Kort verhaal: Harry de Oude

De wekker gaat. Harry de Oude opent zijn ogen. Weer een nieuwe dag om gezien te worden! Zijn nieuwe positie bevalt hem wel. Camera’s op hem gericht en het hele land hangt aan zijn lippen. Zijn wil is wet. En dat betekent dat hij er zelf ook mooi een financieel slaatje uit kan slaan. De aandelen zijn de laatste maanden dankzij hem enorm gestegen. En dat zullen ze nog wel meer doen. Nog eventjes en hij kan zichzelf miljonair noemen. Misschien zelfs biljonair. Een paar miljoen extra inkomsten. Een nieuwe auto zal binnenkort wel op zijn oprit staan.
Tijd voor ontbijten heeft Harry niet. Maar hij heeft wel iets nodig om deze lange dag vol te houden. Gelukkig heeft hij nog wat coke in huis. Niemand die het doorheeft. Behalve een enkeling dan, die vindt dat hij op de foto’s toch wel erg grote ogen heeft.
Maar ja, zo iemand wordt toch niet serieus genomen.
Een lijntje coke dus. Dan is het tijd voor wat papierwerk. Hij moest nog wat zaken uitleggen in een brief. En dus pakt hij zijn tablet, typt hij een paar zinnen en stuurt hij de informatie rond.
Zo, nu kan niemand meer klagen dat Harry geen antwoord heeft gegeven op de vragen. Nu het belangrijkste: zijn speech. Even goed oefenen nog, terwijl hij in de spiegel kijkt. Vooral zijn gezichtsuitdrukkingen moeten perfect zijn. Mensen moeten met hem meeleven en de pijn voelen. Een zielig verhaaltje ophangen over de stand van zaken en vooral benadrukken dat het heel vervelend is, en dat je zelf ook liever anders zag.
Na drie keer is het wel genoeg, vindt Harry. Tijd voor zijn grote optreden van de avond. Hoeveel kijkers heeft hij deze keer? Toch zeker 8 miljoen, hoopt hij. Vlak voordat hij de auto in stapt, doet hij nog een lijntje coke. Helemaal klaar nu! Onderweg denkt hij nog even aan die nieuwe auto, die waarschijnlijk veel comfortabeler zit. Misschien kan hij zich dan zelfs wel laten rijden door een privéchauffeur.

Camera’s zijn op hem gericht. Flitsen van de pers die mooie foto’s van hem maken. Het verhaal van zijn collega gaat een beetje langs hem heen. Hij oefent in gedachten alvast zijn eigen tekst. Dan is het eindelijk zijn beurt.
“Beste mensen,” zegt hij. De pauzemomenten in zijn verhaal zijn belangrijk. Veel stiltes laten vallen, en langzaam praten. “Dit is voor iedereen een moeilijke tijd. En we begrijpen het… als u vragen heeft. Daarom… ontwikkelen we een dashboard… Dit dashboard is vergelijkbaar…. Met dat…. Van een auto…”
Onwillekeurig denkt hij aan zijn eigen toekomstige auto en dat zorgt dat hij met nog meer passie zijn verhaal kan vertellen. Hij worstelt niet met zijn woorden. Alles verloopt precies zoals hij wilde.

Nu is het tijd voor de journalisten, die de vragen stellen die ze vooraf al hadden aangekondigd. Zijn collega beantwoordt de meeste vragen en Harry zelf knikt af en toe om te beamen dat het allemaal klopt wat er wordt gezegd.
“Is zo’n dashboard wel zo’n goed idee?” vraagt een journalist. “Gaan de mensen daar wel gebruik van maken?”
Wat een rotvraag. Die was helemaal niet van tevoren besproken. “Nou,” zegt Harry. “Mensen zitten in onzekerheid. Dankzij het dashboard weet je precies hoe de situatie op dat moment is en dat zorgt voor meer rust.” Er wordt een foto van hem gemaakt. Daar heeft hij zich weer goed uitgepraat.
Nog wat andere vragen beantwoorden. Dan is de persconferentie voorbij. De eerste Twitter-berichten van de oppositie zijn natuurlijk al geplaatst, ziet Harry. Ze vinden hem een minkukel. Natuurlijk.

Hij rijdt terug naar huis en ploft op de bank.
Wat een kutdag. Wat een kutjournalist met zijn vraag. Wat een kut-oppositie.

Wat heeft Harry de Oude toch een zwaar leven.