Leeftijd is iets raars. Vooral als je, net zoals ik, ergens in het midden staat.
Niet oud, niet jong.
Mensen van 16/17 zeggen opeens u tegen je [schokkend hoor, ik denk nog steeds ; wie bedoeld ze..mij?] En mensen van 80 noemen je 'meisje' en 'kind'..
De kinderen waarmee ik werk, denken dat ik van alles weet en de dames vertellen me dat ik een hemd onder m'n trui moet doen, omdat mijn rug warm moet blijven..[Beter voor je nieren
]
Ik zou er schizofreen van kunnen worden.
Ik laat het me heerlijk aanleunen, want beide rollen bevallen me wel.
Ergens blijft ieder mens een beetje kind.
Leeftijd verandert je niet echt. Ja, uiterlijk..Hangwangen [!], flubberende bovenarmen... hangend vel in het algemeen eigenlijk. Ik wil jullie niet ontmoedigen hoor..Het valt heus nog wel mee, en je kunt altijd nog je buik inhouden en het licht uitdoen.
Maar iig, je geest blijft zo'n beetje hetzelfde. Hell, ik zou best eens touwtje willen springen en zo..
Maarja..die flubberwangen..voelt ZO onaangenaam..
Nee serieus, iedereen zou me erg gek aankijken. Voor je het weet zit je in een jasje met je armen op je rug.
Heerlijk dus, dat werk bij oude dames. Kan ik me ongegeneerd af en toe kind voelen..
Zonder dat iemand dat raar vind