ik voel me klote! (please reageer?)
Mijn ouders zijn naar de ouders van Jesse gegaan. Ze wilden liever niet dat ik mee zou gaan dus ik ging niet mee. Ik zit nu alleen op mijn kamer.
Alles is een rotzooi op mijn kamer, overal liggen tekeningen. van mij van Myra en Jesse.
Net heb ik tv gekeken. Pi-air van hooijdonk was op rtl5 dat was wel even leuk om te kijken. Dan denk ik aan Jesse hoe fanatieke feyenoorder zij was. Altijd, en overal draaide het om Feyenoord ik was ook zo maar toch iets anders. Ik kijk iedere keer op de Feyenoord site dat doet mij dan even goed. Maar dan denk ik aam Jesse, hoe zij genoot van Feyenoord en dan denk ik nu 'hoe kan ik nog zo van Feyenoord genieten zonder haar'
Dat doet pijn, ik weet nog we zijn tegen Vitesse nog geweest, ze was zo gelukkig. twee dagen erna was ze dood.
En Myra, zij was niet zo een voetbal fan meer een rustig meisje dat mooi kon zingen en prachtig kon tekenen. Soms kwam ze vol trots met een tekening naar mij toe. Hoe gelukkig ze dan keek. dat is iets dat kun je niet beschrijven. en ik schrijf dit allemaal op ik ben namelijk zo bang dat ik die heerlijke herinneringen op den duur ga vergeten.
Ik wil die herinneringen niet vergeten. Ik wil de warme lach van Jesse altijd onthouden en ik wil die ogen van Myra altijd voor de geest kunnen halen.
Ik kijk nu naar een foto van Jesse samen met een speler van Feyenoord.
Ze kijkt daar zo trots en zo gelukkig. En die speler hij lacht ook.
Ik mis Jesse zo erg. Alsof ... ja hoe moet je dat onmschrijven.
Het enige wat je voelt is leegte. en die leegte zorgt ervoor dat je het gevoe heb dat je in een lange tunnel naar beneden valt en altijd maar valt.
En soms dan schrik je en dan denk je "Ja Jesse je bent echt dood"
Het voelt raar, twee dierbare personen van mij zijn zomaar weggevaagt.
In de klas hebben we veel gesproken ik kon het niet. Mijn Jesse beelden waren heel anders. Iedereen vond Jesse zo een schat en ze hielp iedereen. Dat is zo, maar als een bitch uit mijn klas dan opeens heel stoer over hara gaat doen over hoe goede vriendin ze van haar was. (terwijl ze de week ervoor haar nog heeft lopen verrot schelden) Op dat soort momenten werd ik misselijk.
Nu denk ik weer aan school, ja school. Goed voor je toekomst.
Jesse ook ze had geweldige dromen, een eigen tijdschrift opstarten over Feyenoord. En boeken schrijven en in een arm land een dorp adopteren.
En daarvoor moest ze naar school... terwijl ik zeker weet als ze niet naar school had gehoeven de laatste 2 a 3 jaar dan had ze allemaal geweldige dingen bereikt.
En nu moet ik toch naar school. Terwijl ik nu gezien heb dat ik morgen gewoon dood kan zijn. Ik kan nu zelfs dood gaan... altijd en overal.
Ik voel mij ook schuldig. ik denk telkens als ik Jesse en Myra had gewaarschuwt voor die vrachtwagen of als ik die ochtend vroeger was weggegaan. Zo denk ik dan. Maar ik weet ook wel daar is niks aan tedoen.
Net heeft mijn coordinatrice nog gebeld. Ze vroeg hoe het met mij gaat. Morgen avond komt ze waarschijnlijk langs. Wel fijn die vrouw... ik vertrouw haar en zij heeft toch het verdriet van Myra en Jesse niet zo direct.
dat voelt goed.
dat was het voor nu ff. Schrijven help echt.
doei groetjes charlie (willen jullie als je dit lees reageren? dank je!
Alles is een rotzooi op mijn kamer, overal liggen tekeningen. van mij van Myra en Jesse.
Net heb ik tv gekeken. Pi-air van hooijdonk was op rtl5 dat was wel even leuk om te kijken. Dan denk ik aan Jesse hoe fanatieke feyenoorder zij was. Altijd, en overal draaide het om Feyenoord ik was ook zo maar toch iets anders. Ik kijk iedere keer op de Feyenoord site dat doet mij dan even goed. Maar dan denk ik aam Jesse, hoe zij genoot van Feyenoord en dan denk ik nu 'hoe kan ik nog zo van Feyenoord genieten zonder haar'
Dat doet pijn, ik weet nog we zijn tegen Vitesse nog geweest, ze was zo gelukkig. twee dagen erna was ze dood.
En Myra, zij was niet zo een voetbal fan meer een rustig meisje dat mooi kon zingen en prachtig kon tekenen. Soms kwam ze vol trots met een tekening naar mij toe. Hoe gelukkig ze dan keek. dat is iets dat kun je niet beschrijven. en ik schrijf dit allemaal op ik ben namelijk zo bang dat ik die heerlijke herinneringen op den duur ga vergeten.
Ik wil die herinneringen niet vergeten. Ik wil de warme lach van Jesse altijd onthouden en ik wil die ogen van Myra altijd voor de geest kunnen halen.
Ik kijk nu naar een foto van Jesse samen met een speler van Feyenoord.
Ze kijkt daar zo trots en zo gelukkig. En die speler hij lacht ook.
Ik mis Jesse zo erg. Alsof ... ja hoe moet je dat onmschrijven.
