Ik vraag me af

Past&Today, vrouw, 33 jaar

• Quinoa dinsdag 09 oktober 2012 21:25
  Wanneer een vechter
  uitgevochten is.
  
  Zolang er iets te vechten valt... vechten we tis dat of verzuipen...
  
  Waarom dit het punt is
  waarop ik niet meer kan.
  Omdat jouw energie ook opraakt en geen eind aan de strijd in het vooruitzicht hebben niet motiverend werkt.
  
  
  Waarom de hulp
  niet sneller opstart.
  
  Hoe lang moet je nog wachten, lieverd?
  
  Wanneer ik weer
  positief doorga.
  
  
  Als je weer wat energie hebt.
  Als het even kan, probeer dan te rusten en tot rust te komen. Je bent overvraagd nu en je krijgt niet genoeg tijd om de dag te verwerken.
  
  
• kruidje dinsdag 09 oktober 2012 21:32
  Je bent niet uitgevochten meisje. Nog lang niet. Maar je vecht teveel tegen jezelf. Je wilt teveel van jezelf.
  Tijd om prioriteiten te stellen ; wat is nu het belangrijkste voor mijn toekomst? Je gezondheid, zoveel fysiek als geestelijk. Als je dat niet goed op orde krijgt, gaat de rest (school) ook niet lukken zoals jij wilt.
  Sterker..zo doorgaan, toch nog proberen onmogelijke doelen te halen, het zou dingen kunnen beschadigen die niet meer te herstellen zijn. Je gaat al zolang over alle mogelijke grenzen heen, het is gewoon een keer echt op.
  Elke snaar is breekbaar, ook als is-ie nog zo rekbaar en sterk..
  Die hulp..ja, dat duurt te lang, maar ja..dat is Nederland anno 2012.
  Hang in there!
• susanne dinsdag 09 oktober 2012 21:33
  
• Gewoon ik dinsdag 09 oktober 2012 21:34
  Als ik heel eerlijk mag zijn (correct me if I'm wrong) denk ik dit niet is gekomen doordat je een aantal geliefde mensen bent kwijtgeraakt. Al jarenlang lees ik veel negativiteit in je verhalen. Dat is niet opeens na de verliezen die je te verwerken hebt gekregen gekomen. Verlies is iets wat (helaas) bij het leven hoort. Waar leven is, is weggaan, dood, afscheid. Het is voor een normale geest al een zware opgave om met verlies om te gaan, want verlies kan schrijnend zijn. Maar voor een overvraagde geest is het dat helemaal en ik denk dat het voor jou meer een soort druppel was dan de oorzaak van je instortmoment. Ik lees je al heel, heel lang en al heel lang vind ik ook dat je gas terug zou moeten nemen. En eigenlijk ook dat je actie zou moeten ondernemen, en dan op een andere manier dan wat je nu doet (want jouw manier is; doorgaan, doorgaan, doorgaan, en niets laten liggen). Dat is niet de juiste manier om je hoofd weer rustig te krijgen. Het is goed dat je hulp hebt gezocht, dat is al een goede grote stap, nu stop het het tillen van al die plichten en eisen die je jezelf stelt en ga aan jezelf denken.
  
  Ik denk dat je het jezelf nu verplicht bent.

• O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
• O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom   ( 5 )
• O 17 sep 2019 Lievelings   ( 2 )
• O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd   ( 2 )
• O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?'   ( 2 )
• O 29 aug 2019 'Hij wel'   ( 2 )
• O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen   ( 3 )
• O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
• O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag   ( 2 )
• O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk?   ( 1 )
• O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had   ( 2 )
• O 30 aug 2018 Update van de ups en downs   ( 1 )
• O 22 jan 2018 Ironisch   ( 1 )
• O 25 okt 2017 #Metoo   ( 3 )
• O 10 sep 2017 Besef...   ( 1 )