kan ik niet gewoon even depressief zijn...

ave,
zucht...
wat ik hier digitaal ga vertellen is weer een ongelooflijk verhaal,
ik weet niet eens of ik het zelf wel geloof...
maar zo als miss thompson tegen mij zou zeggen;
''ja als iemand anders het had verteld had ik het niet gelooft,
maar tja, bij jouw is het een ander verhaal''

na een zeer onrustige nacht ,
eerst door slapeloosheid en toen ik een maal sliep,
werd ik gekweld door rare nachtmerries...
werd ik in de ochtend gewekt door enkele lichtstralen van de zon,
die zich door een minuscule spleetje tussen de gordijnen
pressies in mijn gezicht schenen...

ik was bang voor mijn eigen depressie,
die meestal volgt na zo'n nacht,
maar die ik gek genoeg even niet voelde...

ik vertrok richting mijn werk vroeg in de ochtend,
en zag meerdere eekhoorntjes en zelfs een egeltje spellen,
alles leek een magische gloed te hebben in de eerste ochtend stralen...

alles zat mee, gek genoeg, en overal zag ik in mijn ooghoeken lichtbolletjes wegschieten...
hmmmmmm,de elfjes waren zeer,zeer gul tegen me...
ik kreeg van mijn collega's van de kledingafdeling twee mooie pakken,
en in de avond kon ik mee eten bij een vriendin van een oude vriendin...
''hihi... oude vriendin, die vrouw is al de 70 gepasseerd, en wilt niet oud genoemd worden... hihi''
zelfs toen ik op de fiets stapte hield het spontaan op met regenen,
en ik werd onderweg naar die dame waar ik zou eten getrakteerd op een prachtige zonsondergang...
kan het nog mooier?
jazeker!
want de grootse kado trof ik aan in mijn huisje...

voor de deur stond een witte doos met opschrift die las;
''for an old friend, be carefull with her''

ik nam de doos mee naar binnen,
en eenmaal binnen dronk ik met Mecki mijn huissilkie een glasje honingwiskey,
hij met en ik zonder exstra honing,
zo als ik het wel vaker doe, om hem gunstig te stellen...



ik weet niet of de wiskey verkeerd viel,
of dat mijn verbeelding weer eens een loopje met mij nam,
maar ik kon zweren dat ik de doos zag bewegen, en zacht geklop hoorde...

voorzichtig maakte ik de doos open,
en een lichtbolletje vloog langs de hoek van mijn oog weg,
en schoot door de hele kamer...

om vervolgens weer in de doos te landen...
voorzichtig haalde ik alle kranten uit de doos,
en midden in de doos trof ik een klein schattig wezentje aan...

Mecki keek mij aan ,alsof hij wou zeggen;
''ohoh weer een pixie in huis''

ze houd niet van op foto's gaan, maar oh wat is ze schattig...
haar naam is flora,en ze is een bloemenelfje die nu bij mij in huis woont,
zo lang het duurt,tja...

denk je een dagje depressief te voelen, steekt het kleine folk er een stokje voor...
nu voel ik me echt gestoord...
zucht...



faithfully yours
the tearat