Waarom is loslaten toch het moeilijkste wat een mens soms moet doen?
Ik heb het er zo moeilijk mee. Ik zou het mezelf veel makkelijker moeten maken door lekker mijn eigen ding te doen en niet meer achterom te kijken. Ergens heb ik vertrouwen in 1 van mijn eerdere posts hier: pure liefde. Als hij hetzelfde heeft gevoeld als ik dan moet ik hem het beste toewensen in zijn leven, ook al wijkt zijn pad af van het mijne. Zijn boodschap was duidelijk: ik moet de plaat voor mijn kop vandaan halen en verder gaan. Ik ga een poging wagen anders word ik gek.
Maar het moet me van het hart dat ik het vreselijk vind. Zag net via via op hyves dat hij weer pas om 4.30 uur in slaap gekomen is en dus weer maar 2 uurtjes slaap gepakt heeft. Hij piekert zich suf en ik zeg echt niet alleen over ons hoor. Maar hij zit zo giga in de knoop met zichzelf. Ik weet dat ik ook niet al te toppie in mijn vel zit, maar ik zou voor hem door het vuur gaan. Ik zou er voor hem willen zijn. Willen luisteren, hem een schouder geven om op uit te huilen, etc. Maar goed, kennelijk vertrouwde ie me niet genoeg en kan ik er niet voor hem zijn. En hij niet voor mij...
Ik ben vast naief, maar ik geloof nog steeds in hem. Na het lezen van al zijn berichtgeschiedenis komt het meer op mij over dat hij me 'moest laten gaan' omdat ie me niet aan het lijntje kon houden. Dus ergens iets ter bescherming van mij. Iets wat ie ook bij zijn beste vriendin die ook kut in d'r vel zit doet: te overbeschermend zijn en beslissingen dan maar voor haar maken. Maar goed, ik zal nu echt met vertrouwen loslaten, voor ieders gemoedrust. En als het zo moet zijn dan komt het wel goed. En zo niet, komt het op een andere manier wel goed...