Ik weet het niet meer
Iedereen houd ik voor de gek, inclusief mezelf.
Helaas, ik weet niet beter.
Er zijn er maar enkelen waar ik eerlijk tegen ben op ieder moment. Al is ieder moment ook te breed genomen. Eén meisje die ik kan en wil sms'en op momenten dat ik echt kapot ben. Zij die nu zo ver weg is, zij die ik nodig heb, die 6 jaar lang naast me liep. Letterlijk. Ik voel me als een blok aan haar been. Het negatieve wat haar geluk tegen houdt. Iets en iemand die ik niet wil zijn.
Ik hunker naar de mensen die mijn hele ik kennen.
Met mijn verleden erbij en mij alsnog waarderen.
Er zijn twee mensen die me juist daarom waarderen en in hun armen sloten.
Warmte, veiligheid en geborgenheid kreeg ik van hun.
Toen.. die avond dat ik het hun vertelde.
Het schrift, hun kaartje, mijn antwoord daar weer op.
Vertrouwen en goedkeuring.
De laatste tijd verlang ik weer zo naar ze.
Ik heb ze lang niet gezien
Mijn oppaskindjes niet en hun lieve pappa en mamma niet.
Het huis waar ik me zo fijn voel.
Waar de liefde duidelijk merkbaar is.
Daar waar ik met grote vrolijkheid van de twee kleinste ontvangen wordt.
Ik mag me mens voelen.
De verbazing en verwondering van de ouders maar ook de gewone manier hoe ze met me omgaan.
Ja ik mis ze en ik denk dat het tijd wordt dat ik ze weer zie.
Heb het ze vanmorgen laten blijken door een sms waar ik een fijne reactie op kreeg, ookal zijn ze in Gent. De laatste woorden waren 'laten we binnenkort bellen'.
Ook hun uitnodiging om eens te komen eten. Bij hun viertjes aan tafel, twee stralende kindjes kindjes die honderduit vertellen en twee liefhebbende ouders. Als de kindjes lief in bed liggen, drinken wij nog een kop thee en hebben we een goed gesprek. Het moet nog gebeuren, maar ik ben er zeker van dat dat zeker in de toekomst gedaan wordt.
Ik kijk er naar uit.
Ik zeg niet dat ik het slecht heb, maar de hunkering naar gehele waardering en acceptatie is zo groot. Begrip en dankbaarheid voor mijn aanwezigheid...
Nu, nu voel ik me gewoon stom...
Helaas, ik weet niet beter.
Er zijn er maar enkelen waar ik eerlijk tegen ben op ieder moment. Al is ieder moment ook te breed genomen. Eén meisje die ik kan en wil sms'en op momenten dat ik echt kapot ben. Zij die nu zo ver weg is, zij die ik nodig heb, die 6 jaar lang naast me liep. Letterlijk. Ik voel me als een blok aan haar been. Het negatieve wat haar geluk tegen houdt. Iets en iemand die ik niet wil zijn.
Ik hunker naar de mensen die mijn hele ik kennen.
Met mijn verleden erbij en mij alsnog waarderen.
Er zijn twee mensen die me juist daarom waarderen en in hun armen sloten.
Warmte, veiligheid en geborgenheid kreeg ik van hun.
Toen.. die avond dat ik het hun vertelde.
Het schrift, hun kaartje, mijn antwoord daar weer op.
Vertrouwen en goedkeuring.
De laatste tijd verlang ik weer zo naar ze.
Ik heb ze lang niet gezien
Mijn oppaskindjes niet en hun lieve pappa en mamma niet.
Het huis waar ik me zo fijn voel.
Waar de liefde duidelijk merkbaar is.
Daar waar ik met grote vrolijkheid van de twee kleinste ontvangen wordt.
Ik mag me mens voelen.
De verbazing en verwondering van de ouders maar ook de gewone manier hoe ze met me omgaan.
Ja ik mis ze en ik denk dat het tijd wordt dat ik ze weer zie.
Heb het ze vanmorgen laten blijken door een sms waar ik een fijne reactie op kreeg, ookal zijn ze in Gent. De laatste woorden waren 'laten we binnenkort bellen'.
Ook hun uitnodiging om eens te komen eten. Bij hun viertjes aan tafel, twee stralende kindjes kindjes die honderduit vertellen en twee liefhebbende ouders. Als de kindjes lief in bed liggen, drinken wij nog een kop thee en hebben we een goed gesprek. Het moet nog gebeuren, maar ik ben er zeker van dat dat zeker in de toekomst gedaan wordt.
Ik kijk er naar uit.
Ik zeg niet dat ik het slecht heb, maar de hunkering naar gehele waardering en acceptatie is zo groot. Begrip en dankbaarheid voor mijn aanwezigheid...
Nu, nu voel ik me gewoon stom...
23 okt 2009
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
vrijdag 23 oktober 2009 20:21
Stom ben je sowieso niet.
Snel die uitnodiging aannemen !
-
Just Liz
vrijdag 23 oktober 2009 20:29
Wat Kruid zegt, ik herken al je gevoelens..hoe sterker je wordt, hoe meer je naar de erkenning verlangt, die nooit echt komt omdat het geheim je gevangen houdt..
Wil je me even op je LL toevoegen, want ik ontdekte dit net pas, zal ik je op de volg zetten.. -
fred2110
vrijdag 23 oktober 2009 22:07
fijn toch meis dat er mensen zijn waar het altijd goed is
ennuh stom ben je zeker niet -
gizmos (opgeheven op 29-1-2010)
zondag 25 oktober 2009 18:21
Je bent zeker niet stom!! En fijn dat je ze gauw weer ziet!
Ik vind het fijn voor je om deze mensen in je leven te hebben!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )