Nederland, 14 Oktober, 2004

hey mensen,

JEeezus ik ben hier pas 3 weken en ik wil nu al naar huis. Ik had gewoon nooit moeten gaan! Het is allemaal een ingewikkeld verhaal maar ik zal bij het begin beginnen.
Nederland, 14 Oktober.
Ik weet nog hoe de dag was begonnen...ik was al 2 maanden op mn nieuwe school en had al een paar vrienden gemaakt. Ik was vooral goed bevriend met Eva. Het was een donderdag en we gingen met onze klas naar het museum. Het was me opgevallen dat er buiten onder het dakje een groepje mensen zaten cocaine te dealen. Ik zei tegen mn lerares dat mijn beste vriendin in Amerika verslaafd aan drugs was. Haar naam was Lexie en ik kende haar al 5 jaar, want ik woonde vroeger in Amerika. Toen ik nog bij Lexie in de buurt woonde, moest ik vaak voor haar zorgen als ze een bad trip had of als ze ziek was. haar ouders mochten het natuurlijk niet weten. Maar toen ik terug naar nederland ging veranderde alles. Met Lexie ging het slechter. Ze rende weg naar New York. Of werd weer naar een afkickcentrum gesleept door haar vader.
In ieder geval, ik zei dus tegen mn lerares dat ik zo trots was op mijn vrienden Lexie dat ze niet meer afhankelijk was van drugs en dat ik haar ging bezoeken in de zomervakantie.
Ik en Eva zouden die avond naar een schoolfeest gaan en ze zou bij mij komen eten. Maar toen de bel ging dat we uit waren, werd ze opgebeld door haar vader dat ze naar huis moest komen. Ik snapte er niks van maar ik dacht, het zal wel niks zijn. Ik fietste intussen ook naar huis en liep naar binnen om met mn moeder te gaan praten. Ik liep de keuken in en daar stond ze. Ik kletste lekker door over mijn dag, tot mn moeder vroeg of ik thee wou. Als mijn moeder dat zegt, is er altijd iets mis. dus ik zei: wat is er gebeurd?
Ze keek me met rode oogjes aan en zei, ga maar even zitten. ik ging zitten en wachtte het af. Ze zei: de vader van Lexie heeft me vanochtend gebeld. Lexie heeft iets vreselijks gedaan!...zodra ze dat zei wist ik het al, Lexie was dood. En niet zomaar dood....ze had zelfmoord gepleegd. Mijn hele wereld storte in. Alles deed me denken aan haar vanaf dat moment. Bepaald eten, muziek, alles...Ik kon er niet aan denken om nog 'normale' dingen te doen zoals: eten, drinken, slapen. ik weigerde het ook. Hoe kon ik nou eten als mijn beste vriendin dood is? Slapen ging verbazingwekkend genoeg, goed. Alleen als ik wakker werd, kon ik me neit herinneren waarom mn ogen zo rood en dood keken. En dan wist ik het weer: Ze had zelfmoord gepleegd. Het ergste van dit alles was dat voor iedereen de wereld doordraaide. Niemand wilde mij helpen of keek zelfs om als ik huilde. Bijna iedereen vond zelfs dat ik me aanstelde. Wat voor wereld leven wij in als niet eens je vrienden niet eens begrijpen dat je verdriet hebt. Behalve Eva natuurlijk. Alleen zij was er voor me. Maanden gingen voorbij en beetje bij beetje ging het beter met me. Mijn leven begon zich weer een beetje te herstellen. Ik lachte weer en verwijtte mijzelf niet meer dat Lexie dood was. Ik verwijtte ook niet meer dat mijn omgeving deed alsof er niks gebeurd was. Tot mijn vader opeens zei tegen mij en mijn familie dat we weer terug gingen naar Amerika. We zouden weer precies naar dezelfde plek gingen als waar ik eerst woonde. Vlakbij waar Lexie was voordat ze dood ging.Zou ik soms in haar kamer moeten gaan slapen ofzo? Waren ze helemaal gek geworden? Maar nee, hier zit ik dus nu. Al 3 weken. En ik kan maar 1 ding zeggen: IK WIL NAAR HUIS!!!!
kus,
Mij