Mijn hoofd is een zooitje
van binnen. Ik kan me maar met moeite concentreren op dingen anders dan routine. Zo verschrikkelijk veel aan m'n hoofd, dat werkt niet. Tel daarbij mijn algemene doen en denken op en je hebt een lastige mix.
Ik begin aan dingen, wil dingen doen en zeggen, maar ergens halverwege het traject raak ik de draad kwijt of blijk ik toch weer de schijterd die ik soms denk te zijn.
Waarom is het zo moeilijk om iemand thuis uit te nodigen? Alleen maar omdat het niet 'gewoon een vriend' is maar iemand waarmee het wel meer zou kunnen worden? Hij heeft een zoen van me tegoed. Ik ben alleen zo bang dat als ie dan uiteindelijk hier zit, ik er net als de vorige keren een 'gewoon gezellig gesprek' van maak. Met als uitsmijter opmerkingen over het weer. Fuck me.
Elke dag als ik even rustig zit bedenk ik me dat ik m gewoon moet uitnodigen. De dag erop, als ik dan de kans krijg, sla ik potdicht en schij ik er mee uit.
Ik moet niet zoveel nadenken, maar gewoon doen. Net zoals ik nu dit stukje heb getikt. In hetzelfde tempo als dat het in me op komt, en dan gewoon op 'opslaan' drukken.
Zat ik maar in de Matrix. Dan kon ik zonder dat ik het doorhad gewoon een beetje getweaked en gepatched worden.
Maxt, man, 42 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende