Mijn vervolg binnen de therapie

Er zijn meerdere sessies geweest waarbij er geen EMDR werd gedaan. Ik was er te zwak voor. Zowel fysiek was ik écht niet hoe een mensenlichaam in elkaar hoort te zitten en daarmee dagelijkse dingen aan zou kunnen maar ook mentaal had ik niet de mind-set die je nodig hebt om een sessie EMDR aan te kunnen. Drie, misschien vier, keer ben ik bij mijn psychologe geweest zonder de bezigheid van vingers volgen, plaatjes voor me halen en zeggen wat er in me opkomt.
Ik heb ervaren hoe het is om bij haar aan een bureau te zitten en recht tegenover elkaar te praten. Voordat ik bij haar begon zei ik dat ik dat absoluut niet meer wilde. Ik heb dat een aantal jaar geleden al gehad bij een ander die met een bloknoot op schoot zat en wat ik zei noteerde. Ik vond het niets. Ik voelde me daarmee echt niet op me gemak. Deze psycholoog is anders en ja ook in ben verder in mijn ontwikkeling. Ik kan dingen tegenwoordig enorm goed verwoorden en als het me niet lukt kan ik erg goed onderbouwen waarom ik het nog niet kan of niet weet. Een zoektocht waarbij ik zelf duidelijk een rol heb en niet alleen maar antwoord naar verwachtingen en wat ze willen horen.

In één van de praat-sessies, zoals ik ze nu maar even noem, kwam er een sterke vraag naar voren. Of eigenlijk werkten we samen toe naar een nieuw inzicht. Mijn moeder is een tijd ziek geweest en was tot vrij weinig in staat. Ze was altijd een extreem zorgend type en wilde alles zelf in handen hebben. In de tijd dat zij niets kon, is het hele gedonder met mijn broer begonnen. Ze zegt dit al die tijd geweten te hebben, maar heeft nooit zichtbaar gehandeld richting mij om het te veranderen. Zelf zegt ze dat ze dat wel gedaan heeft, omdat ze er (zegt ze) voor zorgde dat mijn broer en ik nooit meer alleen waren maar er altijd een derde persoon bij was (helaas weet ik beter). Mijn psychologe liet mij inzien dat de controle haar toen ontnomen is en er vanaf dat moment een nóg sterkere drive in haar zit om alles maar in haar handen te houden. We zijn twintigers, allemaal volwassen hier in huis maar ze kan niets uit handen geven. Geen avondeten, geen was, geen stofzuigerbeurt en ook onze kamers gaat ze te regelmatig door om schoon te maken. Een doorgeslagen verplichting vanuit haarzelf die mogelijk voortkomt uit het inzien dat ze een grove fout gemaakt heeft maar daar in het aller begin geen invloed op heeft kunnen uitvoeren. Helaas (voor mij) houdt ze nu vast aan dat wat ze kan en waar ze meer dan goed in (b)lijkt te zijn naar zichzelf en de omgeving toe; controle houden en zorgen dat wij een mooi en liefdevol gezien uitdragen.

Ook kwamen de vragen weer naar boven die ik gewoon niet meer wil hebben. Hoe en of ik over de dood denk en of ik na wil denken over het gebruik van anti-depressiva. Nee en nee. Ik wil niet dood. Ik wil juist leven. Ik ben dit gevecht aan het aangaan omdat ik wil leven. Ja het is zwaar en ja zeker ik heb mijn hele diepe dalen, maar dood wil ik niet. Net als medicijnen. Ik ben al jaren aan het strijden en ik heb al veel overwonnen. Op eigen kracht, met hulp van anderen ja. Maar alles doe ik zelf zonder hulp van pilletjes. Ik ben blij dat die dingen er zijn, echt. Maar ik wil ze niet. Ik wil juist proberen te voelen, te ervaren en mee te maken wat er gebeurt. Niet afgevlakt worden. Ja het donker is heel erg donker de laatste tijd, maar blijkbaar is er om mij heen zo'n goede ring van positiviteit, die wil ik graag voelbaar ervaren.

Ik merk dat ik veel wegstop, heel veel blok en daardoor red wat ik moet redden tot er even een adempauze is. Het kan een uurtje zijn, een dagdeel of een periode van een paar dagen waarin ik mezelf moet vertellen dat opstaan het beste is, dat ik in de omgeving van anderen moet zijn en ik best mag lachen als iets grappig is. Het is hard werken en ik ben er zeker nog niet. Elke sessie waarin ik inzichten deel of we samen tot inzichten komen, wordt er weer iets opgeschreven waar we nog aan moeten werken. Het is een lange weg die nog afgelegd gaat worden. Ik ben er vaker dan eens klaar mee, maar moet in de gaten houden dat ik dit alles en alleen voor mezelf doe.