Lieve zus

Lieve zus,

We waren vroeger heel erg hecht. 5 jaar ouder ben jij, daarom nam jij erg de zorg over mij. Je was een lief, verstandig en goed voorbeeld. Sterker nog, je was míjn grote voorbeeld. Ik zag jou als mijn 5 jaar latere ik.

Ik kwam bij jou op de middelbare school en was zo trots op mijn zus in de hogere klassen, dat ik je irriteerde met sms’jes onder schooltijd. Dan kwam je even bij me kijken en dan bleek alles oké te zijn en ging liep je geïrriteerd weer terug. Ik snap je volledig, echt! Ik was gewoon te blij om je op sommige momenten met rust te laten. Jij was mijn maatje.

Toen je de havo had afgerond, verliet je de middelbare school, om aan je vervolgopleiding in Leiden te beginnen. Ik vond dat ergens heel jammer. Het voelde heel veilig om mijn oudere zus op school te hebben.
Na een jaar op en neer te hebben gereisd besloot je in Leiden te gaan wonen doordeweeks. Je begon aan je eigen leven in mijn ogen. Ik was 13 en jij was 18. Ik was ongelofelijk trots, maar vond het ook eng om je uit het oog te verliezen. Want ik wilde ook graag weten hoe het met je ging. En opeens had ik je niet meer om mij heen. Ik besefte toen hoe een sterke pilaar jij voor mij was geweest. Want die had ik nodig. Het was in die tijd niet zo leuk in huis, dat weet jij vast ook nog heel goed. Wij hadden er verder niets mee te maken. Met z’n tweeën ergens buiten staan, maar wel meemaken is vervelend, maar ik stond er op een gegeven moment voor mijn gevoel alleen voor. Dat voelde eenzaam.

Broer die het huis uit werd gestuurd, terwijl hij net een ongeluk had gehad en herstellende was.. ik was alleen thuis en hij klopte aan de deur. Ik zag hem door het glas en gaf aan dat ik niet open kon doen. Hij zei: “Zus, ik voel me zo duizelig, ik wil alleen even douchen en slapen, ik zorg dat ik op tijd weer weg ben zodat niemand iets merkt. Alsjeblieft, ik voel me zo onwijs slecht.” Dit brak mijn hart maar ik was in tweestrijd. Ik gaf aan dat ik dan problemen zo krijgen met pa en ma(flinke problemen) en dat ik niemand pijn wil doen. Zijn reactie was: “En nu laat je mij in de kou staan.”
Ik was de persoon geworden die tussen iedereen in stond. Het was nooit goed. En alles wat ik nodig had was een beetje liefde. Maar zolang alles goed ging op school, zeiden pa en ma dat ik zo door moest gaan. Ze kwamen niet naar ouderavonden, ze hadden voor mijn gevoel geen interesse zolang alles goed ging. Daarom begon ik de boel te laten zakken. Ik ging meer naar Broer toe trekken, die me wel gaf waar ik behoefte aan had.
Hij had lef. Dat was iets waar ik tegenop keek. Hij was stoer, hij had stoere vrienden. Ik ging mij meer richten op mijn sociale leven, want nu wilde ik dit ook. Direct in jaar 3 van havo ben ik mij anders gaan gedragen. Ik had een ander uiterlijk en mijn houding was veranderd van standje ambitieus naar -what ever. Ik werd opgenomen in de stoere kring en werd een van hun. Ik was mezelf niet meer, puur uit groepsdruk. Ook kwam dit doordat ik mij thuis niet meer fijn voelde. Ik werd ‘s ochtends wakker door het geluid van een plens water en geschreeuw van zowel broer als vader. Haast iedere ochtend was er conflict. Na het werk was de spanning om te snijden. Ma was bang voor broer wegens agressie, pa probeerde tegen hem op te vechten om te laten zien wie de baas was over zijn puberzoon. Ik geef ze in deze situatie hun gelijk, ik had het niet anders gedaan. Iedereen voelde veel pijn en voelde zich niet begrepen.
Maar ik was in een dingetje net even anders dan de rest. Ik was mij op 13jarige-leeftijd volop aan het ontwikkelen. Ik zat in een crisis, waarbij ik mij niet de persoon voelde om te klagen, omdat ik er als buitenstaander vast maar de helft van mee krijg. Ik had het zogenaamd zo slecht nog niet. Ook al voelde ik me op jonge leeftijd al depressief.

Ik miste jou heel erg gedurende die ondragelijke tijd. Je kwam steeds minder thuis. Je was op afstand en per telefoon werd je liever niet benaderd had ik het idee. Je bent een aantal keer boos geworden toen ik je belde. Ik klapte hierdoor dicht, want het voelde alsof je de deur voor mij dicht gooide. Ik was mijn zus kwijt, zo voelde het voor mij. Ik heb oprecht rouwgevoelens ervaren over onze band. Hierna heb ik mijn best gedaan om door te gaan met het leven. Ik ben nog best een aantal jaren boos op je geweest en geloof me, af en toe is het kind in mij dat nog steeds. Ik gaf jou de schuld van mijn eenzaamheid, omdat jij de persoon was die vertrok. Ook al was dit voor jou de natuurlijke weg om te gaan; studeren en op kamers.

Met de jaren is er een hoop veranderd. Jij bent weer meer naar het gezin getrokken en ik heb daar in het begin veel moeite mee gehad. Ik hield het heel erg af. Door frustraties in mijn hoofd was ik niet in staat om je op nieuw toe te laten. Het heeft nu jaren geduurd, maar je bent eigenlijk pas sinds twee jaar weer echt volop mijn zus in mijn ogen. En dat spijt mij heel erg, want het heeft nooit aan jou gelegen. Jij was juist mijn redder al die tijd en hebt de zorg gedragen.

Ik geloof ook dat jij littekens hebt opgelopen in die tijd, toen je nog thuis woonde. Dat doet me zeer. Ik zou er graag voor je zijn, als je mij toe laat. Als je je open durft te stellen, zoals ik de laatste jaren doe. Wie weet bouwen wij die hechte band weer op. Dat zou voor mij heel bijzonder en dierbaar zijn. Ik denk zelfs dat je mij daar heel erg mee zou helpen. Zoals ik jou ook zou willen steunen.

Het is niet altijd ideaal geweest, maar we blijven familie. We zijn van het zelfde vlees en bloed.

Ik hou super veel van je en zou dit zo onwijs graag van jou terug willen horen. Dat is sinds de kindertijd niet meer gebeurd.

Je woont geen 10 km verderop, maar je wordt gemist. Eigenlijk al heel lang.