Hup Holland?

Ik ben door iemand gevraagd om een stukje te schrijven voor een blaadje dat rond het WK gaat uitkomen. Hij leest wel eens wat van mij en kan erg van mijn schrijfstijl genieten. Dit is wat ik zo even op 'papier' heb gezet.

De Aftrap naar vergetelheid.

11 juni staat bij ons voetballiefhebbers al tijden in de agenda. Hét evenement waar we sinds Zwitserland en Oostenrijk naar uit hebben gekeken, zal dan beginnen. Het enige verschil met Zuid-Afrika is echter dat we dat land niet zullen overspoelen met onze oranje gekte. Dat hebben we al eens geprobeerd, een tijdje terug. Iets met houten schepen, specerijen en Apartheid. Ik kan het me best voorstellen dat men daar spreekt en denkt over Hollanders zoals hier –achter hun rug om- wordt gedacht en gesproken over Duitsers. Behalve dan natuurlijk dat wij wel zo netjes waren om hun fietsen te laten staan. 11 juni begint het weer. Het bruine monster wordt weer losgelaten. Naties, landen, clubjes van rijke oliesjeiks, allen doen ze mee in de krachtmeting op de grasmat. Zelfs landen met een BNP dat lager is dan een half leeg winkelkarretje bij de Albert Heijn zullen laten zien wat ze kunnen. tweeëntwintig mannen, één bal, twee goals en één doel. En dan natuurlijk nog die blinde lul met het fluitje waarvan niémand snapt wát die man eigenlijk doet.

Vanaf 11 juni is het opeens raar om níét trots te zijn ons landje, dat eigenlijk niet zoveel meer voorstelt. Ons landje dat de gemeentewerkers niet tevreden kan houden. Ons land dat massaal wegrent bij een schreeuwende man op de dam. Ons land dat ‘vreemdelingen’ wegstopt in centra totdat ze er een plekje voor gevonden hebben, maar niet snappen wil dat het dan altijd ‘vreemdelingen’ blijven. Ons land dat een evenement duizenden kilometers naar het zuiden nodig heeft om even niet aan alle ellende te denken. Om die Arme Ruben even met rust te laten, Haïti het maar zelf uit te laten zoeken en de olievlek lekker te laten dobberen waar hij op dat moment dobberen wil. Even zetten we met z’n allen de tijd stil, terwijl er nog een koud biertje tevoorschijn komt. Oranje kleding, sjaals, vlaggetjes, tompouce, snoep, schmink, alles even oranje. Totdat op de 89e minuut er toch nog een bal in eigen goal vliegt en we weer verder moeten met de aardse zaken. Dingen die er toe doen. Maar tot die tijd laten we de wereld even met rust. De rampen zijn de rampen, misschien mogen die in het ontbijtjournaal. Prestaties van ónze jongens –die hun tong breken over het Wilhelmus, dus maar playbacken- die doen er toe. Scoren, naar vóóóóóren, pass die bal nou, páááááááss nou toch die bal en scoor! Schreeuwen voor de TV, bier in de hand, vlees op de Barbecue, vrouw achter de Barbecue en voeten op tafel. Zo. Even niet zeuren, niet moeilijk doen en met z’n allen feesten als er gescoord word. Dan hoort zelfs de buurman er even bij, want hij is immer ook een Hollander. Toeterend door de straten, wapperend met Nederlandse vlagen, blazend op een Nederlandse luchthoorn terwijl we in euforie even vergeten dat ál die Nederlandse rotzooi, net als dat van álle andere landen, door kinderen, vrouwen en oude mensen in mens onterende omstandigheden worden gefabriceerd in China.

Hup Holland.

Alwin Westhof.


Cheers,

Joint.
16 mei 2010 - bewerkt op 17 mei 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Joint
Joint, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende