Maatschappelijk werk

Ik snap eigenlijk niet waarom ik een opleiding wilde doen, waarbij ik leer hoe mensen in elkaar zitten en dat ik ze ga helpen met hun problemen.

Misschien kan ik het wel goed, maar op de een of andere manier mag ik mensen over het algemeen niet. Er zijn echt wel mensen die ik mag hoor, maar de mens beschikt over zulke rare, nare, domme, KUT eigenschappen, waardoor ik mensen over het algemeen al niet meer mag.
Ik sluit mezelf trouwens niet uit als ik hierover schrijf hoor, ik ben geen rolmodel.

Mensen zijn soms zo egoïstisch, schijnheilig, achterbaks, arrogant, laf en weet ik het wat allemaal nog meer. En ik houd daar gewoon niet van. Ik vind dat zo vervelend.

Dus waarom ik met ze wil werken? I have no clue.

Dit komt weer via mn vorige verhaal aangewaaid. Ik snap gewoon niet waarom sommige mensen niet gewoon durven zéggen als ze een probleem hebben. Moet je iedereen maar sparen? Volgens mij niet. Moet je iedereen te vriend houden? Volgens mij ook niet.
Althans ík niet. Ik heb nou echt niet de meeste vrienden van de wereld, en eigenlijk heb ik het hartstikke leuk met de vrienden die ik wél heb. Ik kan toch niet met 100 mensen tegelijk afspreken. En ik ben nog eens een persoon die heel makkelijk contact legt met mensen, ondanks dat ik mensen vaak erg onaardig vind.
Dat vind ik trouwens van mezelf ook hoor, ik ben absoluut geen supermens. Ik ben ook echt wel hartstikke onaardig en gemeen, sarcastisch (op een leuke, maar ook vaak op een zeer gemene manier), tja wat ben ik nog meer. Genoeg volgens mij.

Ik snap het ook gerust wel dat mensen problemen met mij hebben, maar ik wil dat dan graag weten. Gewoon recht in mn gezicht. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Daar kan ik iets mee, dat is gewoon concreet.
Maar nee, veel mensen durven dat niet, bang dat ze mensen kwijtraken. Gezeur. Bah. Net of er niet nog meer mensen op de wereld bestaan waar je bevriend mee kunt raken.

Maar goed, niet iedereen is zo "gemakkelijk" als ik.
Ik ben hier degene met het probleem, het probleem dat ik mensen niet mag