Zondagavond.

Wederom een saaie zondagavond.
Flarden gouden zonnestralen kruipen tergend traag door mijn kozijn naar binnen. Door het beige van de gordijnen heeft deze avond zowaar nog iets romantisch over zich gekregen. Of is het de stilte voor de storm? De proefwerkweek, welke voor mij woensdag pas begint en dan als een wervelstorm zeven dagen door mijn hoofd zal razen en mij tot in den treure zal achtervolgen, waar ik ook ga, zal het verschil moeten maken tussen onvoorwaardelijk overgaan, of blijven zitten.
"De capaciteiten heb je." Hoe vaak mij dit niet is verteld door iedereen om mij heen, ik weet het niet meer. En ik wil het niet weten. Het enige dat ik wil weten zijn de antwoorden op mijn vragen. De antwoorden op vragen als "Waarom is het zo'n chaos in m'n hoofd?" en vragen als "Waarom moeten anderen mij steeds motiveren?".
Chaos in m'n hoofd. Als een vurige vlam raast de theorie door mijn hersenen, in de hoop er uit te kunnen komen in de praktijk. Maar ook als dat niet lukt, en ik mijn proefwerken wederom zwaar verknal, blijft het zomer. Blijft het warm, en blijft de zon hoog aan de hemel staan, in een poging met haar verschroeiende en allesverslindende stralen de wereld behaaglijk te houden, en mij wat kleur te gunnen. En mijn zusje wat sproeten. De rooie feniks.
Zojuist een bericht gekregen van mijn mentrix. Dat na de proefwerkweek nog een "lekker gevulde" activiteitenweek is geplakt. In plaats van ons onze welverdiende en broodnodige rust te gunnen na wekenlang uitgekafferd en beschimpt te zijn door talloze leraren, teamleiders en buitenstaanders wil men ons nog een week lang meeslepen aan onze oren naar allerlei plaatsen, dorpen en vergeten krochten uit de geschiedenis van Moeder Aarde, om ons zo te vormen tot wijze en goede burgers. Dat nachtje logeren van mijn vriendin zit er waarschijnlijk niet in ><
Gal spuwen.
Daar ben ik inderdaad erg goed in.
Knuffelen blijkbaar ook.
Daarom draag ik deze knuffel op aan alle mensen die een knuffel kunnen gebruiken.
*knuf*