Een week verdriet.
Vandaag is het maandag, een hele week is er voorbij gegaan zonder Myra en Jesse. Het voelt vreemd, maar echt missen doe ik ze nog niet.
Huilen lukt ook niet zo heel goed op sommige momenten als ik alleen ben achter mijn computer zit en schrijf. Maar als ik op straat loop en ik zie andere mensen dan voel ik mij alleen heel leeg en alleen.
Mijn ouders hebben het zwaar gisteren zijn de ouders van Jesse nog bij ons geweest. Mijn ouders en de ouders van Jesse kunnen goed praten. Ze hebben immers beide een dochter verloren op precies dezelfde manier.
De ouders van Jesse hebben mij gevraagt of ik af en toe eens langs wil komen of mee wil naar het graf van Jesse. Ik heb ja gezegt ik ben iemand die andere graag wil helpen en mischien verwerk ik mijn eigen verdriet samen met hun ook beter.
En daarnaast als de ouders van Jesse mij zien zien ze ook een beetje Jesse ze zien hoe Jesse geworden zou zijn en zo en dat is ook fijn voor hen.
Vanavond ga ik naar het graf van Jesse en Myra, ik weet niet maar het voelt zo vol betekenis. Net alsof ik Myra en Jesse daar gewoon weer even tegenkom.
Vanacht kon ik weer niet slapen, de geluiden van het ongeluk waren verschrikkelijk en ik hoor ze iedere nacht weer. Voor het eerst heb ik mijn coordinatrice gebeld ze heeft me echt verzekerd dat ze trots op mij is dat k haar gebeld heb. Zij begrijpt ook heel goed dat ik niet altijd met mijn verdriet bij mijn ouders terecht kan gewoon omdat zij ook een kind verloren hebben. En zo iemand die je begrijpt voelt heel prettig en zeker als je alleen in de donkere nacht door huis spookt.
Vandaag schijnt de zon, mijn ouders zitten buiten ik niet ik zit binnen misschien moet ik ook naar buiten gaan maar ik weet niet het licht van de zon voelt zo nep. Ik bedoel het leven gaat door de zon schijnt de eenden krijgen jonkies en de bloemen bloeien. Maar toch zijn er zomaar 2 lieve mensen van deze aarde weggevaagd. En ik moet verder en ik vecht ervoor. eigenlijk wilde ik gaan trainen maar aan de ene kant heb ik daar nu niet zo een zin in. toch maar wel doen na dit verhaal want dat was mijn leven samen met Myra en Jesse en dat laatste stukje leven van mij moet ik laten groeien tot mijn gehele leven.
Ik heb een aantal reacties op mijn vorige berichten gekregen daar ben ik erg blij om. je ziet dat mensen met je meeleven en sommige geven eerlijk toe dat ze zich wel kunnen voorstellen hoe je je voelt maar toch weten ze niet of dat gevoel rechtvaardig is.
Ik kan jullie zeggen dat alle gevoelsn die jullie denken dat ik heb rechtvaardig zijn, ik voel van alles als ik aan Myra en Jesse denk word ik soms heel blij en dan heb ik een mooie glimlach op mijn gezicht maar als ik even later aan ze denk dan word ik bang boos en verdrietig het is moeilijk maar je voelt alles door elkaar en dat is zo verwarrend.
nu ga ik maar stoppen misschien schrijf ik zo nogeen stukje doei
bedankt voor al jullie reacties.
Huilen lukt ook niet zo heel goed op sommige momenten als ik alleen ben achter mijn computer zit en schrijf. Maar als ik op straat loop en ik zie andere mensen dan voel ik mij alleen heel leeg en alleen.
Mijn ouders hebben het zwaar gisteren zijn de ouders van Jesse nog bij ons geweest. Mijn ouders en de ouders van Jesse kunnen goed praten. Ze hebben immers beide een dochter verloren op precies dezelfde manier.
De ouders van Jesse hebben mij gevraagt of ik af en toe eens langs wil komen of mee wil naar het graf van Jesse. Ik heb ja gezegt ik ben iemand die andere graag wil helpen en mischien verwerk ik mijn eigen verdriet samen met hun ook beter.
En daarnaast als de ouders van Jesse mij zien zien ze ook een beetje Jesse ze zien hoe Jesse geworden zou zijn en zo en dat is ook fijn voor hen.
Vanavond ga ik naar het graf van Jesse en Myra, ik weet niet maar het voelt zo vol betekenis. Net alsof ik Myra en Jesse daar gewoon weer even tegenkom.
