Selectief mutisme of verdrongen trauma?

Mijn moeder stelde mij laatst plots een vraag die haar duidelijk jaren dwars heeft gezeten. Hierdoor kwamen voor mij nare herinneringen naar boven, alsof ik weer dat kleine, bange meisje was uit groep drie.

Ze vroeg mij het volgende:
“Waarom was jij vroeger zo bang voor vaders?”

Ik kon me weer precies in de schoenen verplaatsen van dat kleine meisje.
Regelmatig werd mij gevraagd of ik bij een klasgenootje wilde spelen na school. Mijn eerste vraag was altijd: “Is je vader thuis?” En op basis van dat antwoord besloot ik wel of niet mee te gaan.

Als ik dan bij dat vriendje of vriendinnetje speelde en zijn/haar vader kwam onverwachts tóch thuis, verstijfde ik van angst en kon ik geen woord meer laten. Ik wilde weg, maar durfde ook niet te vragen of ze mijn moeder wilden bellen. Ik was zó bang. Ik zelf weet tot de dag van vandaag ook niet waarom ik zo bang was voor volwassen mannen. Maar als ik er aan denk, lopen de kriebels nog steeds over mijn rug.

In de opvolgende jaren heb ik altijd wel wisselende klachten gehad. Tekenen van depressie, een vermijdende houding bij spannende zaken, een extreem laag zelfbeeld, het constant overhalen van mijn moeder om mij ziek te melden, de extreem vroege nieuwsgierigheid naar seksualiteit en later ook het opzoeken van gevaarlijke situaties(juist het contact zoeken met oudere mannen via internet).

Hoe kan dit ontstaan zijn? Ik kan mijn moeder hier geen antwoord op geven. Maar zal er dan misschien ooit iets gebeurd zijn vóór mijn zesde levensjaar? Of zal ik al van jongs af aan kampen met een angststoornis wat zich op dat moment uitte in de vorm van selectief mutisme?

Sinds mijn moeders vraag blijft dit maar door mijn hoofd spoken. Het laat mij niet meer los. Maar het antwoord zal ik waarschijnlijk nooit krijgen.