Identiteit.

Ik denk dat het vinden van je eigen identiteit vandaag de dag heel erg onderschat wordt.
Hebben we teveel keuzes in het leven? Want wat wil je in het leven bereiken? Hoe weet je wanneer je zeker weet wat je wilt met je leven?

Voor sommige mensen lijkt het zo vanzelfsprekend. Sommigen hebben het geluk al vroeg te weten wat ze willen en daar naartoe kunnen bouwen. Voor mij is het zoeken een hel geweest.

Al op de middelbare school werd er gehamerd op de toekomst. Wat wil je? welke stroming kies je om aan je toekomstbeeld te werken? Wordt het Economie, Zorg en welzijn of toch techniek? Welke kanten kan je op met de keuze die je gaat maken?
Hoe kan men van je verwachten te kiezen als je niet weet wat je met je leven wilt, als 15 jarige.

Ik had de mazzel dat ik een hele goede mentor had. Hij zag dat ik geen toekomst voor me zag. Ik kon alleen denken aan overleven omdat ik op dat moment nog bij een alcoholverslaagde vader woonde met een drugsverslaafde vriendin. Het jaar ervoor was mijn moeder voor mijn ogen in elkaar geslagen door haar vriend. Ik dacht niet aan het maken van keuzes voor mijn toekomst. Ik dacht aan overleven in het heden. En mijn mentor zag dat. Hij zag dat ik me daar niet mee bezig kon houden en mezelf niet kon ontplooien en ontdekken. En hij vertelde me te kiezen voor Economie. Hoe moeilijk ook, gezien ik dramatisch slecht ben met cijfers. Hij zei me dat ik met deze richting elke kant nog op kon met een opleiding. Als ik koos voor zorg (de makkelijke weg, daar haalde ik goede cijfers) dan beperkte ik me in mijn vrijheid later nog te kunnen beslissen wat ik wilde met mijn leven. Met hakken over de sloot en een shitload aan steun van school, heb ik het examen gehaald en was ik enorm dankbaar dat mijn mentor me de juiste keuze heeft laten maken.

Na de middelbare school wist ik nog steeds niet wat ik wilde. Ik koos voor een opleiding ' zorg en welzijn' omdat er weinig anders voor me overbleef op niveau 3. Er was geen opleiding tot kunstenaar op MBO.
En god wat was ik ongelukkig op de studie. Ik kwam erachter dat dit vooral NIET mijn identiteit was. Maar de keuzes die ik had in opleidingen....Geen van allen paste bij me. Wat wel? God knows.
Een jaar lang heb ik zitten tobben. Wel naar school. En toen heel lang niet meer naar school. wel weer naar school onder druk van jeugdzorg, toch weer thuisblijven. Niemand nam me serieus in het feit dat ik me dood ongelukkig voelde. 0,0 gemotiveerd en zeer verveeld. Ze hielpen me niet met het zoeken naar een passende opleiding maar hielden voet bij stuk dat zij wel beter wisten wat goed voor me was.

Op het moment dat jaar bijna om was kwam er een nieuwe MBO opleiding. Een kunst opleiding. En ik wilde me inschrijven. Maar het mocht niet. Mijn zoektocht naar wat ik wilde en vooral de ontdekking dat wat ik op dat moment deed, NIET wilde, werd niet serieus genomen. Ik werd gezien als de zoveelte puber bij jeugdzorg van wie zij dachten dat ik niet in staat was mijn eigen keuzes te maken. Toen ik voet bij stuk hield dat ik er weg wilde en me er erg ongelukkig voelde, kreeg ik het advies om een jaar thuis te blijven en in therapie te gaan.
in THERAPIE! Omdat ik een verkeerde inschatting had gemaakt over wat ik wilde en kon aan het begin van die opleiding. Omdat ik niet wist wat ik wilde en na het onstaan van MBO kunst, wel. Mijn wens, en in feite mijn zoektocht naar mijn identiteit, werd niet serieus genomen.

