Kroniek van een verloren Land

De opmaat begint als volgt
(Zwijg!
- Nee spreek!
Zwijg!
- Nee je moet spreken,
Ik laat me niet het zwijgen opleggen
Ik wil dat je spreekt)

Ik wens te rennen tot aan het poolijs
En dan in te slaan op een ijskap
Tot mijn handen bloederige stompen zijn
Dan wil ik op de top van de wereld staan
En uitschreeuwen: genees!
Goden van de wereld, duivels van de hel
Help mij, genees!

(Help mij je te helpen,
Help mij)

Je hebt geen idee hoe ik nu naar je foto kijk
Je hebt geen idee hoe ik beef en tril
Hoe ik van pure angst niet weet wat ik zeg

Je hebt geen idee hoeveel ik nu van je houd
Je hebt geen idee wat ik zou geven om nu bij je te zijn
Je hebt geen idee wat ik nu doormaak
Zoals ik geen idee heb wat jij doormaakt

(Spreek liefje
Help mij je te helpen
Help mij
Help mij je te helpen)

En als ik je niet kan helpen weet dan dit
Weet dat ik onvoorwaardelijk van je houd
Weet dat ik wil dat je weet, dat ik
Nooit niet van je zal houden
Hoe je ook bent.

Dit is het vervolg
Flessenpost,
Ik ben na gisteren stuurloos
Volledig de weg kwijt in mijzelf
Weet dan dat ook ik,
Niet de clown ben die je ziet
Weet dan dat ook ik,
De naakte nacht ken

Het is niet haat
Ik verwijt je niets liefste

Maar de hemel is in een klap donker
(dit zeg ik terwijl ik uit mijn raam kijk,
en werkelijk de zon zie verdwijnen,
hij zal niet meer terugkeren)

Ruimte, lucht, vrijheid
Ik snap de woorden, maar ze verstikken mij
Want ik zie
Leegte, kaalheid, en eenzaamheid
Ik zie
Niets
(Spreek liefje, spreek,
of nee,
zwijg, laat mij je vasthouden)

Weet dat ik onvoorwaardelijk van je houd
Weet dat ik wil dat je weet, dat ik
Nooit niet van je zal houden
Hoe je ook bent
Waar je ook bent.

Het voorlaatste einde
Begint als een punt
Ik begrijp je
Ondanks dat ik je niet snap
Geen winnaars en geen verliezers,
(Laat mij verliezen liefste,
ik zal een blije verliezer zijn,
schudden van het lachen
tot ik dood neerval, 12 jaren jong)

Is dit het einde?
Een einde ja,
Laat het einde een einde zijn, en geen begin
Nooit meer een begin
Nooit meer?
Wat kraam ik uit?

(Mamma, liefste,
er druipt bloed langs mijn muur)

Ik ben gek liefste,
Gek – nu ik voor het eerst serieus praat
Ik ben een joker
En nu zelfs een grap
Een dijenkletser met schaterlach en hoon

(Alsjeblieft voel je niet schuldig,
- spijt spijt, spijt is een verloren land,
een die nooit meer terugkomt)

Het uiteindelijke einde:
(Of het verlies van verdriet?)

Ik houd nog steeds van je,
Misschien wel meer dan ik deed
- nu je wegbent, ben ik
de broer, de man, de vader, maar de dode

Laat mij je nog een keer horen liefste
Laat mij je nog een keer zien
Voor ik sterf als Mozes,
Die zijn land voorgoed verloor,
En vond.

(De epiloog schrijf ik hier;
Op mijn eiland
In mijn zee
Op mijn landkaart
Onder mijn bomen
Tussen mijn muren
In mijn hoofd en in mijn hart.)