Mijn road trip

Jezelf de moeite waard vinden, dat is best belangrijk in het leven. Vandaag is gebleken dat ik dat nogal lastig vind. Zo lastig, dat ik het niet uit mijn strot kan krijgen. Niet met gevoel in ieder geval.

Ik heb het idee dat het te laat is, dat ik een afslag gemist heb op een eenrichtingsweg met een kapotte tomtom, zonder gps in mijn telefoon. Bij me in de auto zitten mensen die me dierbaar zijn, ze schreeuwen allemaal wat anders en omdat ik altijd naar hen heb geluisterd, ben ik nu doodop. Doodop van proberen ieder zijn zegje te laten doen, proberen ieders advies op te volgen, proberen de beste chauffeur te zijn om hun vertrouwen te winnen opdat zij zich geen zorgen hoeven te maken. Ik rijd, zij sturen. Het is ze alleen niet opgevallen dat ik mijn voet al een tijdje terug van het gaspedaal heb gehaald, uit moedeloosheid. Ik heb de afslag al gemist, ik versta ze niet meer en als zij niet in dezelfde auto zaten had ik deze al tegen de muur gereden met mij erin. Ik wil rust, ik wil leven, ik wil weten wat ik wil, ik wil weten wie ik ben, ik wil weten waarom ik naar ze heb geluisterd en die afslag heb gemist, ik wil weten waarom ik mij al die tijd zo hersenloos heb laten sturen terwijl ik zelf achter het stuur zat. Gelukkig ben ik aan therapie begonnen, dat betekent dat ik zelf heb aangegeven dat ik het gaspedaal heb losgelaten en het eigenlijk zat ben om nog te rijden.

Vandaag bij therapie kwam naar voren dat ik mijn grenzen niet aangeef, mezelf weglach, graag voor anderen zorg en daarbij mezelf vergeet en dat ik mijzelf niet de moeite waard vind. Dat laatste kwam onder andere naar voren door een "simpele" oefening: ga met je voeten op heupbreedte staan, knieën van het slot, laat je bekken hangen en concentreer je op je ademhaling: adem met je buik. Concentreer je dan op je hart en zeg de zin: "Ik ben de moeite waard." Tja, klinkt zo simpel maar ik kon het niet. Gek, want ik kan alles zeggen en deze zin ook, maar niet met gevoel. Zodra ik het zo bewust deed, kreeg ik het er gewoon niet uit. De woorden stokten in mijn mond, er kwam niets. Eerst een kleine lach, maar verder niets. Het lukte niet. En net heb ik het weer geprobeerd, maar het lukt gewoon echt niet, ook niet als ik alleen ben. Bizar..

Nu was ik aan het einde van de middag best even overstuur, want oke, het klopt dat ik me eigenlijk altijd wel heb laten leven en vrijwel nooit echt voor mezelf heb gekozen. Ik geef alles, lach en doe vriendelijk naar iedereen, maar zeg nooit eens goed "nee" en laat nooit eens zien waar ik voor sta en wat ik nu echt vind. Die openbaring -ergens wist ik het wel, maar toch nooit echt zo bewust- was pijnlijk en ergens ook shockerend. Want als ik al die tijd keuzes heb gemaakt voor anderen, wat doe ik nu dan voor mezelf. En wie is die "ik" dan, die "ik" ben of wil zijn? Er zijn dingen die mij heel leuk lijken, maar maak ik bepaalde keuzes die ik bijvoorbeeld grotendeels voor mijn ouders maak, ook niet grotendeels voor mijzelf? Het was even heftig en dat vraagt om een ontlading. Dus was ik onrustig tijdens college, ben ik in de pauze weggegaan omdat ik het echt niet kon volgen, was ik wat vroeger thuis, ging ik op mijn kamer zitten en ja hoor; pijn en tranen. Intense waterval. En dat is goed, dat moet ik toelaten want het zit in mij dat ik alles goed kan weglachen dus huilen en voelen is goed. Het leven is verwarrend en ik vind het verdomd moeilijk om nu aan mezelf te werken, omdat het dus te laat is voor mijn gevoel en ik niet goed weet waaraan ik werk en waarvoor. Toch heb ik een documentje gemaakt met daarin informatie over mij: mijn naam, geboortedatum, werkervaring, favoriete films/artiesten/lyrics en een lijstje met dingen waar ik blij van word. Een goed begin lijkt me, die als herinnering dient zodra ik weer dreig te vergeten wie ik ben. Ook moeten er foto's komen in mijn kamer, die mij helpen op de zware momenten. Ik moet gaan zien wie ik ben, de persoon gevormd van mijn verleden tot nu.

En ik hoop dat ik binnenkort zelf het stuur in handen neem, de stemmen waarderend maar op de achtergrond laten, terwijl ik uit volle borst schreeuw: "Ik ben de moeite waard!" en met gierende banden wegrijd.