James

Het was de basisschool toen Marjolein en ik verkering hadden. Onschuldig, we waren kinderen. Later in de pubertijd, iets minder onschuldig, naar nog wel naïef. Mijn eerste french kiss was met Marjolein. Ze was onderdeel van mijn vriendengroep op de basisschool. In mijn hoofd waren we met vier, maar volgens mij was het eerder zes aan het einde. De core waren wel echt die vier mensen, Marjolein, Anne en Koen, en ikzelf uiteraard.

~

Als mijn oma eenmaal boos op iemand was dan bleef ze boos voor de rest van haar leven. Dat is tenminste wat mij verteld is, want zoals verwacht ben ik zonder haar opgegroeid. Ik weet niet eens waar de ruzie over ging, maar zij en mijn ma botsten een keer, waarna ik mijn oma jaren niet meer heb gezien. Slechts een keer, toen ik er zelf langs ging vanuit de basisschool. Speciale respect notitie voor mijn moeder op dit moment van het verhaal, omdat zij het voor me heeft opgezet toen. Het was maar eenmalig maar kennelijk genoeg omdat ik nooit meer terug ben geweest. Ik was toen al niet goed in het onderhouden van contacten.

Ondanks dat ik niet wil zijn als mijn oma, heb ik wel duidelijk trekken van haar. Als ik ergens klaar mee ben, dan is het ook klaar. Waar ik spullen te lang bewaar, kan ik relaties op een zijspoor zetten en mijn energie richten op dat waar ik wel voldoening uit kan krijgen. Daar zitten geen negatieve emoties aan vast, eerder verdrietige. Toch kan ik iemand vertellen dat ik hoop dat het goed met ze gaat, maar dat er voor mij geen meerwaarde in een vriendschap zit, omdat we kennelijk te verschillend zijn in wat we belangrijk vinden in het leven.

~

Koen en Anne gingen gelukkig met mij mee naar dezelfde middelbare school. Gelukkig omdat ik nieuwe dingen eng en vervelend vind, maar het makkelijker is met bekende mensen. Tegenwoordig zet ik me er overheen omdat ik weet dat het nergens op slaat, maar als kind wist het me van veel dingen te weerhouden. Nog steeds vind ik het niet leuk, maar het is iets tijdelijks. Ik houd gewoon niet van het onbekende. Hoewel de dood daar trouwens niet onder valt. De dood is het laatste avontuur dat we aangaan in ons leven.
Anyway, ik zeg wel gelukkig, maar mijn vriendschap met Koen kwam ten einde in het eerste of tweede jaar. We groeiden uit elkaar, of eigenlijk groeide ik weg van hem. Nu, jaren later, blijkt dat Koen een vorm van autisme heeft en zich nooit echt verder ontwikkelt heeft dan middelbare school leeftijd, mogelijk iets daarvoor. Hij hangt ook nog graag rond met kinderen wat voor scheve blikken kan zorgen in de buurt. Dit is kennelijk de leeftijd waar hij de meeste connectie mee heeft, en ik snap dat dit voor zorgen bij ouders kan leiden.
Volgens mij was destijds mijn noemer dat "het altijd over Koen gaat bij hem". Nu herken ik het als een versie van hyperfocus, en heel eerlijk is hij beter geworden in vragen en geïnteresseerd zijn in anderen. Dat leraressen en vooral zijn moeder zich ermee bemoeide (en ongetwijfeld mijn ouders ook), maakte het er niet beter op. Uiteindelijk ging ik naar een andere klas en kreeg ik nieuwe vrienden. Zo stootte ik ook Anne af, die bezittelijk werd, alsof ik alleen vrienden met haar mocht zijn. Ik herinner me het bericht van mij naar haar: "Ik wil niets meer met je te maken te hebben", en hield voet bij stuk. Mijn ouders vonden het nogal wat, ik tilde er niet te zwaar aan.

Als disclaimer, dit is twintig jaar geleden en zijn de belevenissen van een kinder/puberbrein. Waarschijnlijk is de waarheid niet wat je nu leest.

Hoe dan ook, waar mijn oma permanent deuren sloot, houd ik sommige op een kier. Ik wil niet permanent boos blijven. Zo spreek ik Koen nogal eens als hij hier door de buurt struint, en heb ik zeer af en toe een afspraak met alle drie om te horen hoe het met ze is. De uitdrukking (dat officieel geen spreekwoord is) "ouwe jongens krentenbrood" is zeker van toepassing. Mijn leven is heel anders dan dat van de dames, die met kinderen gesetteld zijn ergens. Koen zweeft dankzij zijn autisme overal tussendoor en ik ben gelukkig met Mary. Toch is het leuk zo nu en dan de verhalen te horen.

Waar ik eigenlijk over wilde schrijven, is dat Marjolein een zoon heeft die James heet. Waarschijnlijk wist ik dat al en ben ik het simpelweg vergeten omdat de laatste meeting alweer 3 jaar geleden was, maar James is de naam waarvan ik al jaren tegen allerlei mensen roep, dat ik mijn zoon zo zou noemen. Ik wil geen krediet nemen voor de naam van haar zoon (als er al zoiets bestaat), maar surreëel is het wel. Toen ik het gisteren in de app las, was het een "WTF" momentje. Vooral omdat de James in mijn hoofd altijd een fictief persoon is geweest, als "zoon fantasie" of fictief karakter in een van vele verhalen. Ineens loopt er een kleine man met dezelfde naam die in een ver verleden met mij verbonden is. Nee, ik weet zeker dat ik de vader niet ben, zo bedoel ik het niet. Maar als er zoiets is als verbindingen in het leven, is hij via zijn moeder aan mij verbonden.

En dat vind ik fascinerend.


-VLH