Kalmte, moed en wijsheid.
Gek, als iemand me zou vragen of ik nog in God geloof zou ik moeten zeggen dat ik het niet weet. Om de bijbel geef ik niets, maar misschien (of waarschijnlijk?) ben ik in mijn jeugd zo "gehersenspoeld" dat zeggen dat God niet bestaat voelt als een zonde. Van de andere kant is er bij alle volkeren over de hele wereld een soort van natuurlijke behoefte aan een religie, een hogere macht in allerlei en/of meerdere variaties. Dus zo gek dat ik daar ook een soort van behoeft aan voel is dat niet.
Het prettigst vind ik te zeggen dat ik ergens het gevoel heb dat er iets moet zijn, maar dat ik het voor de rest ook niet weet . Als ik God zou zijn zou ik dat ook wel sympathiek vinden. Het lijkt me verschrikkelijk dat er vanuit jouw naam van allerlei tegenstrijdigheden geroepen en gedaan worden waar mensen elkaar zelfs de koppen voor inslaan. Waarom hij daar dan weer niets aan doet? Geen idee, ik vind het ook niet logisch. Misschien zit er een hoger plan achter dat we ooit nog eens te weten komen. Of misschien hebben we een hele verkeerde voorstelling van God of hoe je het ook wilt noemen gemaakt...
De laatste tijd ben ik alle boosheid die je op Sociale media (en soms ook hier) tegenkomt over van alles en nog wat zo ontzettend moe. Vanmorgen spookte de zin "the courage to accept the things I cannot change" door mijn hoofd en heb ik dat maar eens opgezocht. Nu blijkt dat ik een gebed te zijn wat ik door de war gooi (op zich wel weer grappig), maar de vertaling van het origineel maakt grote indruk op me. Dus daarom (en ik ben geen fan van voorgekauwde gebeden), toch dit gebed, het gaat me vast helpen een stukje vrede en sereniteit in mezelf te bewaren:
God, schenk me
kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen
en wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Intarsia, vrouw, 52 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende