenaren die een groot huis willen opsplitsen, financiële steun krijgen. De kosten van het splitsen van de woning wordt door de gemeente betaald. Door ons dus, wij Nederlanders, die trouw belasting over álles dokken. En dat is natuurlijk geweldig nieuws voor die ondernemers. Nu kunnen ze nog gemakkelijker grote panden kopen, laten verbouwen en verhuren. Echt veel geld kost het ze niet. Een hypotheek van 800 tot 1000 euro per maand is waarschijnlijk al mooi. En dat terwijl er misschien wel 4 keer 1500 euro per maand binnenkomt. En de mensen die er wonen moeten zo veel aan huur betalen, dat sparen om later wél te kunnen kopen opeens vrijwel onmogelijk wordt.

Prins Bernhard heeft niet eens de meeste panden. Er zijn soortgelijke ondernemers met meer dan 600 panden. En het hele systeem: koop een woning, en verhuur het, wordt aan alle kanten gepromoot. Toen ik met een makelaar sprak over het kopen van een huis, was het direct iets waar hij mee kwam: ‘als je paar jaar in een flatje zit, kun je daarna misschien wel een tweede woning kopen en ga je die flat verhuren. Handig, krijg je meteen meer inkomsten en kost je 0 btw!’
Hij wist het geweldig te verkopen, maar het voelde absoluut niet goed.

Wonen zou een eerste levensbehoefte moeten zijn. Je hebt nou eenmaal een dak boven je hoofd nodig. Maar steeds meer mensen zijn de dertig gepasseerd en hebben nog steeds geen enkel perspectief wanneer ze op zichzelf kunnen wonen. Het gezinnetje dat ze zo graag willen stichten, wordt aan kant gelegd. Ook is te lezen in de krant dat statushouders die in asielzoekerscentra zitten te wachten op woningen met spoed een huis moeten krijgen, dit omdat er een grote stroom aan Afghanen wordt verwacht, terwijl er niet voldoende ruimte is in de asielzoekerscentra. Er wordt gezegd dat ze voorrang moeten krijgen op de woningen en dat gemeentes hard aan de slag moeten om mensen z.s.m. ergens te plaatsen.

Het gevolg: anderen moeten nog langer wachten. En ja: ik snap dat het in een asielzoekerscentrum verschrikkelijk is en dat ook die mensen perspectief hard nodig hebben. Ik probeer hiermee vooral te laten zien hoe schrijnend de situatie eigenlijk is. Hoe veel mensen hun eerste levensbehoefte níet hebben.

En een groep boomers wordt er rijker van. Zij maken gebruik van het feit dat mensen hopeloos graag ergens willen wonen. Daar hebben ze absurd hoge bedragen voor over. Het is in veel gevallen altijd nog beter dan zitten waar je zit. Deze ondernemers kunnen vervroegd met pensioen, omdat hun investeringen ervoor zorgen dat ze genoeg geld ontvangen. Ze hebben het vermogen om te kunnen overbieden op huizen, waardoor starters die graag willen kopen geen kant op kunnen.

Ik heb het in mijn tekst telkens over ondernemers, omdat het overal zo wordt neergezet. Het zijn: slimme ondernemers en beleggers. Mensen die nadenken over hun toekomst. En het voelt soms alsof we moeten vinden dat ze een medaille verdienen. Want deze mensen hoeven geen belasting te betalen. En deze mensen zorgen er tenminste voor dat er huurwoningen beschikbaar zijn. Ze splitsen huizen op, zodat een leuke flat opeens een kleine studio is geworden. En dat is geweldig! Daarom betalen we het splitsen van de woning ook maar voor ze.

Prins Bernhard heeft aangegeven dat hij geen huisjesmelker wil worden genoemd. Misschien weet ik een betere naam: profiteur.

Want, nu blijkt ook dat hij, als mede-organisator van de F1 in Zandvoort, de band Chef’s Special heeft gevraagd om op te komen treden. Muzikanten, die al anderhalf jaar niet hebben kunnen optreden. Festivals zijn wederom afgelast en de F1 in Zandvoort is één van de weinige events die wél door mag gaan. Een kans voor de artiesten: hun schoorsteen moet natuurlijk ook roken. En je kunt toch aannemen dat als er in mei al 1,3 miljoen euro is besteed aan dit evenement, er ook wel iets vanaf kan voor de bands die je graag wilt laten optreden daar. Uiteindelijk gaat dit spektakel immers 70.000 betalende mensen opleveren.

Maar nee. Voor Chef’s Special is het budget 0 euro. Want dat is hoe je met mensen omgaat. Je betaalt ze niet, je wilt alleen geld van ze hebben. Of dat nou is via een te hoge huur, of via een naam op de poster waardoor meer mensen naar je evenement willen komen. Wat maakt het uit? Zolang het maar geld oplevert en je vooral niet te veel kost.

En de overheid?
Nou ja, die zal hier waarschijnlijk niets mee doen. Prins Bernhard is natuurlijk wel lid van de Koninklijke familie. En dan mag je best een profiteur zijn, nietwaar?