Mijn fiets is gestolen.
Ik was aan het bellen toen ik klaar was met werken. Het ging ongeveer zo:
'Hai schatje, ik ben lekker klaar met werken. Hoe laat ben jij klaar?'
'Nou, ik denk om half 8 pas, moet nog even wat nieuwe klanten te woord staan.'
'Oh jammer, nou dan zie ik je even wat later. Komt wel goed uit, kan ik nog even douchen. Hey...'
'Wat hey?'
'Mijn fiets is weg.'
'Huh, echt?'
'Ja, iemand zal hem wel voor de grap verplaatst hebben.'
*ik loop een rondje*
'Ehh..'
'Wat?'
'Ik denk dat ie gestolen is..'
'Waar is je sleutel?'
'In mijn hand.'
'Zoek eens goed.'
*ik loop nog een rondje en nog één en nog één en begin lichtelijk in paniek te raken*
'Nee, hij staat er echt niet! Hij is gestolen!' [/hoge piepstem van paniek]
'Oh schatje, ik kom je wel even halen, dan kijken we nog even.'
'Huuuuuuu hij is echt gestolen!!' [/debiele hoge piepstem]
Ik kan daar erg slecht tegen. Mensen die mijn spullen stelen. Daar krijg ik echt zo'n zenuwachtig, onheilspellend gevoel van in mijn lichaam. Zo van 'brr, de criminaliteit komt eng dichtbij.'
Want hallo, ik woon in het kleinste gat ooit en werk in een mini-stadje waar, behalve wat opgefokte 'gangster-pubers', geen criminaliteit is. Laat staan fietsen stelen. Van mij. Die ik werkelijk waar 2 weken terug heb gekocht. Van mijn geld waar ik keihard voor heb gewerkt, omdat ik een simpele student ben die dus een simpelstudentenbaantje heeft.
Bah.
-Oneerlijk.
Sullet, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende