Boot bouwen.

Al sinds ik lid werd van de roeivereniging droom ik ervan mijn eigen houten boot te bouwen. Dat is inmiddels al wel 11 jaar. Toen Corona kwam raakte ik in paniek. Ik vreesde vooral dat de wereld economie zodanig in elkaar zou storten dat er materialen niet meer, of heel moeilijk verkrijgbaar zouden raken. Ik heb toen al mijn spaargeld bij elkaar geschraapt om de verschillende soorten speciaal hout, glasvezeldoek en epoxy aan te schaffen.

Mijn woonkamer had ik al tot werkplaatsje ingericht. Met o.a. deze droom voor ogen, maar ook om mijn ei kwijt te kunnen in andere projecten. (Wie heeft er een grote woonkamer nodig als er toch nooit veel mensen op bezoek komen.) De boot die ik wilde gaan bouwen past er met 4,5 meter net in (ik heb het ontwerp daarop uitgekozen). Gelukkig heb ik een schuifpui zodat ze erdoor naar buiten kan. En omdat ze waarschijnlijk zo rond de 18 kg. zal gaan wegen, moet het wel mogelijk zijn ze vanaf het balkon naar beneden te laten zakken.

Corona leek een perfecte tijd om hieraan te beginnen. Ik verwachte weinig afleiding en het leek door omstandigheden ook heel legitiem hieraan te werken. Voortvarend ging ik aan de slag met de mal tot ik bij de boeg kwam. Daar stuitte ik op een probleem. De bouwtekening was niet heel duidelijk in de vorm (gek genoeg), terwijl die toch door het water snijdt en één van de belangrijkste delen van de boot is. Ik worstelde ermee. Tenslotte besloot ik speciaal schuim, wat voor surf boarden gebruikt wordt, in de mal te lijmen en dit te gaan vormen al was het een sculptuur.

En daar ging het mis. De blokken had ik mooi verlijmd, maar toen ik grofweg het overtollige schuim wilde weghalen, zaagde ik verkeerd en ging er teveel af. In die periode geraakte ook een goede vriend in het ziekenhuis waar ik zorg aan moest besteden. Daarna heb ik het niet meer opgepakt. Waarom eigenlijk niet? Steeds was er een ander klusje of excuus om het te laten liggen. Nu staat er dus al 2 jaar een onafgemaakte mal in mijn werkplaats.

De laatste tijd denk ik er veel over na. Het is nog steeds een grote droom van me; de Ringvaart Regatta roeien in mijn eigen gebouwde boot. Waarom laat ik alles zo liggen? Het heeft denk ik wel te maken met waar ik hier eerder over schreef. Ik heb geen baan maar wel de luxe van tijd om een boot te bouwen. Bovendien bouw ik die boot puur en alleen voor mezelf. Er zijn denk ik best wat mensen die die droom ook hebben maar die mogelijkheid en tijd niet.

Nu heb ik het probleem dat als ik een project aanga, ik moeite heb mijn concentratie ook op andere dingen te richten. Daar heeft mijn huishouden bijvoorbeeld steevast onder te lijden. Toen ik nog een volledige baan had, bleef er weinig concentratie en energie over voor mijn huishouden, sociale leven of sport. De balans daarin vinden blijft voor mij erg moeilijk (ik ben een gepassioneerd mens) en in onbalans ben je gedoemd stuk te lopen.

Nu voel ik me schuldig. Ik kan werken en toch ook weer niet werken. Een boot voor jezelf bouwen is pure luxe. Eigenlijk verdien ik die luxe niet. De redenatie zou kunnen zijn dat als je een boot bouwt, je ook kunt werken voor je geld. Het bouwen van die boot mijn zelfvertrouwen enorm kunnen opkrikken, me weer goed doen voelen over mezelf. Maar verdien ik dat wel, als ik daarna nog steeds niet aan de slag kan in een betaalde baan?

Van het een komt het ander. Ik voel me nu ontmoedigd aan elke klus te beginnen. Het UWV beangstigd me zo dat ik mezelf eigenlijk ook niet durf toe te staan me beter te gaan voelen. Ondertussen zit ik vast en verspil ik kostbare jaren van mijn leven en ga me hoe langer hoe waardelozer voelen. Zou ik niet, om uit die cirkel te geraken toch maar die boot gaan bouwen? Het begint wel te kriebelen. Ik wou dat ik me wist te wapenen tegen mensen die daar commentaar op zouden kunnen hebben, daar simpel schijt aan hebben kan ik jammer genoeg niet...