Ondanks hun denigrerende manier van omgang ben ik gestopt met die opleiding. Ik WIST dat ik niet het zoveelse jeugdzorg meisje was. Ik WIST het. En toch wachtte ik net te lang met het geloven in mijn eigen kunnen en het geloven in het maken van mijn eigen keuzes. Ik was net te laat met inschrijven voor de nieuwe opleiding en werd pas een half jaar later aangenomen. In de tussentijd zat ik noodgedwongen thuis.

En al op de eerste dag van de nieuwe opleiding wist ik dat mijn keuze de juiste was geweest en dat Jeugdzorg in de stront kon zakken. Net als de begeleider van Zorg en Welzijn. Ik was niet het zoveelste jeugdzorg meisje. Hoewel de opleiding met horten en stoten ging, voelde ik me er op mijn plek. Ik voelde me gelukkig onder de creatieven en hield van het werk dat ze me gaven. Nooit had ik gedacht zo serieus met school bezig te zijn en nooit had ik verwacht er zoveel lol in te hebben. God, ik voelde dat ik groeide en bloeide. En dat voelde zo fijn!

Daarna had ik honger naar meer. Ik had de opleiding Grafisch afgerond op MBO en toch miste ik een deel van mij.
Mijn moeder was op dat moment heel erg ziek en zou niet lang daarna overlijden. Daardoor raakte ik mezelf kwijt. Want mijn moeder was absoluut een deel van mijn identiteit. Ze was Noorse, ze bezat kennis over familie daar die ze nooit met me had gedeeld. Ze had zoveel verzwegen en begon net pas los te komen. Ze was een misterie voor mij omdat ze een gesloten boek was. Want hoeveel leek ik nou op haar? Welk deel van mij was verbonden met haar? Welk deel van mijn vader? Wat was mijn connectie met Noorwegen? Had ik Noorse trekjes? En daarop besloot ik me te verdiepen in mijn andere cultuur. Ik miste mijn moeder en vond in mijn zoektocht naar mijn Noorse identiteit veel troost.

Tegelijkertijd moest ik dus op de kunstacademie mijzelf ontdekken om zo een eigen stijl te creeeren. Maar hoe ging ik die vinden als ik net een groot deel was kwijt geraakt? Hoe zeker wist ik dat ik deze opleiding nog wilde nu hij me meer kappot maakte dan dat het me wat opleverde?

Nadat ik uit een HEEEL DIEP zwart gat klom waarbij ik 1 jaar ben blijven zitten en waarbij 1 van de docenten van de academie zei dat dit mischien niet de opleiding voor mij als als ik met 'zulk' werk aan kwam, veranderden mijn intresses en versterkte het mijn motivatie om toch door te gaan. Ik zou ze wat laten zien!

Ik wilde meer met mijn handen doen. Meer in beweging zijn en met kleuren werken. Ik wilde de vrolijkheid terug in mijn leven. Het zitten achter de PC duizelde me alleen nog maar en voelde me er niet meer prettig bij. En dus ging ik Illustratie studeren. Kon makkelijk. Begin jaar 3 zat ik dus bij Illustratie.
En toen merkte ik dat ik weer een stap dichterbij de ontdekking van mijn identiteit kwam. Het creeeren van beeld in plaats van het te manipuleren of in printwerk te verwerken voelde veel beter. Ik kon mijn fantasie erin kwijt en ik kon mijzelf erin verliezen. Echter had ik zoveel ideeen dat geen enkele schets goed genoeg was. Tijdens het maken van de ene schets, kreeg ik alweer een beter idee voor een volgende. En zo geschiedde het dat ik op gegeven moment stapels en stapels aan half afgemaakte schetsen had, maar geen opdracht dat af was.
Wel voor typografie. Maar niet voor het hoofdvak; Illustratie. En weer voelde ik me een mislukkeling.

Ik liep vast. Hoe kan ik vastlopen op iets dat ik zo lief heb? Iets dat ik zo graag doe? Hoe kan het, dat wat ik wil, er niet uit komt? Ook begon ik me af te vragen voor de zoveelste keer of de opleiding wel geschikt was voor mij. Want hoe graag ik het ook wilde; Maakte het me wel gelukkig? Wegen de momenten van machteloosheid, het gevoel niets te kunnen wegens gebrek aan plezier en de hoge stress, wel op tegen de momenten dat ik wel lol heb? En tegen de dingen die ik hier leer? Is het geen tijd om aan mezelf toe te geven dat ik gefaald heb en dat mijn droom HBO af te ronden gewoon toch te hoog gegrepen was?

