Mijn zwakte

Je hebt gedaan wat ik je heb gevraagd te doen. Meer op jezelf richten. Waarom stel ik me dan nu in ene zo ontzettend aan? Ik moet juist trots op je zijn, dat je dat hebt gedaan, dat je naar mij hebt geluisterd maar voornamelijk, dat het je is gelukt. Ik vraag me af waarom ik mezelf dan nu zo aanstel. Dat ik zeur om je vriendschap, dat ik zeur om jouw bezorgdheid. Ik hoor jouw bezorgdheid te krijgen als jij zelf wilt dat ik hem krijg, en niet als ik je dwing hem te geven. Dus alsjeblieft neem jezelf niets kwalijk. Ik ben nou eenmaal dom bezig de laatste tijd. Ik kan niet meer door gaan alleen. Maar het is niet aan mij te beslissen dat jij me steun geeft of niet, dat moet spontaan gebeuren. Dus vergeet maar wat ik heb gezegd, het gaat allemaal wel goed met me, maak je toch geen zorgen. Richt je weer op jezelf, je bent juist zo goed op weg. Je hebt het eerste gesprek met de psysch achter de rug. En ik wist niet eens dat je naar haar toe zou gaan, je had wel over haar verteld maar ik wist niet dat je er ook al naar toe zou gaan. Het spijt mij voor mijn desinteresse. Geloof me als ik zeg dat ik echt wil veranderen, maar ik ben kapot, serieus waar ik kan níet meer verder. Geheel mijn eigenschuld, ik heb mijn verleden weggestopt. Ik heb geen aangifte gedaan, toen wanneer het nodig was. Ik werk mijn eigen angst zelf in de hand. Kortom al mijn fouten, ik heb het zelf in de hand gewerkt. En ik ben dus ook zelf de gene die dat ongedaan moet maken. Ik snij mezelf toch? Ik wil toch niet meer slapen? Ik neem toch steeds te veel aspirines? Dat doe ik toch allemaal zelf? Hoe je het nu ook went of keert, al mijn fouten, van af het punt dat ik werd misbruikt, ik werk alles zelf in de hand. En misschien is juist dat de rede dat ik nu op het punt sta, waar ik nu sta. Het punt dat niet snel iemand zal bereiken. En tot nu toe zie ik er niemand, werkelijk niemand die mij een zetje naar boven wilt geven, aangezien ik de eerste stap te groot vind om zelf te nemen.

Vergeef mij voor mijn zwakte..

Boekje, vrouw, 35 jaar

• Clienniej vrijdag 06 mei 2005 21:33
  Nee, ik vergeef je niet, omdat er niets te vergeven valt. Ik geef je nu niet mijn bezorgdheid omdat jij het vraagt, ik probeer je niet te steunen omdat je et me gevraagd heb. Ik heb die bezorgdheid altijd al gehad, altijd de neiging om je te helpen, maar ik liet niets blijken. Waarom? Omdat ik dacht dat je et niet wilde, dat jij alles alleen wilde doen, dus die ruimte hebbik je gegeven. Nu hebbik spijt dat ik dat heb gedaan, omdat het jou tot het uiterste heeft gedreven.
  Ik zal je weer helpen, niet omdat jij dat hebt gevraagd, maar omdat ik je wil helpen.
  Die afspraak, het spijt me, ga ik niet weer in werking stellen. Niet dat ik je niet wil helpen, maar ik denk dat dat een foute manier is. En omdat ik niet weer wil snijden. Zo simpel als dat.
  liefje, ik ben er voor je, en wees niet bang dat je naar beneden trekt, dat zal niet gebeuren. En anders geef ik vanzelf wel aan als het teveel word. Geloof me, ik kan weer veel hebben , en zeker van jou. Leun op me
  Hou van je meisje
  kusje
  
• Panter vrijdag 06 mei 2005 22:47
  Degene die jou kan helpen om dat zetje te geven is een persoon die jij vertrouwt en weet wat er in jou omgaat. Dat kan een professionele arts zijn maar ook een vriendin die het zelfde heeft gemaakt. En face it, je kan nu best wel wat hulp gebruiken. Dus laat je helpen.
  Heel veel sterkte.

• O 28 jun 2005 Voor Jullie..   ( 4 )
• O 27 jun 2005 Vrienden   ( 2 )
• O 20 jun 2005 Gevoel en Verstand   ( 2 )
• O 20 jun 2005 Onzekerheid   ( 2 )
• O 15 jun 2005 Overhoop   ( 1 )
• O 13 jun 2005 Jij daar   ( 3 )
• O 13 jun 2005 Volhouden   ( 2 )
• O 12 jun 2005 En dan?   ( 3 )
• O 12 jun 2005 Niets   ( 7 )
• O 12 jun 2005 Mijn deel   ( 2 )
• O 12 jun 2005 Nee   ( 2 )
• O 11 jun 2005 De deal 2   ( 3 )
• O 11 jun 2005 Aan de afspraak gehouden   ( 2 )
• O 10 jun 2005 Wie zegt?   ( 4 )
• O 09 jun 2005 Beetje in de war   ( 3 )