Het enige wat je voelt is leegte. en die leegte zorgt ervoor dat je het gevoe heb dat je in een lange tunnel naar beneden valt en altijd maar valt.
En soms dan schrik je en dan denk je "Ja Jesse je bent echt dood"
Het voelt raar, twee dierbare personen van mij zijn zomaar weggevaagt.
In de klas hebben we veel gesproken ik kon het niet. Mijn Jesse beelden waren heel anders. Iedereen vond Jesse zo een schat en ze hielp iedereen. Dat is zo, maar als een bitch uit mijn klas dan opeens heel stoer over hara gaat doen over hoe goede vriendin ze van haar was. (terwijl ze de week ervoor haar nog heeft lopen verrot schelden) Op dat soort momenten werd ik misselijk.
Nu denk ik weer aan school, ja school. Goed voor je toekomst.
Jesse ook ze had geweldige dromen, een eigen tijdschrift opstarten over Feyenoord. En boeken schrijven en in een arm land een dorp adopteren.
En daarvoor moest ze naar school... terwijl ik zeker weet als ze niet naar school had gehoeven de laatste 2 a 3 jaar dan had ze allemaal geweldige dingen bereikt.
En nu moet ik toch naar school. Terwijl ik nu gezien heb dat ik morgen gewoon dood kan zijn. Ik kan nu zelfs dood gaan... altijd en overal.
Ik voel mij ook schuldig. ik denk telkens als ik Jesse en Myra had gewaarschuwt voor die vrachtwagen of als ik die ochtend vroeger was weggegaan. Zo denk ik dan. Maar ik weet ook wel daar is niks aan tedoen.
Net heeft mijn coordinatrice nog gebeld. Ze vroeg hoe het met mij gaat. Morgen avond komt ze waarschijnlijk langs. Wel fijn die vrouw... ik vertrouw haar en zij heeft toch het verdriet van Myra en Jesse niet zo direct.
dat voelt goed.
dat was het voor nu ff. Schrijven help echt.
doei groetjes charlie (willen jullie als je dit lees reageren? dank je!
21 apr 2003
- meld ongepast verhaal
-
kimmie-co
maandag 21 april 2003 22:24
sterkte ... verder heb ik er geen woorden voor sorry
-
Elja
maandag 21 april 2003 22:40
Fijn dat het schrijven helpt. Vooral blijven doen dus.
Ik vind het moeilijk een reactie te geven op je verhalen, ik heb nu al een aantal zinnen weer verwijdert omdat ik ze toch niet handig vond.
Je verhalen maken best een diepe indruk en zonder dat ik je eigenlijk echt ken voel ik me al k*t als ik lees wat er gebeurt is. Ik kan me dan ook amper voorstellen hoe verschikkelijk je je moet voelen.
Goed van je dat je probeert te denken aan de leuke momenten die je met Myra en Jesse!
Sterkte.. -
lovelygurl
dinsdag 22 april 2003 13:04
hai meisje, ik heb nu al jou verhalen gelezen. jeejtuh meisje wat vreselijk! ik zit hier echt met tranen in mijn ogen.. ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet schrijven... wat goed van je dat je je verdriet op je eigen manier probeert te verwerken en alles zo van je afschrijft! blijf dat vooral doen! voor de rest sterkte ermee!
-
rolandow
dinsdag 22 april 2003 15:57
Heel goed dat je alles zo kunt opschrijven zeg!
Schrijven helpt vaak. Vandaar dat je vroeger ook strafregels moest schrijven, dat werkt kalmerend. Dus, heel goed dat je dit kunt.
Heel veel sterkte! -
charlie_15
donderdag 24 april 2003 22:48
allemaal bedankt voor jullie steun 1 woord is 1 teken van leven 1 leven is goud waard! greetz charlie
-
lau
vrijdag 25 april 2003 22:52
Charly, Ik vind het heel erg wat er allemaal gebeurd is. Hier zijn gewoon geen woorden voor te vinden. Goed van je dat je zoveel mogelijk op probeert te schrijven. Het schept misschien een beetje orde in de chaos van gevoelens. Praat ook met mensen zoveel mogelijk over de gevoelens die je hebt. Het is ook overweldigend om twee mensen te verliezen waar je veel van gehouden hebt. Waarschijnlijk zijn dat ook de mensen waarmee je zou praten als je je gevoelens zou willen uiten. Ik hoop dat je een schouder hebt waarop je kan uithuilen. Ik wil je veel sterkte wensen voor de komende tijd.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 mei 2003 Terug? ( 5 )
- O 27 apr 2003 verdomde ajaksieden! ( 1 )
- O 27 apr 2003 Dood? Niet voor niets! ( 1 )
- O 26 apr 2003 Bijna2 weken dood. ( 1 )
- O 24 apr 2003 Ik mis jullie gewoon zo erg. ( 1 )
- O 24 apr 2003 huilen!!!
- O 24 apr 2003 klasse gedachte aan Jesse ( 1 )
- O 23 apr 2003 leegte pijn? ( 2 )
- O 22 apr 2003 leegte en zo alleen ( 1 )
- O 22 apr 2003 zusje zonder zus ( 3 )
- O 21 apr 2003 reacties please? ( 2 )
- O 21 apr 2003 ik voel me klote! (please reageer?) ( 6 )
- O 21 apr 2003 Een brief aan Jesse. ( 1 )
- O 21 apr 2003 het graf
- O 21 apr 2003 De begravenis van Jesse. ( 1 )