Miracle Morning 38

Gisteravond merkte ik een nieuwe ontsteking op, onder mijn rechte oksel. De oksel die maandenlang rustig was en waarvan ik dacht dat de lasertherapie effect heeft gehad.

Niet dus. Links zit al een jaar een grote open ontsteking, waar dagelijks rotzooi uitkomt, en rechts beginnen we nu ook weer.
Dit heeft me eigenlijk doen besluiten om de afspraak van dinsdag bij mijn huidtherapeut af te zeggen. Ik merk dat het me niet verder helpt, en vooral veel kost: benzine, geld voor de behandelingen, veel pijn, energie.

Vandaag ga ik naar de vrouw die me helpt met mijn hormonen en ik wil bij haar ook duidelijk maken dat ik er doorheen zit. Dat ik echt resultaat hoop te zien snel. Ik denk dat ik met haar best goed kan praten en ik moet ook zeggen: ik geloof hier wel in. De boel van binnenuit aanpakken.
Maar tegelijk: ik vind het moeilijk. Ik loop tegen dingen aan die simpel zouden moeten zijn en dat zorgt ervoor dat ik me zwak voel. Elke ochtend havermout koken: het is zo gepiept. En toch doe ik het niet iedere ochtend, omdat het idee dat ik een extra pan afwas heb, me enorm tegenstaat. Ik heb na een dag werken gewoon géén energie meer. Ook niet voor de afwas.
En dat is dus een soort vicieuze cirkel. Ik heb geen energie, kies daardoor niet altijd voor de beste opties, waardoor ik ook geen energie krijg. Die cirkel moet ik gaan doorbreken.

En de constante pijn. Ik trek het niet meer. Naar bed gaan met pijn onder je oksels. Wakker worden met pijn onder je oksels. Constant bang zijn dat mensen de rotzooi uit je wond kunnen ruiken.
Mijn nieuwe NLP-coach vond het een goed idee dat ik met de hormonen in mijn lijf bezig ben. Ik zei: "Als de hormonen in mijn lijf beter in balans zijn, voel ik me ook beter."
Hij knikte. "En andersom geldt dat ook. Als jij beter met je emoties om kunt gaan, raken je emoties ook weer in balans."

Dat ik beide zaken nu aanpak is dus goed. Maar ik zou liegen als ik zeg dat het niet zwaar is. En ik begin ook steeds meer te begrijpen waarom het zwaar is.
Van mijn NLP Coach moest ik herinneringen uit mijn leven opschrijven, met daarbij de opmerking wat ik bij die herinnering ben gaan geloven.
Ik wil mijn uitgewerkte tekst nog in LL op MD zetten. Maar wat ik vooral al merkte tijdens het schrijven: ik heb een hoop shit meegemaakt. Een hoop shit, waarbij ik iedere keer de bevestiging kreeg: 'je bent het niet waard'
Ik bedoel dit niet in de vorm van 'kijk mij zielig zijn'. Het is vooral een eye opener. Als ik naar mijn jeugd kijk, mijn kleuterperiode, dan was ik toen al diep ongelukkig en verdrietig.
Mijn eigenwaarde laat ik afhangen van de mening van anderen.

Gisteren was ik bij mijn opdrachtgever en ik vroeg aan de technische man - die afgelopen week twee teksten van me las - of hij de teksten goed vond. En hij was zeer positief. Het viel me op hoe fijn het was, maar tegelijkertijd bedacht ik ook: 'oef, ik moet niet telkens naar bevestiging vragen. Het is al duidelijk dat ze tevreden zijn en dit kan uiteindelijk tegen je gaan werken'. De komende tijd wil ik dus gewoon mijn werk doen, zonder telkens om goedkeuring te vragen.

Ik weet niet goed wat ik met dit verhaal wil trouwens en ik doe er absoluut langer over dan de 10 minuten die ik hiervoor uittrek. Dat is niet erg, van je afschrijven is goed. Ook wanneer het een omsamenhangend geheel is geworden.
Ik hoop dat ik vandaag wat dingen duidelijk kan maken, bij de hormonendame, en bij de NLP-coach, en dat ik handvatten krijg om de boel aan te pakken en eens écht goed met mezelf aan de slag te kunnen gaan.
08 feb 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Nightdream
Nightdream, vrouw, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende