Leg dat mes nou maar neer...

... want je bakt er toch niets van. Je hebt geen flauw idee hoe je dat vlees moet snijden. Niet in de breedte van de spier, maar in de lengte. Wie heeft jou geleerd hoe je dit vlees klaar moet maken? Je paneermeel is ook niet zo geweldig, en bakken zonder al te veel spatten is verdomd moeilijk voor je. Iedere keer als je kookt is het weer één grote smeerboel. En wie mag het weer opruimen? Juist. Schuif je problemen maar weer op een ander af. Ambtenaar. Bos. Zalm. Allemaal hetzelfde. Investeren in je toekomst? Ho maar! Uitgeven die handel. Zou ik ook doen als ik geen toekomst zou hebben. Laat ook maar. Dit gaat nergens meer over.

Zoals gezegd.
Het gaat inderdaad nergens meer over.
Al zou ik wel graag eens willen schreeuwen tegen een van de aanmodderende koks in een of ander rundown restaurant in Maastricht. Om de keuken binnen te banjeren, en meteen beginnen met commanderen. Als ware ik Gordon Ramsey. Ik kan nog altijd het leger in. Officier worden in Breda. En dan, na een of meerdere keren te zijn uitgezonden naar Verweggistan en Heelverweggistan, terug te komen in dit kikkerlandje en een met een aantal kameraden een nieuwe heavy-metal-band op te richten en een klein fortuin te vergaren. Dat fortuin in een prachtige villa op een eilandje in de Middellandse Zee te stoppen, en daar in mijn levensonderhoud te voorzien door het runnen van een kleine handelsmaatschappij. En terwijl wij genieten van de Zuiderzon en ons geen hol meer aantrekken van wat er gebeurt in dit kneuterland met haar flutregeringen en hypocriete bestuurders, worden we oud. Oud en wijs. Okay, dat laatste is moeilijk voor me. Maar als het me dit jaar lukt om over te gaan, kan alles.

Hoop.
=]