levensverhaal

*HOI*
Kheb besloten om toch maar eens mijn levensverhaal te doen, ik moet het aan iemand kwijt. En op papier lijkt alles ok zoveel makkelijker niet? Hier gaan we...

Ik ben dus geboren op 12 februari 1987, ik kwam terecht in een leuke familie...2 oma's, 2 opa's, heleboel tantes en nonkels en twee jonge ouders (papa=18, mama=21). Het leek er wel op dat ik een fantastisch leven zou kunnen krijgen. Mijn ouders werkten allebei hard en ondanks hun leeftijd brachten ze het er prima van af. Mijn oma (de moeder vna mijn pa) zei me onlangs nog, dat ze allebei echt gelukkig waren in die tijd.

Jammergenoeg kwam er een einde aan het leuke leventje. Toen ik twee was besloten mijn ouders om te scheiden Nuja, 'besluiten'. Ze zijn in ruzie uit elkaar gegaan en dan meteen ook gescheiden. Mijn eerste herrinering uit mijn jeugd is mijn moeder en ik aan de voordeur , kijken hoe mijn vader al zijn bagage in de auto stopt en voorgoed dat leuke gezinnetje in de steek laat.

Uit de twee jaar die daarop volgen kan ik niet vele meer opmaken, nuja ik was dan ook maar vier hé. Dan toen ik ongeveer 5 was, kwam er een 'nieuwe papa'. Zomaar, niemand had me gewaarschuwd. Aan die leeftijd dacht ik nog dat je papa's in de winkel kon kopen. Nuja,hij was er dus. Iedereen in de familie neede hem snel op (hij was namelijk verre familie). Toch leek mijn opa de enige die er niet echt akkoord mee was, hij had mijn moeder al gewaarschuwd, Maar mijn moeder trok zich er niets van aan. (had ze dat maar gedaan). De eerste maanden ging het goed, tot we op een met z'n drieën naar de kermis in het dorp gingen. Het was een leuke avond. Ik speelde met vriendjes en mijn moeder leek zich te amuseren. Leuk dus, tot er plots een vriendje naar me kwam en me vertelde dat mijn papa ruzie maakte. Ik was toen ongeveer net 6 denk ik. Mijn stiefvader had diep in het glas gekeken en hij begon een beetje irritant te doen tegen iedereen. Daarom gingen we dan zo vlug mogelijk naar huis. Hoe we thuisgeraakt zijn, weet ik niet meer. Van die avond weet ik enkel nog dat ik mijn stiefpa razend kwam. Zo plotseling geen reden... Hij sloeg mijn moeder tegen een grote pot die in een hoek stond. Ik zie mijn moeder nog vallen, de pot kapot breken, en bloed...veel bloed. Mijn stiefpa liep weg, daar lag mijn moeder op de grond, en ik? wat moest ik doen? Je bent zes en je weet nog niks, enkel dat er iets niet pluis is met je mama. Ik ben naar de buurvoruw gelopen, en die heeft de dokter gebeld. Mijn moeder haar been was volledig opengeramd door de scherven van de pot. Het moest gehecht worden. Die avond zijn we bij mijn oma gaan slapen. 's morgens deed HIJ (vanaf nu noem ik hem zo) alsof er nix was gebeurd. Nix... en vanaf die dag had mijn moeder een blik die nooit meer uit haar ogen is weggesmolten. Was het woede?angst? of eerder wraaklust? Ik wist het niet, en ik weet het nog altijd niet. J ekunt het dus al raden, mijn opa had mijn moeder gewaarschuwd, MET reden! Na die avond kwamen e rnog veel avonden dat mijn moeder alle hoekn van de kamer te zien kreeg. Ik wist nooit wat te doen. Ik was klein, hulpeloos en ontzettend bang van hem. Misschien had ik wel eens iets moeten doen. Nuja... als ik elk geval vertel, dan ben ik laaaang bezig. Mijn moeder en ik, twee mensen, twee onschuldigen die zoveel met zich meedroegen. We vertelden bijna niemand wat er met ons aan de hand was, zelfs de familie wist het fijne er niet van. Mijn moeder wilde dit niet. Ze wilde geen medelijden, ze ging het zelf oplossen. Daar kwam er niet veel in huis van, het enige dat ik nog weet en zie. Is wij, samen in het holst van de nacht,op straat op onze bote voeten,vluchten voor mijn stiefpa...wij verstopt in de kast tot hij thuiskwam...wij bang, bang dat een slag op een dag fataal zou zijn. Mijn mloeder heeft meederde keren in het ziekenhuis gelegen, maar ze heeft altidj doorgebeten. Waarom ze hem nooit heeft verlaten? bang, hij wist ons altijd te vinden.

Het laatste geval was ongeveer twee jaar geleden. Op het schoolfeest. Het was 17 mei, ik zou bij een vriendin blijven slapen. Ik was op dat feest, en mijn ouders waren er ook. Onverwacht, ik wist niet dat ze gingen. Ik heb hen de hele avond genegeerd, had ik beter niet gedaan. Mijn stiefvader was zat en ik had toen al moeten beseffen dat hij niet kalm zou blijven. De rest van de avond heb ik hen niet gezien. Ik skliep bij mijn vriendin, en smorgens om 8uur kwam ons mama haar wakkermaken. 'fauve, je opa is hier en moet je iets vertellen.' wij naar beneden en daar was mijn opa ...'Fauve, je moeder ligt in het ziekenhuis.' Blauw oog, gebroken neus, overal schrammen, blauwe plekken, dikke lippen, nog nooit had ik mijn moeder zo gezien!, de helft van haar haar wwas uitgerokken. De avond ervoor waren ze dus naar huis gegaan. En Hij had de auto iets verder in de straat geparkeerd. Hij stopte daar de auto, en zei plots tegen mijn moeder dat ze eruit moest, uit de auto , uit zijn leven. Toen het volgens hem niet vlug genoeg ging, heeft hij ze eruit gesleurd (letterlijk). Hij heeft haar bij de haren genomen en over straat naar huis getrokken. Voor het huis heeft gij op haar beginnen schoppen en slaan. Net zoals in de films...hij geeft ze toen in huis genomen mee naar boven genomen en wou haar uit het raam gooien, net toen de politie erwas. De hele straat had het ongeveer gezien en de flikken gebeld. Waarom ze er na die nacht nooit is van weggegaan versta ik niet. Mijn moeder is moedig en sterk, enkel niet moedig genoeg om hem te verlaten. Dat vind ik jammer. Maar weet je, ik heb nooit een leuek jeugd gehad, maar datneem ik haar niet kwalijk. Later zal ik toch iets vna mijn leven proberen te maken. Ook al ben ik door HEM mijn vertrouwen in mannen kwijt, ik zal toch een jongen tegenkomen die goed voor me is. niet?
Zoals ik dacht, het hele verhaal lijkt minder erg op papier. Maar die jaren zijn een hel geweest voor mij.

Hoe het nu zit...wel er is iets erg meer gebeurd, enkel als ghijn soms zat is, een slag. Maar dta is het, nu kom ik meer op voor mijn moeder. Ik ben 16 en ik laatme niet doen door zo iemand! Daarom durft hij niet veel meer doen. Weetje bijna had ik hem eens met een mes gestoken , als hij were zo zat was, maar ik had het lef niet. Misschien maar beter zo, maar toch...ik weet dat ik ondanks alles toch een fighterke ben. Alles wat is gebeurd heeft me zoveel sterker gemaakt, en dara ben ik trots op!

liefs,fauve