Mijn boek :)

15 September, 2006 Californie

Ik ga niet doen alsof ik een groot talent in schrijven ben dus verwacht maar niet te veel.

Vandaag wil ik schrijven over de dag dat ik naar het graf van Annie ging met haar zus Cassie. Onderweg naar de Queens of Angels cemetary stopten we om bloemen te kopen. Vier felgekleurde bloemen die totaal niet bij elkaar pasten maar die Annie zeker mooi had gevonden. Zo was zij wel. Ze had veel persoonlijkheden die allemaal even sterk en fel konden zijn.
In mijn tas had ik een paars knuffel-katje meegenomen. Twee jaar geleden had ik die voor haar gekocht als kerst-kadootje. Ik had het nooit kunnen opsturen omdat ze 3 weken later zelfmoord pleegde.
Onderweg praatten Cassie en ik over onze herinneringen aan Annie. Zo vertelde ik dat we met Halloween rond de deuren gingen om snoep op te halen. Annie was verkleed als een bij en ik was een zombie. Zo gingen we de heuvels op en af om zoveel mogelijk snoep te krijgen in zo min mogelijk tijd.
Tegen de tijd dat we dood-op, met spierpijn, en half-gekneusd mijn huis in kropen, hadden we zo'n 2,5 kilo snoep opgehaald. Onze benen begaven het en we stortten ons op de bank om nog even tv te kijken.
Cassie reed intussen het kerkhof op en parkeerde onder een grote boom. Het was een zonnige dag en er was bijna niemand te bekennen. Overal zag ik grote stenen met bloemen erop of ernaast, zo ver als mijn ogen konden zien. Het kerkhof werd omringd door ronde heuvels en groene loofbomen. Cassie en ik liepen naar het mausoleum. We liepen op een muurvullend mozaiik af. Op de wanden links en rechts stonden namen geschreven. Soms zaten er ook foto's bij. Cassie legde uit dat de mensen in de muren lagen.
Ik herkende Annie's foto meteen. Onder haar plekje stonden bloemen en talloze knuffeltjes. De meeste zaten onder de spinnenwebben. Het was wel duidelijk dat er een tijd niemand was geweest.
Ik legde mijn knuffeltje onder Annie's plekje en zong het liedje "Chasing Cars" voor haar in mijn hoofd. Al 2 jaar had ik gewacht om bij haar graf te kunnen staan en mijn zegje te doen. Maar op dat moment realiseerde ik me dat het helemaal niet nodig was. Annie wist allang hoe ik over haar dacht. Trouwens had ik niet het gevoel dat Annie daar lag. Haar lichaam was maar een omhulsel van haar ziel en haar persoonlijkheden.

Sinds die dag voel ik een soort verdoofdheid over Annie. Af en toe schrik ik wel en voel ik me verdrietig maar op de een of andere manier weet ik dat Annie meer met mij in Nederland was dan dat ze met mij hier in Amerika is. Volgens mij komt dat doordat ze hier nooit wou zijn.



nou wat vinden jullie ervan??
kussies,
de schrijfster

Copyright@ Wndrland16