Terwijl in feite, mijn grootste probleem het vinden van mijn eigen identiteit is. En al die tijd lag het onder mijn neus. En pas nu kom ik daar achter. Het is een zoektocht geweest van meer dan 10 jaar. In de fotografie gaat alles me redelijk makkelijk af. Opdrachten dan. Niet het leren van de technieken enzo! Maar de liefde voor het vak is niet in woorden te omschrijven. Overal waar ik ga, gaat mijn camera. Mensen willen ook graag dat ik foto's kom maken.
Ik kan me uitleven met muzikanten terwijl zij vol passie doen wat zij het liefste doen. zichzelf verliezen in het instrument dat ze spelen, of terwijl ze samen spelen, genieten van elkaar, met elkaar. Ze vertellen een verhaal in de taal van emotie. De tonen, de expressies in hun gezichten, it says SO fucking much.

En nu, voor het eerst, heb ik rust. Alsof ik gevonden heb wat ik moest vinden om mijn eigen identiteit te scheppen. Ik leef voor fotografie en het vastleggen van de identiteit. Het individu. Of het nou de identiteit van mijn stad Groningen is, of van een band, of een persoon. I want to see it. Share it. En mijn begeleider op Minerva weet het. En docenten intussen ook. En hoewel er geen opleiding voor is binnen de academie, gaan ze toch hun opdrachten aanpassen op mij zodat ik met fotografie de opdrachten kan afronden. En weet je? Het gevoel serieus genomen te worden voelt zoo goed. En motiveerd. Hoe anders was dat 10 jaar geleden.

Een voorbeeld waardoor ik weet dat ik 'het' heb gevonden is dit:

Vroeger als 11 / 12 jarige liep ik op een regenachtige avond door de Herestraat. Er zit een spprt van heuvel en als je aan de ene kant van de straat staat, kan je het einde niet zien. Ik stond aan het begin (vanaf zuiderdiep) en aan het einde van de straat speelde iemand een saxofoon. Het was donker en de gelige lampen die dwars over de straten gingen aan een lijn, gaven een gele gloed op de gele kninkers en de lichten van de winkel etalages gaven de klinkers op straat meer kleur. Groen en paars, zoals in een schilderij. En de man speelde zijn sax.
Overal op mijn armen kreeg ik kippevel. Hij vertaalde de emoties die ik voelde bij het aanschouwen van de straat in mijn stad naar klank. en de klank was prachtig. Ik was ontroerd, liep sneller om te kunnen zien wie mij Groningen had laten zien op een manier waarop niemand dat had gedaan, waarop niemand dat ooit nog zal kunnen doen. En ik zag hem. Alleen, want het regende immers. Alleen, in zijn zwarte viltjas, zijn brede postuur, zwarte hoed en gouden sax. Daar voor het newscafé.

Dat moment heb ik altijd willen uitbeelden. Hoe hard ik ook wenste dat ik het kon met mijn grafische skills, ik kon het niet. Hoe graag ik het ook wilde met illustratie, ik kon het niet!
Maar nu. Een foto. Dat kán ik. Ik weet het zo zeker. Ik wil dat moment opnieuw voor me zien. Ik wil zo graag delen wat ik zag. wat er zo magisch aan was. Ik wil dat beeld nooit meer kwijt. En voor het eerst sinds ik heb geprobeerd er iets mee te doen, heb ik het gevoel dat dit me zou kunnen lukken.

Noem me gek, noem me raar, maar ook dit heeft me geholpen te beseffen dat fotografie is wat ik moet doen. Wat ik wil doen. Het puzzelstukje dat mistte. Zoiets.

Haha. Ja. De zoektocht naar je eigen identiteit is er een die vaak wordt onderschat! Tenminste...Ik heb het onderschat. Maar ik ben er nu wel verdomd dichtbij.

Veel liefs,

Inoue.

Veel liefs,

Inoue