ik voel me klote! (please reageer?)

Mijn ouders zijn naar de ouders van Jesse gegaan. Ze wilden liever niet dat ik mee zou gaan dus ik ging niet mee. Ik zit nu alleen op mijn kamer.
Alles is een rotzooi op mijn kamer, overal liggen tekeningen. van mij van Myra en Jesse.
Net heb ik tv gekeken. Pi-air van hooijdonk was op rtl5 dat was wel even leuk om te kijken. Dan denk ik aan Jesse hoe fanatieke feyenoorder zij was. Altijd, en overal draaide het om Feyenoord ik was ook zo maar toch iets anders. Ik kijk iedere keer op de Feyenoord site dat doet mij dan even goed. Maar dan denk ik aam Jesse, hoe zij genoot van Feyenoord en dan denk ik nu 'hoe kan ik nog zo van Feyenoord genieten zonder haar'
Dat doet pijn, ik weet nog we zijn tegen Vitesse nog geweest, ze was zo gelukkig. twee dagen erna was ze dood.

En Myra, zij was niet zo een voetbal fan meer een rustig meisje dat mooi kon zingen en prachtig kon tekenen. Soms kwam ze vol trots met een tekening naar mij toe. Hoe gelukkig ze dan keek. dat is iets dat kun je niet beschrijven. en ik schrijf dit allemaal op ik ben namelijk zo bang dat ik die heerlijke herinneringen op den duur ga vergeten.

Ik wil die herinneringen niet vergeten. Ik wil de warme lach van Jesse altijd onthouden en ik wil die ogen van Myra altijd voor de geest kunnen halen.
Ik kijk nu naar een foto van Jesse samen met een speler van Feyenoord.
Ze kijkt daar zo trots en zo gelukkig. En die speler hij lacht ook.
Ik mis Jesse zo erg. Alsof ... ja hoe moet je dat onmschrijven.
Het enige wat je voelt is leegte. en die leegte zorgt ervoor dat je het gevoe heb dat je in een lange tunnel naar beneden valt en altijd maar valt.
En soms dan schrik je en dan denk je "Ja Jesse je bent echt dood"

Het voelt raar, twee dierbare personen van mij zijn zomaar weggevaagt.
In de klas hebben we veel gesproken ik kon het niet. Mijn Jesse beelden waren heel anders. Iedereen vond Jesse zo een schat en ze hielp iedereen. Dat is zo, maar als een bitch uit mijn klas dan opeens heel stoer over hara gaat doen over hoe goede vriendin ze van haar was. (terwijl ze de week ervoor haar nog heeft lopen verrot schelden) Op dat soort momenten werd ik misselijk.

Nu denk ik weer aan school, ja school. Goed voor je toekomst.
Jesse ook ze had geweldige dromen, een eigen tijdschrift opstarten over Feyenoord. En boeken schrijven en in een arm land een dorp adopteren.
En daarvoor moest ze naar school... terwijl ik zeker weet als ze niet naar school had gehoeven de laatste 2 a 3 jaar dan had ze allemaal geweldige dingen bereikt.
En nu moet ik toch naar school. Terwijl ik nu gezien heb dat ik morgen gewoon dood kan zijn. Ik kan nu zelfs dood gaan... altijd en overal.

Ik voel mij ook schuldig. ik denk telkens als ik Jesse en Myra had gewaarschuwt voor die vrachtwagen of als ik die ochtend vroeger was weggegaan. Zo denk ik dan. Maar ik weet ook wel daar is niks aan tedoen.

Net heeft mijn coordinatrice nog gebeld. Ze vroeg hoe het met mij gaat. Morgen avond komt ze waarschijnlijk langs. Wel fijn die vrouw... ik vertrouw haar en zij heeft toch het verdriet van Myra en Jesse niet zo direct.
dat voelt goed.

dat was het voor nu ff. Schrijven help echt.
doei groetjes charlie (willen jullie als je dit lees reageren? dank je!