Vanacht kon ik weer niet slapen, de geluiden van het ongeluk waren verschrikkelijk en ik hoor ze iedere nacht weer. Voor het eerst heb ik mijn coordinatrice gebeld ze heeft me echt verzekerd dat ze trots op mij is dat k haar gebeld heb. Zij begrijpt ook heel goed dat ik niet altijd met mijn verdriet bij mijn ouders terecht kan gewoon omdat zij ook een kind verloren hebben. En zo iemand die je begrijpt voelt heel prettig en zeker als je alleen in de donkere nacht door huis spookt.
Vandaag schijnt de zon, mijn ouders zitten buiten ik niet ik zit binnen misschien moet ik ook naar buiten gaan maar ik weet niet het licht van de zon voelt zo nep. Ik bedoel het leven gaat door de zon schijnt de eenden krijgen jonkies en de bloemen bloeien. Maar toch zijn er zomaar 2 lieve mensen van deze aarde weggevaagd. En ik moet verder en ik vecht ervoor. eigenlijk wilde ik gaan trainen maar aan de ene kant heb ik daar nu niet zo een zin in. toch maar wel doen na dit verhaal want dat was mijn leven samen met Myra en Jesse en dat laatste stukje leven van mij moet ik laten groeien tot mijn gehele leven.
Ik heb een aantal reacties op mijn vorige berichten gekregen daar ben ik erg blij om. je ziet dat mensen met je meeleven en sommige geven eerlijk toe dat ze zich wel kunnen voorstellen hoe je je voelt maar toch weten ze niet of dat gevoel rechtvaardig is.
Ik kan jullie zeggen dat alle gevoelsn die jullie denken dat ik heb rechtvaardig zijn, ik voel van alles als ik aan Myra en Jesse denk word ik soms heel blij en dan heb ik een mooie glimlach op mijn gezicht maar als ik even later aan ze denk dan word ik bang boos en verdrietig het is moeilijk maar je voelt alles door elkaar en dat is zo verwarrend.
nu ga ik maar stoppen misschien schrijf ik zo nogeen stukje doei
bedankt voor al jullie reacties.
21 apr 2003
- meld ongepast verhaal
-
stoneraven
maandag 21 april 2003 12:02
ik weet niet goed wat ik moet schrijven. maar je sterkte toewensen is denk ik wel het minste wat ik kan doen.
-
Tyrael
maandag 21 april 2003 12:16
Komop meid, je kunt goed verder. Ik kan begrijpen dat je niet kunt slapen, maar je moet jezelf niet oververmoeien. Want dat werkt hardstikke tegen. Natuurlijk denk je aan ze, probeer dan aan de goeie momenten vóór het ongeluk te denken. Dat helpt denk ik veel. Je mag er al best trots op zijn dat je dat allemaal opschrijft, dat lijkt me heel moeilijk. Want als je iets schrijft denk je automatisch erover na. Maar het helpt ook een beetje, ik schrijf ook om dingen van me af te halen. Maar als je teveel gaat schrijven, dan ga je overmatig nadenken over die dingen, en dat moet eigenlijk niet. Maargoed, het helpt wel, ook al is het maar schrijven.
Ik wens je veel sterkte, en hoop dat je beter kunt slapen, zo vroeg mogelijk. Als je te lang niet 's nachts kunt slapen, moet je iets gaan gebruiken, een slaappil ofzo. Ik weet het niet. Maar rust is hard nodig.
Liefs mij -
Oona
maandag 21 april 2003 14:06
Lieve Charlie
Ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat je op een gegeven moment je verdriet te boven kan komen.. Vergeten dat kan natuurlijk nooit, maar ik hoop dat je later ook nog fijne herinneringen blijft houden aan je zusje en je vriendin...
Heel veel liefs en kuzziesss Joyce
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 mei 2003 Terug? ( 5 )
- O 27 apr 2003 verdomde ajaksieden! ( 1 )
- O 27 apr 2003 Dood? Niet voor niets! ( 1 )
- O 26 apr 2003 Bijna2 weken dood. ( 1 )
- O 24 apr 2003 Ik mis jullie gewoon zo erg. ( 1 )
- O 24 apr 2003 huilen!!!
- O 24 apr 2003 klasse gedachte aan Jesse ( 1 )
- O 23 apr 2003 leegte pijn? ( 2 )
- O 22 apr 2003 leegte en zo alleen ( 1 )
- O 22 apr 2003 zusje zonder zus ( 3 )
- O 21 apr 2003 reacties please? ( 2 )
- O 21 apr 2003 ik voel me klote! (please reageer?) ( 6 )
- O 21 apr 2003 Een brief aan Jesse. ( 1 )
- O 21 apr 2003 het graf
- O 21 apr 2003 De begravenis van Jesse. ( 1 )