Kaapstad, wauw

Mijn vader is net terug na een week Zuid-Afrika en vertelde over hoe die verpleegstage eruit zou gaan zien.
WOW. Vetheid echt.
Ik krijg onderdak en eten en alles enzo gewoon betaald alleen vliegreis moet ik zelf dokken. Op een afdeling naar keuze mag ik stage lopen (neonatologie, kinderchirurgie etc) offff het traumacentrum voor kinderen uit oorlogsgebieden en wezen wat echt TE vet is. Want hallo, zoiets wil ik later gaan doen als het even kan. Ik mag daar gewoon een hele fucking maand rondlopen en die kinderen behandelen en helpen. Daarnaast kan ik meedoen aan projecten om het leven van kinderen in een sloppenwijk op te leuken enzo. Wajo.
Ik wil. End of story.

Alles kan geregeld worden, en als ik dan herkansingen heb die ik perse wil maken dan is afzeggen geen enkel probleem onder verdere kosten die daaraan verbonden zijn. Ik mag dus iemand mee nemen, met zijn tweeen is wel veel fijner dan alleen een maand vind ik.
Kaapstad. Wauw.
Ik ga gewoon. Alleen wil ik eigenlijk met R. die is daar en in geintresseerd en hij is de enige die ik kan bedenken waar ik het ook een maand mee ga uithouden.
Wat wel zo is, is dat een maand dit doen wel mijn hele verdere vakantie bepaald. Een vakantie met E. of J. of zelfs mijn ouders vind ik dan wel lastig te plannen. Zeker als ik twee weken juli, twee weken augustus ga.
Maarja daar heb ik ook nog tijd om over na te denken. Dit is echt zo vet


Gisteravond zat ik in de kroeg met P. en J. Erg gezellig, maar ineens kwam het op mijn " slechte" kant en J. ging vol in de aanval. P. zette nog grote ogen op van wow Lonk krijgt wel erg veel klappen te incaseren, maar eigenlijk vind ik het gewoon leuk om het erover te hebben. Met hun dan, van hun kan ik het hebben. Het zet me aan het denken over veel dingen en hoe ik in het leven sta en met andere omga. Gewoon fijn om dat eens recht in je gezicht gezegd te krijgen.
J. is ook wel het type dat dan veel voorbeelden kan noemen wat fijn is. Zo blijft het niet vaag maar kan ze aan een scala van voorbeelden toelichten wat ze bedoeld.

Voornamelijk kwam eruit dat ik op de middelbare school onwijs arrogant over kwam. Wat nooit in die mate mijn bedoeling is geweest.
Dat ik soms te bot, te rationeel kan zijn zonder daarbij na te denken over wat ik zeg en hoeveel pijn ik daarmee een ander kan doen.
Ook waar.
Ik vertrouw mensen echt niet vanaf dag 1. Bij mij neemt dat lange lange tijd in beslag. En door vele gesprekken leer ik iemand beter kennen. Bij E. is dat in die tijd echt in sneltreinvaart gegaan vanwege het feit dat ik haar zo'n beetje 24/7 zag en we de een na het andere diepzinnige filosofische gesprek hadden. Ik leerde haar zo snel kennen en zij mij. Ik durfte me veel sneller helemaal te laten zien. Ook omdat E. een van de weinige mensen is die gewoonweg niet direct breekt, maar echt wel haar mannetje staat. En vaak durfte ik dit niet met 100% zekerheid te zeggen bij anderen.

Ik ben wel een open boek. Tot op zekere hoogte. Ik ben een open boek maar IK heb de controle over alles. Wat over mezelf vertellen en wat van mezelf laten zien, prima, maar ik denk er echt wel over na wat ik zeg en hoe en wat wel en wat niet. Het duurt gewoon lang voordat iemand mij echt helemaal te zien krijgt.

Nu ben ik ook bezig mezelf bewust te maken van sommige dingen. Zoals bijvoorbeeld het feit dat als ik denk: Aah jij bent lief. Ik dat niet laat blijken op dat moment. Niet een arm om iemand heen slaan, iemand een kus geven of enig iets in die trant. Ik sta er gewoon stoicijns bij. Of zoals bij P. waar ik gerichte vragen moet stellen in plaats van algemeen hoe gaat het of hoe was het. Ik mag best vaker iemand gewoon een aai geven of iets. Ik mag best wat loskomen

Anyhow, het was wel een cool gesprek. Gewoon goed om te horen, en ook om het te kunnen horen. Ik kan best dat commentaar incasseren zolang iemand niet overdreven gemeen word natuurlijk.

Enne.. Kaapstad! Ik dacht dat ik nog jaren moest wachten totdat ik eindelijk " the good stuff" kon gaan doen maar wajooo. Dan al met kinderen werken enzo, wauw.