Keuzes, ambities en angsten

Als ik rationeel naar mezelf kijk is het eigenlijk raar dat ik me vaak zo slecht voel. Ik heb het helemaal niet goed slecht voor elkaar. Ik ben vrij hoogopgeleid (of bezig om dat te worden, in ieder geval), ik schijn niet onaantrekkelijk te zijn, ik ben niet rijk maar kan gewoon rondkomen en bovenal ben ik gewoon gezond (even afkloppen, voor de zekerheid).

Af en toe vraag ik me af of al die privileges een mens niet juist een beetje ongelukkig maken. Het ding is namelijk dat het wel een beetje in onze aard zit om te streven naar meer, en al een goede basis hebt, dan worden de doelen om naar te streven steeds moeilijker en onbereikbaarder. Niet dat ik niet dankbaar ben voor alles wat ik heb, maar juist dat het opvallend is dat een overvloed aan keuzes en mogelijkheiden ook juist een hoop stress kan opleveren. Als je geen keuze hebt dan doe je gewoon het enige wat je kunt doen, als je er duizend hebt, maar je ze niet daadwerkelijk allemaal kunt doen, dan moet je kiezen en kiezen geeft weer stress. Lastig.

Het is je misschien opgevallen dat ik in mijn lijstje van privileges geen mensen genoemd heb. Terwijl ik ook die heb in zekere mate. Mijn familie is in de buurt en lief voor me. We hebben geen slechte band, maar ook geen hele sterke band. We zien elkaar gewoon af en toe op een vriendschappelijke manier, maar delen geen lief en leed met elkaar. Qua niet familieleden zijn er een heel klein aantal mensen waar ik echt om geef en die ook om mij geven. Ook daar ben ik heel dankbaar voor. Toch zou ik het fijn vinden als ik wat makkelijker bij mensen kon aansluiten. Dan bedoel ik niet op een oppervlakkige manier, want contact leggen en bier drinken met mensen is geen probleem, maar juist het diepere contact.

Op het moment voel ik me vaak wat ongewenst. Alhoewel. Niet per se ongewenst. Mensen accepteren of tolereren dat ik er ben, maar volgens mij zouden veel mensen me ook niet missen. Dat is best lastig. Om om je heen te zien hoe mensen allemaal wel diepere connecties leggen en het daadwerkelijk belangrijk vinden of bepaalde mensen er wel of niet zijn, terwijl ik me vaak een beetje de opvulling voel. Ik ben welkom, maar niet per se gewenst, als dat het duidelijker maakt. Zo voel ik me in elk geval. Alsof er weinig mensen zijn die specifiek blij zijn me te zien en ik vind het best lastig die connectie te missen. Ik weet ook niet zo goed hoe ik het moet veranderen. En dat is nou juist het probleem, telkens voel ik me bang om alleen te zijn en op den duur word ik ook banging om naar bepaalde feestjes te gaan. Want ik ken er wel mensen, maar ik ken niemand echt en ik hoor nergens echt bij. Ik hobbel gewoon een beetje rond tussen verschillende groepjes die wel bij elkaar horen, ik ben niemand tot last, heb hier en daar een praatje, maar de echte aansluiting, die mist. En juist omdat dat gevoel elke keer versterkt of bevestigd wordt, word ik ook maar weer banger in sociale situatie. Het is heel lastig om mee om te gaan en heeft misschien ergens ook iets met keuzes te maken. Ik wil met iedereen goed op kunnen schieten en over het algemeen lukt dat ook wel, maar dat betekent dat ik altijd mijn aandacht verspreid over heel veel mensen die ik allemaal maar half ken. En om specifiek te kiezen om meer met één groepje om te gaan, vermindert al die mogelijkheden dan weer, maar zou misschien wel meer voldoening geven? Feit blijft, dat ik dan niet alleen een groepjes mensen uit moet kiezen waarmee ik een betere band wil ontwikkelen, maar dat zij het daar andersom ook mee eens moeten zijn. En dat gebeurt ook niet zomaar....

En ja... ik ben 22 en dit klinkt een beetje als een middelbare school perikel. Toen was het ook al zo, maar erger, toen was ik al blij als er überhaupt iemand met me wilde praten. Dat is nu gelukkig niet meer zo, maar het is in grote lijnen eigenlijk nooit echt veranderd....