Identiteit

De teamlead, Marco, gaat het team verlaten. Een hogere functie op een andere afdeling, al gaat zijn salaris er wel op omlaag. "Toch verlies je niets van waarde," vertel ik hem, "geen diensten meer draaien is in jouw geval meer waard dan die paar extra kut euro's."

Zijn afscheid is in een Ierse bar bij hem om de hoek. Een echte Ierse, wat dat betreft, met bruine meubels, nicotinevlekken op de muren, een pooltafel en decoratieve flessen alcohol. Er heeft jaren dezelfde kunst aan de muur gehangen, welke duidelijk van (aannemelijk) nieuw management moest veranderen, want naast de huidige schilderijen zitten grote, lichtere vlekken op de muur, op de plaatsen waar de oude kunst heeft gehangen. Als deze bar kon praten zou het huilen van de hoeveelheid dronken mensen en kots het heeft gezien.

Omdat ik met de auto ben gekomen zie Marco bier na bier krijgen van zijn collega's en wegtikken als een dorstige kameel. Zoals een wijze mok mij ooit geleerd heeft; "Iedereen heeft het over mijn drinken, maar niemand heeft het over mijn dorst."
En dorstig was Marco, later werd hij behalve dorstig ook lacherig met zo'n "gezonde" rode gloed op zijn wangen. Hij verschoof van plaats en kwam naast mij zitten, om in mijn rechteroor te schreeuwen en me te coaten met speeksel, wat als dunne druppels parfum in mijn hals terechtkwam. Je weet wel, die standaard barervaringen.

Hij vertelde me over vrijdagmiddag borrels en teambuilding, op een toon waarbij het me nog steeds niet duidelijk is of hij me wat probeerde te leren, of uit aan het sloven was met wat hij bereikt had. Waar ik mijzelf complementeer met mijn ervaringen op een ironische manier, waarop ik vooral aan het lachen ben over de absurditeit van het leven, lijkt hij het aanzicht echt nodig te hebben. Ooit heeft hij me verteld gepest te zijn als kind, dus misschien komt het daar vandaan. Misschien vul ik teveel in en was het gewoon een man die blij was dat zijn vrienden/collega’s afscheid van hem kwamen nemen en dat zelfs ik er was, terwijl ik dit soort ellende normaal oversla.

Om acht uur was ik het zat en ben ik richting huis gegaan. Op dat moment kwamen de mensen binnen waar ik echt mee had willen rondhangen, maar op dat moment was mijn gedachten al op huis aangestuurd. Daarbij zou ik nog twee collega’s weer op het werk afzetten, zodat ook zij op huis aan zouden kunnen. Rijden door centrum Amsterdam is als rijden door Amsterdam, dus daar ga ik niet te lang aandacht aan besteden.
Thuis aangekomen ben ik uitgeput en verontschuldig ik mij voor mijn ongezelligheid. Mijn verloofde zegt dat het niet erg is, omdat we dit weekend samen leuke dingen hebben staan.

De volgende ochtend, na het inruimen van de vaatwasser en het starten van de wasmachine, heb ik een soort van identiteitscrisis en eindig ik achter mijn laptop. Alles geeft me statische schokken op deze koude, zaterdag ochtend, dus ik durf ook niet meer op te staan. Wat startte als een Nico Dijkshoorn-esc stuk, veranderd in een VLH stuk, en alles lijkt niet meer zo heftig als het in mijn hoofd eerst was.

Mijn werk-identiteit druppelt door naar mijn privéleven in de vorm van nieuwe spullen en andere vrienden. Durf ik ze vrienden te noemen? Het gaat wel echt die kant op, merk ik. Mijn leven was al goed en de extra centen maakt het beter. Makkelijker op een hoop fronten, maar vooral in de vorm van luxe. Ik geniet van het aanzien dat ik op werk heb.

Laat me dat even herhalen voor mezelf; ik geniet van het aanzien.

Na dertig minuten te zijn blijven hangen op die uitspraak, realiseer ik me dat altijd al te hebben gehad. Ik wring mezelf vaak in dat soort posities van opvallen. Op deze site, met games en nu kennelijk ook werk. Mijn charisma en gevoel voor humor heeft daar veel mee te maken. Je kan iedereen alles vertellen zolang je ze maar aan het lachen maakt. Hoewel ik mezelf vertel niet op zoek te zijn naar dit soort situaties, “groei” ik er kennelijk wel geregeld naartoe, dus kennelijk is er dan toch een gevoel van noodzaak, of in elk geval het “kijk naar mij” syndroom. Wat zeker terugkomt in verhaaltjes en presentaties. Op een podium staan en je verhaal vertellen, daar gaat het om. Verhalen dus, en in verhalen horen visies en vaak meningen.

Het idee van iets zijn, het kaderen van eigenschappen, het gehele idee van een eigen identiteit is onzin. Dus waarom denk ik er vanochtend zo over na? We zijn nooit maar één ding.


-VLH