Jeukende vingers (need your reaction)

Mijn vingers jeuken om iets actiefs te doen. Ik ben wel bezig met een boek, maar dat duurt zo lang! Ik wil mensen van mijn passie laten proeven om te kijken of het ze goed smaakt. Ik wil het weten voordat ik daadwerkelijk met iets groots ga beginnen. Als ik onze maandelijkse magazines lees met columns en verhalen, droom ik er weleens van hoe het zou zijn als mijn verhalen daar in zouden staan. Niet voor de zelf-trots, maar om eindelijk duidelijkheid te hebben over of dit echt iets voor mij is. En dan ben ik niet zo dat ik mezelf een week opsluit in mijn kamer omdat mijn eerste project is mislukt, maar dan probeer ik me te focussen op iets nieuws. Dus een boek dat wordt afgekeurd door de redactie betekent niet direct dat je geen gevoel voor schrijven hebt of dat je het gewoon niet kunt. Dan fleur ik mezelf op met de volgende quote: Grijp al je mislukte kansen om door te gaan en uiteindelijk door te slaan.

Anyway, bij mij komen er meestal van die korte verhaaltjes op. Hier een ervan:

Nadat Addisons vriend Grey voor een jaar is vertrokken naar Zweden, heeft zij de kans om uit te zoeken wie die mysterieuze vrouw is die haar baby op een koude novemberavond van haar had afgenomen. Maar haar zoektocht levert niets op. Als Addison een klein meisje aantreft bij het postkantoor, gaat ze iets vermoeden. Zou ze eindelijk antwoord krijgen op vragen die jaren verborgen zijn geweest?

"Addison rechtte haar rug en klopte op de groene deur van het postkantoor. Haar zenuwen waren maar nauwelijks te bedwingen. De deur ging op een kier open en George Landons rode hoofd verscheen voor de opening.
'Ha, juffrouw Addison!'
De anders zo norse blik van de oude man verdween en een glimlach kwam er voor in de plaats.
'Ik kwam voor een boodschap van mijn geliefde,' antwoordde Addie met uitgestreken gezicht. Moeder had haar geleerd altijd netjes te blijven, al was ze met vrienden aan het wandelen. Dat was ook de reden dat er bijna nooit een glimlach verscheen op haar knappe gezichtje.
'Ah, Grey Saunders, is het niet? Wacht, ik zal de brief er even bijpakken dan kunt u hem op uw gemak lezen.'
George trok zijn hoofd terug en Addison hoorde hem rommelen. Dit was waar ze op gehoopt had. Een brief van haar geliefde Grey. Haar hart begon sneller te slaan toen ze het gelige postpapier zag.
'Alstublieft, juffrouw! Een fijne dag!'
George sloot de deur die nodig aan een schoonmaakbeurt toe was en Addie bleef alleen achter met de brief. Ze moest maken dat ze thuis kwam. Haar moeder was snel bezorgd. Toch kon ze het niet laten om de brief de hele wandeling naar huis in haar zak laten branden. Daarom zakte ze tegen wil en wet in op de zanderige stoep voor het postkantoor. Maar ze had de brief nog niet geopend, of een modderig handje op haar knie onderbrak haar handeling. Ze wilde opstaan en een rustiger plekje zoeken, maar toen ze in de hulpeloze, grijze ogen van het kind keek, verstarde ze. Die ogen, de vorm van haar mondje.. Dit kon gewoon niet waar zijn! Het handje van het meisje die net nog zo kinderlijk op haar knie lag, leek nu ineens pijnlijk te drukken.
'Maddy?' Ze had het uitgesproken voor ze het kon tegenhouden. Het meisje keek haar onbevreesd aan en leek zich niet bewust van de draaikolk in Addisons maag. Haar antwoord was dan ook kinderlijk en zonder enige angst.
'Mama heeft me Betty genoemd, omdat ze dat goed bij me vond passen. Maar ik vind dat helemaal niet mooi. Maddy klinkt veel deftiger. Ik heet vanaf nu Maddy.'
Dat was niet Addisons bedoeling geweest. Helemaal niet. Ze wilde het meisje alleen driemaal in de ogen kijken om te weten of haar gedachten juist waren. Was dit haar verloren kind waar ze jaren naar had gezocht?"

EDIT: Het is langer geworden dan ik wilde..
Laat me alsjeblieft weten wat je hiervan vind...



Katie