Jesse en Myra zijn dood

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, afgelopen maandag zijn Jesse en Myra overleden. Jesse was mijn beste vriendin ik ben echt samen met haar op gegroeid, en Myra is mijn lieve zusje van 14.
We reden samen naar school, met zijn drieen. we reden op de drukke weg langs het kanaal. Ik reed achter Myra en Jesse, opeens reden zij al in de bocht er kam een vrachtwagen aan ik ging een stukje naar de kant. Maar de varachtwagen nam de bocht totaal verkeerd.
Hij sleurde Jesse en Myra mee. Jesse was op slag dood, Myra is in de ambulance overleden. het geluid van krassend metaal op asfalt, het geluid van een hoofd dat tegen de zijkant van een vrachtwagen knalt en de schreeuw die nu nog in mijn oren klinkt van Myra.
Ik was zo geschrokken. de politie heeft mij daar laten staan ik moest mijn verhaal vertellen en dat deed ik. Ik moest even wachtten maar ik was helemaal van de wereld. Ik ben toen in mijn roes naar school gereden.
de eerste twee uur werd e niet naar Jesse gevraagd, en toen vroeg een leraar in het derde uur waar Jesse was.
Ik moest overgeven, ik zag het bloed nog liggen op straat en ik zag Jesse's ogen wijd opengesperd.
De leraar had meteen door dat er iets niet in de haak was, hij heeft de klas weggestuurd en hij heeft rustig met mij gesproken.
Maar het lukte mij niet om te vertellen dat Jesse en Myra dood waren.
Opeens moest ik heel erg huilen ik heb geen idee waarom, ik bedoel ik miste Myra en Jesse niet maar er was zo een leegte in mijn buik.
De leraar heeft een schooleider erbj gehaald, zij vroeg mij of ik het kon opschrijven of tekenen. Ik heb het opgeschreven ik werd bang van mijn eigenwoorden.
Ze schrokken van mijn verhaal en ik zag haar denken "Wat moet ik nu?"
School heeft mijn ouders gebeld, ze waren niet thuis. Natuurlijk zij waren al door het ziekenhuis gebeld en daar zouden ze vast zijn.
Daarna weet ik het ook niet meer zo precies. Ik weet het allemaal pas weer vanaf het moment dat mijn moeder haar warme armen om mij heen sloeg en ik weer een beetjewarm werd.
We hebben niet veel tegen elkaar gezegt op maandag, we zijn rond tien uur savonds naar huis gegaan vanaf het ziekenhuis. Myra zou de volgende dag worden opgebaard bij ons thuis. Over Jesse werd helemaal niets gezegt.
Die Dinsdag werd Myra gebracht, een vreemd gevoel. Haar kamertje was nie meer haar kamrtje en toch lag zij erin.
Ik ben gewoon naar school gegaan, het eerste uur is in onze klas verteld dat Jesse dood was. Een paarr meisjes moesten huilen. het moeilijkste vond ik dat het wel leeuk of de klas iets van mij verwachte een reactie of een huilbui maar ik voelde gewoon niks ik voelde alleen al die blikken die op mij waren gericht.
Die dag hebben we veel in de klas gesproken ik zei niet veel.
Opeens na een tijdje moest ik i de klas heel erg huilen, andere moesten ook huilen maar zij hadden iemand naast zich die gewoon een arm hen heen sloeg. Maar Jesse was er niet zij kon geen arm om mij heen slaan.
Ik ben wel 10x de klas uitgelopen een aantal keer heb ik buiten gezeten helemaal alleen midden in de zon het was harstikke warm maar ik had he t zo koud nog steeds trouwens.
Woensdag ben ik naar school gegaan we hadden gewoon les, ik heb heel hard gewerkt alsof ik ook het werk van Jesse moest maken.
Donderdag was Jesse's begravenis, de hele klas was er. mijn mentrix kwam te laat ik werd boos op haar en ik heb haar niet meer aangekeken sinds dien. Of je komt optijd ofkom helemaal nietwant dit sloeg nergens op
Onze coordinatrice heeft ons goed opgevangen zij zorgt goed voor ons.
Zij is ook op de begravenis van Myra geweest ze is een grote steun nu ook in de vakantie ik mag haar altijd dag en nacht opbellen. Ik durf alleen niet zo goed, helemaal snachts niet.ik kan niet slapen snachts.
Ik lig nachten wakker en ik moet huilen, dit word nooit meer wat met mijn topsport carriere het klinkt stom maar mijn hele leven stond in het teken van sporten en Jesse.
en nu? deze week heb ik iedere dag getraint maar mijn inzet was nie voldoende mijn trainers zeiden er niks van, ze zijn nu juist erg aardig. en daarnaast heb ik een blesure.
Gisteren (vrijdag) was de begravenis van Myra, het was mmooi maar mijn ouders hebben aan een stuk door gehuild. Ik niet maar het is zo moeilijk om te zien dat je ouders zoveel verdriet hebben. Mijn ouders huilden nooit en nu soms onder heten eten of voor de tv storten ze zomaar in huilen uit.
Ik weet het niet, vandaag heb ik de hele dag getraint, het voelt goed om te trainen dan doe ik iets maar die leegte blijft.
Ik mis Myra en Jesse zo ik zou ze zo graag even vast houden omhelzen en hun warmtte voelen. Maar dat zal nooit meer gebeuren.
Morgen zijn Myra en Jesse een week dood, ik ga naar hun graven en ga de bloemen verversen. het isnu vakantie en ik heb geen steun meer aan mijn klas en geen afleiding. ik ga de hele week trainen om mijn belsure sne lte boven zijn.
Morgen schrijf ik wel weer verder nu is het allemaal even te veel geworden
doei ik hoop dat veel mensen dit lezen en mijn verdriet delen please stuur ff een reactie doei.