Met het schaamrood op de kaken

Mijn vader heeft ooit gezegd: Als je voelt dat je rood wordt bedenk dan dat andere mensen dat helemaal niet zo snel zien, zoals jij dat wel voelt!
Met andere woorden, als jij je druk gaat lopen maken over het feit dat je rood wordt, dan wordt je nog roder, en valt het pas echt op. Je voelt het meer branden dan dat andere mensen zien.

Nu is het sinds pakweg een maand zo dat ik bij elke inieminie amper te classificeren als emotioneel gesprek, traanogen krijg en een rood hoofd.
Wil je weten hoe vervelend dat is.

Denk eraan dat jij in huilen uitbarst als kind en dan tot schaamte moet bekennen in de klas dat je huilt om niks.

Zo voel ik mij.

Ik kan er niks aan doen! Net alsof ik een opvlieger krijg ofzo, echt met ALLES. Elk stom ding wat niet meer onder casual gesprek valt trek ik me kennelijk aan. Met alles krijg ik traanogen van hier tot ginder. En tot overmaat van ramp merkte mijn vader dat net aan tafel op.

SCHIT, daar gaat mijn theorie die ik mezelf stug volhoudt: Niemand ziet het, niemand ziet het, niemand ziet het.
Al die keren dat ik in een stom gesprek dus een rood hoofd had en traanogen zagen mensen het?
SCHIJT, schijterdeschijt
dit haat ik.

Mijn emoties die ik toon zijn nog 20 keer heftiger dan wat ik voel op zo'n moment. Ik voel helemaal geen aandrang tot zieligzijn en huilen. 0, nada, nope.

Hypoglycemie mag hier dan wel de verklaring voor zijn. Ondertussen krijg ik er zo genoeg van. Hevige huilbuilen minimaal eens per week zal dan wel de volgende stap worden.
Ik heb alles in het rijtje behalve de "angst, nervositeit, fobieen, hevige huilbuien minimaal eens per week, ernstige depressiviteit."
Wat een lolletje, gaat dit me ook nog te wachten staan?

Ik baal.
24 mrt 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Lonk
Lonk, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende