... ik mis je...

Daar ben ik dan, in de bekende kamer waar ik al zo vaak ben geweest. Al die keren was ik samen met jou, toch? maar dit keer is anders. Je bent er niet... je weet niet dat ik hier ben...
Mijn broek glijd langs mijn benen naar mijn enkels, er overheen en blijft op de grond liggen als ik een stap richting je bed zet. Mijn truitje valt bovenop mijn broek. het enige geluid is een zachte plof. Even werp ik mijn blik op de deur, maar die blijft dicht. Je komt voorlopig niet, dat weet ik zeker.
Ik voel het zachte van de donze deken onder mijn kont. Mijn hand glijd onder je denkens, opzoek naar het plekje waar je die nacht gelegen had.
De dekens omgewoeld, de warmte verloren. Ik kan alleen maar gissen naar de plek waar je zo zoet met gesloten ogen over haar heb liggen dromen. Een gevoel van haat, van pijn overvalt me die ik snel weer van me af duw. Ook mijn bh en string vallen op het pakket. De bekende geur komt me tegenmoet als ik de dekens over me heen trek. Vele herinneringen komen boven en ik besef me dat ik hier eigenlijk niet had moeten komen. Daar ben ik nog niet aan toe. De bekende waas van de afgelopen weken komt weer in mijn ogen. De bekende zoute smaak...
Ik duw mijn hoofd nog dieper in je kussen. Probeer de geur niet in me op te nemen, want dat maakt het alleen maar erger. Ik sluit mijn ogen en ga terug naar de eerste keer dat ik deze kamer binnen stapte, de eerste keer dat ik op dit bed zat, de eerste keer dat ik met jou een film keek, de eerste keer...
Heerlijk om hier weg te dromen over alle fijne momenten samen met jou. Tegelijk voel ik me leg... alsof dat het leven uit mij had mee genomen. Ik leefde in het verleden, nu loop ik als een zombie door de straten. Door het leven van anderen, maar leven doe ik eigenlijk niet meer.

Sla de dekens van me af en begin door de je kamer te struinen. Alle foto's die je eens van mij in je kamer had hangen zijn allemaal al van de muren verdwenen. Ik heb ze er ook vanaf gehaalt. Hoe kon ik ze laten hangen als iedereen denkt dat het uit is.. als iedereen weet dat het uit is...
Ik heb ze bewaard, allemaal. Onderin mijn kast heb ik een hoekje voor jou ingericht. Even blijf ik hangen bij een foto van een ander meisje die op je bureau staat. Ik sta op het punt om hem met volle kracht op de grond te gooien als ik me bedenk. Spugen is veel subtieler... met een grote vlek op haar gezicht staat ze weer op je bureau. Een glimlach valt niet te onderdrukken, maar wie kan het dan ook zien op mij na...
Zonder te beseffen wat ik eigenlijk doe pak ik een blaadje uit je bureau, een pen die daar ook ligt en begin te schrijven.

Ik weet dat het al een tijdje geleden is dat ik je voor het laatst heb gezien. Ik weet dat je me ontloopt. je weet dat er nog spullen van mij bij jou lagen... ik heb ze bij deze opgehaalt. Op die manier hoefde je me niet te zien, want ik weet dat je dat liever niet heb.
Dagen heb ik om je lopen, liggen huilen. mensen om me heen hebben zich zorgen om me gemaakt. Eindelijk heb ik mijn wangen gedroogd en mijn moed bij elkaar gepakt... ik zou mijn spullen bij elkaar zoeken, dan hebben we dat ook weer gehad. Toch lijken sommige dingen makkelijker dan dat ze eigenlijk zijn. Zodra ik binnen kwam in jou kamer voelde het weer als van ouds... behalve dan dat jij niet bij me was. Ik ben nog niet over je heen... ik hou nogsteeds van je.
Daarom vertrek ik hier met lege handen. Mijn spullen nog altijd in jou huis... nu zijn ze nog te veel met jou verbonden. Ik draai me om en loop weg.
O ja, ik heb je bed voor je opgewarmt...

Ik draaide me nog een keer om bij de deur. Ik wist dat het mijn laatste blik in jou kamer zou zijn...