Ik ben toch niet zo uniek

Ja, ik ben me na een lange tijd er inmiddels bewust van dat ik standaardproblemen heb zoals zovele andere homo sapiens...

Ik heb jaren geknokt om niet een slachtofferpositierol toebedeeld te krijgen maar heb hem nu eindelijk toch gekregen. Leuk of niet jammer voor mij ! Ik ben binnenkort exact 1 jaar officieel gescheiden en op dezelfde dag precies 1 jaar later krijg ik eindelijk de sleutel van mijn appartementje waar ik mijn nieuwe leven ga starten. Samen met mijn 2 kindertjes. Ik ben sinds een paar maanden in een wervelstorm terecht gekomen wan allerlei verschuivingen en veranderingen. Van mijn opgebouwde bestaan /18 jaar huwelijk/ normen en waarden/ overtuigingen/ opvoeding / dromen/ doelen, is niets overgebleven dan een leeg doek waarop ik volledig opnieuw kan gaan schilderen.

Ik volg een aantal uur therapie in de week omdat ik naar zeggen een behoorlijke beschadiging heb opgelopen gedurende mijn leven. Ikzelf merkte hier helemaal niets van. Andere heb dit gesignaleerd...
En ik heb uit alle macht geprobeerd uit te leggen, dat wat ik allemaal heb meegemaakt in het niets valt met wat andere mensen voor hun kiezen hebben gehad, maar dit soort uitingen bleken juist een aanleidingen te zijn om mij naar therapie te verwijzen. Ik heb ronduit gezegd een gevoelsblokkade opgebouwd voor mezelf.. Niet voor andere, sterker nog teveel voor andere... Ik ben te loyaal naar andere...Ik voel geen emotie maar beredeneer situaties alleen met het verstand... Ik was er toch van overtuigd dat dit juist goed was... dus niet... Althans, ik het is niet meer in balans bij mij.

okay, nadat dit in mij doorgedrongen was begonnen dus de gesprekken, ja en dat is een dam die losbreekt.

Ik zit in de hulpverlenende sector, (P&O) waarin ik me volledig bezig hou met verzuimmeldingen. Er komen dus de gehele dag door mensen op mijn spreekuur met problemen. Dit doe ik al ruim 10 jaar dus ik heb mijn portie aan ervaring inmiddels wel, als het gaat om lichamelijk en/of mentale klachten. Maar nu blijk ikzelf ineens iets te hebben. Ik zou dan ook mijn eigen casus exact hetzelfde benaderen zoals ik dat bij mijn clienten zou doen. Maar in de praktijk lukte mij dit niet.. Ik bleef steken in het zo snel mogelijk weer aan het werk, het valt allemaal reuze mee, komt allemaal wel goed, straks wordt alles beter verhaal terecht.

Dus nu de dam is losgebroken, en ik letterlijk overspoelt word, word er nu van mij verwacht dat ik WACHT tot de storm gaat liggen. Tja probleem, ik kan namelijk niet wachten ik wil aan het werk, ik wil iets aan de situatie doen, wat kan ik redden?, waar kan ik helpen enz.... Maar wachten????? Dat komt niet voor in mijn woordenboek!

Maar therapie zou therapie niet zijn als ook ik tot bepaalde inzichten kom, dus ik wacht....

En terwijl ik wacht ben ik maar weer aan het schrijven begonnen...
Dit had ik al veel eerder weer moeten doen...
Hierdoor had ik misschien kunnen voorkomen dat al mijn kleine problemen een groot DING is geworden, met alle consequenties van dien.
Maar ik wil niet in de "als" vorm gaan praten... Ik wil het woordje "als" eigenlijk uit mijn woordenboek schrappen...

Ik hoop dat ik door het schrijven weer alle zaken een beetje helder krijg...