zwaar weer op komst??

Er is vast zwaar weer op komst want ik ben geïrriteerd. En niet zo’n klein beetje ook. Dinsdag begon het echt: ik had de avond ervoor het sporten opgezegd zodat ik aan mijn lesvoorbereiding voor dinsdag kon werken. Het is leuk om een bepaald idee in je hoofd te hebben, maar het moet voor mijn mentor ook nog uitgebreid op papier gezet worden en dat kost tijd! Dinsdag was ik op mijn stageschool en het liep voor geen meter. De kinderen leken drukker dan eerder, maar ook was de groep groter omdat ik de andere klas (van maar 12 leerlingen) erbij had. Bovendien deed ik een natuurproefje en daarna meteen een handvaardigheidsles. En hetgeen ik verzonnen had had de duopartner van mijn mentor ook al verzonnen en uitgevoerd. Dus ze waren echt enorm druk en ik raakte snel geïrriteerd. Voornamelijk van mijn eigen stemverhef, wat trouwens geen enkel gewenst effect had. Sterkter nog: ze werden er nog drukker van. Aan het eind van de dag was ik gesloopt en had ik een mega koppijn en een negatief gevoel voor het niet lopen van mijn lessen zoals ik gehoopt had en door mijn eigen negatieve optreden. Bovendien keek mijn mentor niet eens naar die ingevulde papiertjes en had ik dus beter maandagavond lekker kunnen gaan sporten! Die avond nog gekookt en om 19.20 uur lag ik tegen vriendlief aan te pitten. Ik was echt kapot! Toen hij naar huis ging heb ik nog lang geslapen: zeker 10 uur bij elkaar!!

En toen was het vandaag. Ik lijk maar niet op te schieten met opdrachten voor school. Ik ga opruimen en ging shoppen naar wat kleding een maatje groter. In het pashokje werd mijn grootste angst waarheid: bijna niks kreeg ik aan of hetgeen dat aan ging vond ik niet leuk staan. Uiteindelijk toch nog 2 broeken weten te vinden en een leuke jas (die als winter en als zomerjas te gebruiken is). De broeken zouden 10 euro jeans korting hebben en op de ene ging dat er idd vanaf en bij de andere was al een korting van 10 euro op het kaartje afgegaan en ik dacht dus nog 10 euro extra korting te krijgen: niet dus! Ik kwam er thuis pas achter…

Bij de Action kocht ik een deo die er in 2 formaten stond. Maar op het grote formaat stond dat het extra gedeelte gratis was. De prijs stond niet op het schrap, wel van het normale formaat. Uiteraard weer 0.50 cent teveel betaald. Nou, daar ga je ook niet die enorme rij voor terug in! Laat maar!!!

Toen: bij vriend zijn ouders gegeten. Was wel lekker. Maar de irritatie is compleet, waarschijnlijk omdat ik een egoïstische trut ben… Vriendlief is namelijk vanaf eind van deze maand werkeloos. Hij heeft nog wel sollicitatiegesprekken staan, maar solliciteren doet ie al bijna een half jaar. Telkens 2e! Frustrerend! Nu voor de zekerheid een uitkering aanvragen dus. Hoop natuurlijk niet dat het nodig is, maar feit blijft dat ie tot nu toe best een goed salaris had en dat ie niet teveel wil inleveren. Logisch ook. Hier kan ie uiteraard niks aan doen en dat is niet hetgeen waarover ik me erger. Nee, meneer heeft mij een tijdje terug lekker gemaakt met een vakantie Ijsland. Heel mooie natuur en door mijn drukke en overvolle agenda leef ik echt naar de vakantie toe. Bovendien verdien ik natuurlijk maar heel weinig (net iets meer dan de helft van wat hij netto in zijn handen heeft) maar ik heb tot nu toe genoeg bij elkaar gespaard om de vakantie van te kunnen maken. Hij weet niet of het hem gaat lukken. En dat kan natuurlijk als je minder gaat verdienen, maar nog steeds houdt ie veel meer over dan ik. Dus ik snap het gewoon niet. Maar het is een feit dat meneer al zijn leuke dingen wil blijven doen: naar TT Assen voor een weekend, naar Lowlands, naar nog zo’n festival in Duitsland waar ook een klein fortuin wordt uitgegeven. Verder is ie toevallig afgelopen maand 2x met vrienden uit eten geweest en 1x naar de kroeg. Daar val ik dus over. Het draait allemaal om PRIORITEITEN. Je zult als volwassene keuzes moeten maken en kennelijk ben ik niet zijn nr. 1. Voor mijn gevoel zou een gezamenlijke vakantie boven al die snabbels moeten staan, zeker omdat ik vorig jaar ook slechts een weekje met een vriendin op vakantie ben geweest en dus niet met mijn vriend. Ook viel ik net over dat hij liever zijn huis af wil klussen, maar ik ‘stoorzender’ ben. Ik bel nl weleens in het weekend op of we een uurtje gaan wandelen samen. En dan is meneer zijn hele middag kwijt! Afgelopen week gingen we een keer op kraamvisite voor mijn kant van de familie en ik had het op zaterdag om 11.30 uur gepland. Nou, weer een dag werken verknald dus. Maar ik hoor hem er niet over dat hij die vrijdagavond met zijn vrienden in de kroeg zat zich te bezatten. En dat hij niet eens meer wist hoe laat hij was thuisgekomen. Dus ook echt anders niet om deze tijd aan het werk was…

Ik gaf de vergelijking dat ik nu ook wel al mijn geld kon gaan uitgeven. Leuke sieraden (vind die zilveren bedelarmbanden zo leuk!), een duur dieet en veel nieuwe kleren. Geen probleem! Maar ik krijg het gewoon nooit meer bij elkaar gespaard op het laatste moment. Deze vakantie kost mij namelijk een maandsalaris of 2,5 a 3. En omdat ik zo weinig verdien gaat het merendeel op aan vaste lasten: huur, gas, water, licht, boodschappen (ja, ook vaak zijn dure bier), auto, verzekeringen, etc. Weinig ruimte over om te sparen dus. Rara, het is me toch gelukt. Waarom kan het hem dan niet lukken? Hoe dan ook houdt hij 70% van zijn huidige salaris over (mocht het WW uitkering of ander werk worden). Als ik kan rekenen zal hij dan dus nog steeds meer dan 1,5 x mijn nettosalaris ontvangen. Hij heeft net iets meer vaste lasten dan ik. Ik zal wel dom zijn… naïef en een grote egoist. Ik denk altijd alleen maar aan mijzelf. Man, ik zorg dagelijks beter voor de kinderen van mijn crechegroep dan voor mezelf. En doe ik dat niet, dan ben ik aan het stage lopen, zit ik op school in de avond of kan ik geen leuke afspraken maken met vrienden doordat ik moet studeren. Maar vooral van mij verwachten dat ik naar elke verjaardag van vrienden uit jouw vriendengroep (ong. 18 mensen) plus naaste familie (10 mensen) meega. Terwijl ik mijn eigen oma voor het laatst op 1 januari zag en amper mijn vrienden zie omdat mijn prioriteiten nu even ergens anders liggen. Gelukkig zijn het daar vrienden voor om dit te begrijpen. Als er echt nood aan de man is ben ik er natuurlijk wel!!

Het lucht op om dit even van mij af te schrijven. Het is echt niet zo dat mijn vriend nooit lief is of nooit iets voor mij doet, maar ik voel me toch tekort gedaan als we niet op vakantie gaan…