'If you love something, set it free...'

Mijn gedachten zijn vloedgolven.
Ik wil jou. Ik wil niet jou. Ik moet jou niet willen, maar waarom wil ik je dan zo graag. Ik wil dingen hoe ze waren, maar waren ze eerst wel helemaal goed?

Ik wou dat ik meer heb genoten van momenten toen ze er wel waren. Ik heb spijt van elke nacht dat ik niet tegen je aan in slaap ben gevallen en elke ruzie die we hebben gehad. Had ik voorzichtiger met je moeten zijn? Misschien wel. Maar het idee van een relatie is toch dat je alles kunt maken maar de liefde onvoorwaardelijk is? Mag ik daar wel vanuit gaan in het leven? Je was nooit perfect voor mij, maar je was het wel, ik zag het gewoon niet. Je was een hoop dingen niet, maar je was wel jezelf.
Er waren dingen die je niet zo goed kon, zoals je gevoelens onder ogen komen en je wil altijd aan iedereens verwachtingen voldoen en daar ging ik vaak onderdoor.

Verdien ik beter? Ja. Ik verdien beter, maar het punt is dat ik niet beter wil. Ik wil jou. Je bent lief en zorgzaam en ik kan je vertrouwen. Dat is nog steeds wie jij bent, maar je hebt het van me weg genomen. Krijg ik het ooit weer terug?

Ik kan er niet op wachten. Het is goed dat we uit elkaar gaan, maar ook weer niet, ik ben bang. Bang om alleen te eindigen. Is er wel iemand die bij mij past? En vindt jij misschien ondertussen iemand anders bij wie je je meer op je gemak voelt? Ligt het dan aan mij dat jij nooit alles hebt verteld en uit de weg ging voor lastige gevoelens. Ik dacht dat dat je karakter was.

Jij en ik waren samen tegen de wereld en nu ben ik alleen. Ik kan niet goed meer alleen zijn. Ik wil jou, maar ik wil jou hoe je was. Nu ben je koud en afstandelijk tegen me en behandel je me als een vervelende ex vriendin als we niet alleen zijn, niet eens als gewoon een goede vriendin.
Wat wil je nou eigenlijk? Welke dingen kun je niet tegen me zeggen omdat je ze niet wil denken of hardop wil uitspreken? Dat weet ik nooit bij jou. Je bent verschrikkelijk voor me, maar het probleem is dat ik verschrikkelijker ben als jij er niet bent.
Ik geef zo waanzinnig veel om je en het doet me pijn dat ik niet in jouw leven pas. Wat ik ook probeer, niets helpt. Dit moet jij zelf uitzoeken dat weet ik wel, maar wat moet ik dan in de tussentijd? Andere jongens zoenen? Ik wil dat niet eens. Als ik al een andere jongen zou zoenen wil ik daarna met jou daar over praten. Je bent het meest dierbare wat ik heb. Of had.

Ik denk zoveel verschillende dingen door elkaar. Het ene moment zie ik dit positief en het volgende geef ik mezelf de schuld en vervolgens geef ik jou de schuld. Wat is er ooit met ons gebeurd? Waarom moest dit zover komen? Ik dacht dat het nooit echt nodig zou zijn en zeker dat het niet van jouw kant zou komen.
Maar ga maar.
Wordt maar wie je wil zijn, doe de dingen die je niet kunt doen als ik aan je hang, denk maar niet aan mij, zet me maar aan de kant zoals je dat doet met al je gevoelens waar je niets mee kunt.

Ik ga wel weg. Ik zoek wel een hobby. Maar ga me niet lopen zoenen. Je maakt me gek. Je hebt niet gezegd dat het nooit meer wat wordt en daarom blijf ik hangen in deze gedachten golf. Het moet wat worden, want de dingen die je altijd meende moeten ergens diep in je verstopt zitten.
Ik hoop dat je weer gelukkig wordt, maar stiekem hoop ik ook dat ik de enige ben die daarvoor kan zorgen, maar zo is het niet. Een ander is nooit verantwoordelijk voor je eigen geluk. Dus ik moet het je niet kwalijk nemen. Je bent me niets verschuldigd.

Je weet wat ze zeggen.
If you love something set it free and If it comes back, then it’s yours.

Ik baal alleen dat als je terug komt ik misschien al 30 ben en gerimpeld. Ik wordt denk ik niet veel mooier meer dan ik nu ben. Balen dat je dat moet missen. Jij wordt vast alleen maar mooier, ik vind je elke keer dat ik je zie mooier.
Ik dacht dat je al van mij was, maar ik had het fout... Kom bij me terug liefje. Ik mis je..