Mijn baarmoeder

Daar zat ik dan samen met mijn partner aan t bureau van de gynaecoloog. Even voelde ik een waas over me heen vallen, me verdoofd van wat ze zojuist zei.

Ik hoorde me nog stamelend vragen of het niet nog in het voorstadium zat. Of dat ik het wel echt goed begrepen had.

Maar nee, ze was vrij duidelijk. Het was baarmoederhalskanker. Een tumor van 5mm diep en 4mm breed.

“Baarmoederhalskanker.”

Ik schrok eerder van het “harde” woord, dan dat ik me er ook daadwerkelijk teneergeslagen door voelde zoals ieder ander om me heen zich zo wel voelde. Het verdriet en de angst van mijn ouders ging me veel dieper aan het hart. Hun trots, hun meisje, heeft die ene - in hun ogen - enge slopende ziekte.

Mijn partner die misschien wel terechte achterdocht voelde en dat liet merken aan de oncoloog en gynaecoloog.

De adrenaline stroomde door mijn lijf en dat heeft me gered de situatie bij mezelf te houden, de ogen op mij gericht te houden en op mijn herstel.

Schuld, wantrouwen, achterdocht. Ik begreep het allemaal, maar dat had ik juist nu even niet nodig. Ik stond er van te kijken hoe sterk ik was en hoe rustig ik onder het gevoel van mijn partner kon blijven.

Hoe kan dat nou meteen baarmoederhalskanker zijn? Zo snel?

Er is een calimiteitenmelding gedaan in het ziekenhuis, door het ziekenhuis zelf nota bene. Mijn uitstrijkje van iets meer dan een jaar geleden blijkt niet goed te zijn onderzocht. Hierin was al duidelijk dat het foute boel was.
Vervolgens heeft het zich ook nog eens zo snel ontwikkeld tot die ziekte.

Er loopt nu een onderzoek.

Wat een vreselijke fout. Met (misschien wel) ernstige gevolgen van dien. Mijn behandelplan wordt volgende week bekend gemaakt.

Gek genoeg voel ik me er nog vrij kalm onder en heb ik ondanks alles wel echt vertrouwen in mijn lijf en zie ik echter het grotere plaatje van deze ziekte in, zowel spiritueel als emotioneel. En ik voel dat dit me echt heel veel waardevols gaat brengen. Daarentegen voel ik ook extreme medeleven voor de personen die bij deze fout betrokken zijn. Jezus wat moet dit voor hen ook echt kut zijn om zo’n fout te hebben gemaakt. Ik heb er wel echt een traantje om moeten laten. Ik zou op dit moment zeker niet in hun schoenen willen staan.

Ik voel me enorm gesteund door mijn omgeving. Gezien, gehoord en gedragen en daardoor voel ik me krachtig genoeg om nu ook daadwerkelijk de lead over mezelf te pakken.
De lead die ik al maanden, misschien wel 2 jaar, niet meer had. Mijn spark van geloven in mezelf was er al even niet meer. Ik liet me vooral beïnvloeden en sturen door meningen van andere.

Dit is echt mijn wake up call.

Dat ik me ooit dankbaar zou voelen voor een paar kankercelletjes die me doen laten beseffen dat zo leven gewoon niet meer kan.

Dankbaar dat ik me mede dankzij deze celletjes me zo gedragen voel door mijn omgeving.

Dankbaar dat ik zonder enige schaamte of moeite eindelijk mijn waarheid en belevingswereld kan en mag delen en dan ook echt hierin gehoord te worden.

Ik voel de kracht om mijzelf beetje bij beetje spiritueel en emotioneel weer tot leven te brengen.

Want dat is het. Ik was er gewoon even niet meer.

Kanker aan mijn baarmoederhals heeft me laten inzien dat ik naar haar moet luisteren, haar moet voelen, geloven, volgen en liefhebben.

Lieve baarmoeder, mijn intuïtie, mijn creatie,

Ik hoor jou ❤️