"hulpverlener"
Vandaag werd ik al op een onmenselijk tijdstip gebeld. Tenminste het is voor mij onmenselijk aangezien ik alleen overdag schijn te slapen en 's nachts niet, waardoor 9 uur 's ochtends al snel als onmenselijk word gezien. Maar in ieder geval, ik dacht dat het mijn wekker was en had hem uitgeschakeld.
Achteraf bleek het mijn gebruikelijke begeleidster te wezen bij het voormalig Riagg. "Goh, er is behoorlijk wat gebeurd in de tussentijd, he?" No shit, mevrouw? "Ja, ik ben een tijdje ziek geweest en we hebben langs elkaar heen gelopen. Ik heb je nog een aantal keer geprobeerd te bellen." Zo wel twee keer, ofzo? Ik heb zeker twintig keer gebeld en elke keer mijn nieuwe nummer achtergelaten. "Zullen we dan maar een afspraak maken?" Stilzwijgend denk ik bij mezelf, daarvoor heb ik die twintig keer gebeld of niet? Maar hardop zeg ik rustig ja.
Ik hoor voorlopig 5 minuten lang geen woord en hoor alleen maar bladen op de achtergrond ritselen. Vast haar agenda of iets dergelijks "Ja, deze week heb ik niet zoveel tijd, want ik werk nog maar 50%.." Waar kan ik me aanmelden voor deze flutbaan? Lijkt me een luizeleventje. "Maar denk je dat je het redt tot volgende week woensdag?" Ik zal het wel overleven, denk ik. "Het is niet alleen maar uit beleefdheid, toch? Anders maak ik wel een plekje deze week vrij?" Nee, hoor, het is niet alleen maar uit beleefdheid. Ik ben niet beleefd, het is meer het gebrek aan motivatie. Iets waarvoor ik je heb gewaarschuwd vanaf het begin, dat wel elkaar ontmoette, maar schijnbaar luisteren jullie allemaal niet. "Daaag"
En dan hangt ze op, zonder er nog een woord vuil aan te maken en allebei weten we dat zij weet, dat ze deze vertrouwensband weer langzaam op zou moeten bouwen, allebei weten we dat zij weet, dat ik veranderd ben.
papilion, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende