Ineens werd ik me ervan bewust...

Ineens werd ik me ervan bewust dat ik huilde en in bed lag.... De klok wees 4 uur
Een droom, gewoon een droom
Na wat heen en weer woelen besloot ik hem op te schrijven zodat ik hem zou onthouden.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Papa heeft een aandoening, een ziekte. Tussen zijn middenrif en de bovenkant van zijn ingewanden zit een ruimte gevult met lucht en deze ruimte groeit. Het drukt alles aan de kant en hij lijdt ontzettend veel pijn. Hij besluit euthanasie te plegen. Dit vind plaatst in een druk café wat vol zit met mensen die wij niet kennen. Mijn vader ligt op een soort tafel/doodskistachtig gevaarte en naast hem ligt nog een andere man die op sterven ligt. Mijn moeder en ik staan in het midden van het café en eigenlijk doen alle mensen om onsheen er niet toe. Na een half uur komt een dokter die hem zijn medicijn wil toedoenen en hier schrik ik van, hij had zijn medicijn toch al gekregen? We waren toch al bezig met afscheid nemen terwijl hij wegzonk, waarom had hij zijn medicijn nog niet? Het was een enorme omschakeling, het afgelopen half uur had ik dus staan wachten op de dood van mijn vader die niet kwam want hij kon nog niet eens sterven!
Nadat hij zijn medicijn dan heeft ingenomen zal het pakweg 5 minuten duren voordat hij wekzakt en sterft. Ik wil dit niet, het is te lang, het moet direct over zijn, nu. Papa komt naar me toe en zegt nog wat, daarna gaat hij samen met mama de dansvloer op in het café om langzaam dansend in haar armen uiteindelijk weg te zakken. Hij sterft terwijl hij danst samen met mijn moeder. Het beeld is verschrikkelijk, ik zie zijn benen langzaam zwakker worden en hem steeds meer steunen om mama. En dan uiteindlijk danst mijn moeder alleen nog met het lichaam, ze houdt hem stevig vast zodat hij haar niet ontglipt en danst verder, danst verder.

Hij lag weer op de tafel/doodskist, en was dood. Maar aan de andere kant ook niet. Hij maakte me aan het lachen doordat hij zo slecht zichzelf voor dood kon houden. Hij bewoog zijn ogen en zijn mondhoeken trokken af en toe op omdat hij moest lachen. Iedereen om ons heen stond te rouwen om hem en de man die naast hem lag (deze man had geen euthanasie gepleegt maar was natuurlijk gestorven). Deze bewoog niet, rolde niet met zijn ogen en bewoog zijn mond niet. Hij hield zich perfect stil, hij was echt dood. Papa niet dacht ik, papa is slecht in toneel spelen.
"Zo zie je maar weer hoe moeilijk het is om in een film bijvoorbeeld jezelf voor dood te houden terwijl de camera een close up neemt."
Nee, alleen ik wist dat hij speelde alsof hij dood was. Een onderonsje dat hij zo slecht kon doen alsof.

Er komen heel veel mensen naar de begravenis die iets meenemen(allemaar blauwe dingen) maar ik vind alles nep. Alle cadeau's slaan nergens op en niemand wist waar hij echt van hield, al die blauwe cadeau's zijn fake. Ik orden alle cadeau's en neem steeds nieuwe aan. Het enige wat van belang is tussen al deze blauwe voorwerpen is de (baluwe) box waarin twee (blauwe) cd's zitten met de twee nummers erop die hij voor het laatst hoorde, dansend met mama.
Het enige wat ik doe terwijl ik cadeau's orden is huilen, huilen en huilen.

--------------------------------------------------------------------------------------------