mentorgesprek..

vandaag mentor gesprek gehad. ze begon maandag in de les al tegen me te praten.
ze vroeg of het ging, want zo zag het er niet uit. toen hebben we heel kort even over mijn nieuwe klas gepraat..
en ze zei dat ze vandaag dus zo'n beetje alles wilde weten wat me dwars zat..
uhm, nou nee, bedankt.

na mijn blokuur engels ging ik eerst nog maar even naar de wc, rustig aan doen en mezelf mentaal voorbereiden..
sta ik even later voor het lokaal, is ze er niet.. staat ze bij de administratie na te vragen of ik misschien ziek ben..(A)

lokaal in- stoeltje tegenover haar stoel- zitten

en toen begon ze..
in mijn mentordossier staat dat ik altijd zo lekker vrolijk ben.. ja, idd, van buiten misschien.
'maar als ik je dit jaar zie, zie ik daar niks van terug'
wat er aan de hand was..? de klas, was dat alles?

nee, niet, maar dat ga ik haar niet vertellen.
het enige wat ik deed was lachen, omdat ik niet wilde huilen.
'volgens mij ben je nu een heleboel aan het weglachen'
ze bleef vragen wat er nog meer was. of ik erover wilde praten..
duidelijk aangegeven van niet..
met een vertrouwingspersoon of leerlingbegeleider? nee, ook niet..

ze begon leuk te vertellen dat mijn hele omgeving ofzo zich zorgen om me maakte. ze had mijn ouders gesproken en enkele leraren erover gehoord..
'wie?'
dat wist ze niet meer, maar ik wil het weten..

op de ouderavond had ze met mijn vader gepraat (mijn moeder kon niet).
hij had toen gezegd dat ik geen prater was, maar dat ze nu toch wel duidelijk zagen dat ik niet meer de oude was. en omdat ik meestal niks zeg, en er nu toch uiteindelijk half zelf mee kwam of zoiets hij zich toch wel zorgen maakte

leuk, die ouders..
toen begon ze nog een keer over vertrouwingspersonen, leerlingbegeleiders.. maar dat ze me moeilijk tot praten kon dwingen..

daarna zei ze nog dat ik wel goed mijn best deed en altijd braaf mijn huiswerk had. ik vertelde leuk dat dat niet altijd zo was, zeker dit jaar niet omdat ik er gewoon geen zin in had.

aan het eind zei ze nog dat ze een stuk minder uit me had gekregen dan ze hoopte..

-ja sorry, kan er niks aan doen..-

ik weet niet.. ik heb heel erg opgekeken tegen dit gesprek.
te bang om in te storten..
ik ben hierna naar de stilteruimte gelopen (waar we zo'n beetje altijd zitten, kleine ruimte middenin school, waar niet veel mensen vanaf weten)
had nog 13 min. voor de bel van de pauze ging. ik heb mijn betoog voor me neus gelegd, muziek in mijn oren gestopt en moest moeite doen niet te huilen..
was het zat, wilde naar huis.
achteraf had dat makkelijk gekunt, ik had nog 20 min. pauze en daarna 2 tussenuren. maar wat moest ik thuis doen? vragen beantwoorden van mijn moeder?

mijn mentor gaat me in de gaten houden nu, en aan de coordinator vragen wat er gedaan kan worden.
zelf denkt ze niks, behalve dan duits.. maar dat was al bekend.
verder gaat ze zo af en toe vragen/kijken hoe t ermee staat en drijgt t mis te gaan, gaat ze ingrijpen..