La vie est belle

Ik vind het leven mooi. Ik heb zoveel geleerd in een aantal jaren. In een aantal jaren heb ik doen beseffen dat de cirkel waar ik in zat doorbroken moest worden en dat ik dat zelf moest doen. In een cirkel van angst, onzekerheid, negatief zelfbeeld en bang om te falen, heb ik mij steeds bevonden. Ik heb geprobeerd eruit te krabbelen. Ik heb geworsteld en ik kwam tot het besef dat het allemaal geen zin had, zolang ik niet eerst positiever naar alles ging kijken. Waarom niet van jezelf houden? Ik krijg sterk de indruk dat iedereen op een punt in zijn leven komt dat hij of zij dit ook zal meemaken. Leer van jezelf te houden, voordat je van een ander kan houden!

En waarom niet van een ander houden? Ik snap niet dat mensen iemand zomaar een stempel op het hoofd drukken. Waarom is dat? Om er zelf gelukkiger van te worden? Het besef dat je anderen daar veel verdriet en pijn mee doet is weg... maar daar word je niet gelukkiger van. Leer eerst eens echt van jezelf te houden.

Sinds ik meer zelfvertrouwen heb gekregen, sinds ik gewoon maar ben gaan doen kwamen er dingen op mijn pad waarvan ik gelukkig werd. En die dingen werden steeds meer en meer. Ik hoef geen model te zijn, ik hoef niet door iedereen aardig gevonden worden en ik hoef niet alles te hebben. Het enige wat ik graag wil, is gelukkig zijn.

En als ik dan even terug val, omdat ik mij toch even eenzaam en alleen voel, omdat ik mijn positieve energie even kwijt ben, dan weet ik in mijn achterhoofd dat ik mij daar weer even doorheen moet slaan. Het komt goed, alles komt weer goed. Ook al gaat het leven niet altijd over rozen... je zult toch verder gaan... want het leven is mooi!